Traktaty welawsko-bydgoskie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne |
drobne redakcyjne |
||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
Na mocy traktatu, uzgodnionego ostatecznie i zaprzysiężonego 6 listopada [[1657]] r. przed [[Kościół pojezuicki pw. św. Ignacego Loyoli w Bydgoszczy|kościołem jezuickim]] w [[Bydgoszcz]]y: |
Na mocy traktatu, uzgodnionego ostatecznie i zaprzysiężonego 6 listopada [[1657]] r. przed [[Kościół pojezuicki pw. św. Ignacego Loyoli w Bydgoszczy|kościołem jezuickim]] w [[Bydgoszcz]]y: |
||
* [[Fryderyk Wilhelm I (Wielki Elektor)|Fryderyk Wilhelm]] i jego potomkowie w linii męskiej uzyskali suwerenność w [[Prusy Książęce|Prusach Książęcych]], zrywając tym samym wszelką zależność od Polski, |
* [[Fryderyk Wilhelm I (Wielki Elektor)|Fryderyk Wilhelm]] i jego potomkowie w linii męskiej uzyskali suwerenność w [[Prusy Książęce|Prusach Książęcych]], zrywając tym samym wszelką zależność od Polski, |
||
* jedynym śladem |
* jedynym śladem dawnej zależności [[Prusy Książęce|Prus Książęcych]] od Polski miało być odtąd składanie przez stany pruskie hołdu królowi polskiemu i Rzeczypospolitej, w momencie obejmowania władzy przez nowego księcia w Prusach<ref>Ostatni taki hołd odbył się w 1698 roku; Józef Andrzej Gierowski, Historia Polski 1505-1764, s. 236</ref> |
||
* po wymarciu [[Hohenzollernowie|Hohenzollernów]] Prusy Książęce miały wrócić do Polski, |
* po wymarciu [[Hohenzollernowie|Hohenzollernów]] Prusy Książęce miały wrócić do Polski, |
||
* elektor zawierał z Polską wieczyste przymierze na korzystnych dla siebie warunkach oraz przymierze wojskowe przeciwko Szwecji, |
* elektor zawierał z Polską wieczyste przymierze na korzystnych dla siebie warunkach oraz przymierze wojskowe przeciwko Szwecji, |
||
* elektor uzyskał [[Stare Drawsko|Drahim]] tytułem zastawu, [[Ziemia lęborsko-bytowska|ziemię lęborsko-bytowską]] (z miastami [[Lębork]] i [[Bytów]]) jako lenno oraz [[Elbląg]] na własność, pod warunkiem, że uda mu się go zdobyć własnymi siłami (był nadal w rękach szwedzkich) z zastrzeżeniem prawa wykupu dla Polski (ostatecznie elektorowi nie udało się zdobyć Elbląga) oraz wpłaty 400 tys. talarów. |
* elektor uzyskał [[Stare Drawsko|Drahim]] tytułem zastawu, [[Ziemia lęborsko-bytowska|ziemię lęborsko-bytowską]] (z miastami [[Lębork]] i [[Bytów]]) jako lenno oraz [[Elbląg]] na własność, pod warunkiem, że uda mu się go zdobyć własnymi siłami (był nadal w rękach szwedzkich) z zastrzeżeniem prawa wykupu dla Polski (ostatecznie elektorowi nie udało się zdobyć Elbląga) oraz wpłaty 400 tys. talarów. |
||
Jedynym śladem byłej zależności Prus Książęcych od Rzeczypospolitej był odtąd hołd stanów pruskich na ręce polskich przedstawicieli w momencie obejmowania władzy przez nowego księcia w Prusach<ref>Ostatni taki hołd odbył się w 1698 roku; Józef Andrzej Gierowski, Historia Polski 1505-1764, s. 236</ref> |
|||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 02:15, 19 sty 2012
Traktaty welawsko-bydgoskie – dwa traktaty z 1657 roku, których głównym postanowieniem było zerwanie zależności lennych pomiędzy Rzecząpospolitą a Prusami Książęcymi i uzyskanie suwerenności dynastii Hohenzollernów na tym terytorium. Polska utraciła wpływ na politykę Prus i oddała im w lenno ziemię lęborsko-bytowską.
Na mocy traktatu, uzgodnionego ostatecznie i zaprzysiężonego 6 listopada 1657 r. przed kościołem jezuickim w Bydgoszczy:
- Fryderyk Wilhelm i jego potomkowie w linii męskiej uzyskali suwerenność w Prusach Książęcych, zrywając tym samym wszelką zależność od Polski,
- jedynym śladem dawnej zależności Prus Książęcych od Polski miało być odtąd składanie przez stany pruskie hołdu królowi polskiemu i Rzeczypospolitej, w momencie obejmowania władzy przez nowego księcia w Prusach[1]
- po wymarciu Hohenzollernów Prusy Książęce miały wrócić do Polski,
- elektor zawierał z Polską wieczyste przymierze na korzystnych dla siebie warunkach oraz przymierze wojskowe przeciwko Szwecji,
- elektor uzyskał Drahim tytułem zastawu, ziemię lęborsko-bytowską (z miastami Lębork i Bytów) jako lenno oraz Elbląg na własność, pod warunkiem, że uda mu się go zdobyć własnymi siłami (był nadal w rękach szwedzkich) z zastrzeżeniem prawa wykupu dla Polski (ostatecznie elektorowi nie udało się zdobyć Elbląga) oraz wpłaty 400 tys. talarów.
- ↑ Ostatni taki hołd odbył się w 1698 roku; Józef Andrzej Gierowski, Historia Polski 1505-1764, s. 236