Sanktuarium Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Bołszowcach: Różnice pomiędzy wersjami

Sanktuarium Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Bołszowcach
Państwo	Ukraina
Miejscowość	Bołszowce
Adres	{{{adres}}}
Wyznanie
Kościół
Historia
Data zakończenia budowy	1624 r.
Poprzednie wyznanie	Kościół katolicki
Fundator	Marcin Kazanowski
Dane świątyni
Styl	Barok
	Położenie na mapie Ukrainy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|type:building}
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 14:32, 12 sty 2018

Sanktuarium Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Bołszowcach – zabytkowy, późnobarokowy zespół budynków pokarmielickich ufundowany przez polskiego hetmana Marcina Kazanowskiego w 1624 r. Kościół uznawany jest za przykład późnobarokowej architektury polskiej. Wewnątrz znajduje się unikatowy alabastrowy ołtarz główny.

Historia

Zespół budynków obejmuje kościół i klasztor Nawiedzenia NMP. Budynki znajdują się w zachodniej części miejscowości Bołszowce na wzgórzu klasztornym.

Kościół powstał w 1624 z fundacji hetmana Kazanowskiego. Już w 1646 był remontowany ze względu na zły stan i w 1648 roku nastąpiła jego konsekracja. Wielokrotnie zabudowania były niszczone podczas najazdów Kozaków, Szwedów, Tatarów i Turków. W 1671 tak bardzo sanktuarium zostało zniszczone przez Turków, że zakonnicy odtąd modlili się w drewnianej kaplicy. W 1699 roku okoliczna szlachta zaczęła zbierać fundusze na odbudowę klasztoru, do której przystąpiono w 1718 roku. Kościół konsekrował w 1725 roku arcybiskup lwowski Jan Skarbek, a prace ostatecznie zakończono w 1728 roku. Kolejne prace restauracyjne przeprowadzono w latach 1767-1766. W 1777 roku ponownie konsekrowano odnowioną świątynię i dokonano koronacji cudownego obrazu Matki Boskiej. Kolejne remonty prowadzono po 1860 roku i pod koniec XIX wieku. Ogromnych zniszczeń kościół i klasztor doznał również podczas I wojny światowej. Przez cały okres istnienia II Rzeczypospolitej trwały prace remontowe, które zakończyły się w 1938. Po zakończeniu II wojny światowej i wysiedleniu Polaków z tych ziem kościół zamknięto i urządzono w nim skład zboża i nawozów sztucznych, natomiast z klasztoru zrobiono chlew dla świń i stajnie dla bydła. Zabudowania były sukcesywnie rozbierane przez miejscową ludność ukraińską. Wspólnota rzymskokatolicka odzyskała budynki w stanie ruiny w latach 90 XX wieku. Od 2001 budynki znajdują się pod opieką ojców franciszkanów. W 2006 Politechnika Śląska przystąpiła do opracowania dokumentacji restauracji zabudowań, jednak ze względu na problemy z porozumieniem ze stroną ukraińską prace te były utrudniane. Renowacji bez uzgodnienia z archeologami polskimi podjęła się strona ukraińska karygodnie łamiąc podstawowe zasady budowlane:

Szczątki informacji z Bołszowiec mówią o wykonanych pracach remontowych klasztoru, wykonywanych w myśl ukraińskiego projektu oraz o pracach budowlanych w kościele, które mają znamiona samowoli budowlanej, są realizowane bez projektu, wbrew zaleceniom z dokumentów oraz wbrew uznawanym w Polsce elementarnym zasadą sztuki budowlanej i wiedzy konserwatorskiej. Najnowsze nieoficjalne i niepotwierdzone wiadomości (z listopada 2007 r.) mówią o zawaleniu sklepień i ucieczce kolejnej ekipy wykonawców placu budowy

W ostatnich latach kościół został objęty projektem rewaloryzacyjnym, realizowanym w ramach Programu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Dziedzictwo Kulturowe”, finansowanym ze środków ministerialnych, które pochodzą bezpośrednio z budżetu Państwa Polskiego. Natomiast środki na odbudowę klasztoru pochodzą z Senatu RP i Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP. Bryła klasztoru została już odnowiona. W roku 2012 dobudowano ostatnie skrzydło zamykające czworobok klasztorny.

Bardzo często odbywają się w tym miejscu Spotkania Młodych archidiecezji lwowskiej. Kościół był miejscem szczególnego kultu obrazu Matki Boskiej Bolszowieckiej koronowanego 15 sierpnia 1777, który obecnie jest umieszczony w kościele św. Katarzyny w Gdańsku.

Archeolodzy z Wrocławia podczas prowadzenia prac zabezpieczających w 2006 roku odnaleźli szczątki hetmana Kazanowskiego.

Bibliografia

@@ Linia 73: / Linia 73: @@
 == Historia ==
-Zespół budynków obejmuje kościół i klasztor Nawiedzenia NMP. Budynki znajdują się w zachodniej części miejscowości [[Bołszowce]] na wzgórzu klasztornym. Kościół powstał w 1624, już w 1648 był remontowany ze względu na zły stan. Wielokrotnie zabudowania były niszczone podczas najazdów Kozaków, Szwedów, Tatarów i Turków. W 1671 tak bardzo sanktuarium zostało zniszczone przez Turków, że jego użytkowanie podjęto ponownie dopiero w 1728 po remoncie. Kolejne prace restauracyjne przeprowadzono w latach 1767-1766, oraz pod koniec XIX wieku. Ogromnych zniszczeń kościół i klasztor doznał również podczas [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. Przez cały okres istnienia [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]] trwały prace remontowe, które zakończyły się w 1938. Po zakończeniu II wojny światowej i wysiedleniu Polaków z tych ziem kościół zamknięto i urządzono w nim skład zboża i nawozów sztucznych, natomiast z klasztoru zrobiono chlew dla świń i stajnie dla bydła. Zabudowania były sukcesywnie rozbierane przez miejscową ludność ukraińską. Wspólnota rzymskokatolicka odzyskała budynki w stanie ruiny w latach 90 XX wieku. Od 2001 budynki znajdują się pod opieką ojców [[Zakony i zgromadzenia franciszkańskie|franciszkanów]]. W 2006 [[Politechnika Śląska]] przystąpiła do opracowania dokumentacji restauracji zabudowań, jednak ze względu na problemy z porozumieniem ze stroną ukraińską prace te były utrudniane. Renowacji bez uzgodnienia z archeologami polskimi podjęła się strona ukraińska karygodnie łamiąc podstawowe zasady budowlane:
+Zespół budynków obejmuje kościół i klasztor Nawiedzenia NMP. Budynki znajdują się w zachodniej części miejscowości [[Bołszowce]] na wzgórzu klasztornym.
+Kościół powstał w 1624 z fundacji hetmana Kazanowskiego. Już w 1646 był remontowany ze względu na zły stan i w 1648 roku nastąpiła jego konsekracja. Wielokrotnie zabudowania były niszczone podczas najazdów Kozaków, Szwedów, Tatarów i Turków. W 1671 tak bardzo sanktuarium zostało zniszczone przez Turków, że zakonnicy odtąd modlili się w drewnianej kaplicy. W 1699 roku okoliczna szlachta zaczęła zbierać fundusze na odbudowę klasztoru, do której przystąpiono w 1718 roku. Kościół konsekrował w 1725 roku arcybiskup lwowski [[Jan Skarbek (1661-1733)|Jan Skarbek]], a prace ostatecznie zakończono w 1728 roku. Kolejne prace restauracyjne przeprowadzono w latach 1767-1766. W 1777 roku ponownie konsekrowano odnowioną świątynię i dokonano koronacji cudownego obrazu Matki Boskiej. Kolejne remonty prowadzono po 1860 roku i pod koniec XIX wieku. Ogromnych zniszczeń kościół i klasztor doznał również podczas [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. Przez cały okres istnienia [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]] trwały prace remontowe, które zakończyły się w 1938. Po zakończeniu II wojny światowej i wysiedleniu Polaków z tych ziem kościół zamknięto i urządzono w nim skład zboża i nawozów sztucznych, natomiast z klasztoru zrobiono chlew dla świń i stajnie dla bydła. Zabudowania były sukcesywnie rozbierane przez miejscową ludność ukraińską. Wspólnota rzymskokatolicka odzyskała budynki w stanie ruiny w latach 90 XX wieku. Od 2001 budynki znajdują się pod opieką ojców [[Zakony i zgromadzenia franciszkańskie|franciszkanów]]. W 2006 [[Politechnika Śląska]] przystąpiła do opracowania dokumentacji restauracji zabudowań, jednak ze względu na problemy z porozumieniem ze stroną ukraińską prace te były utrudniane. Renowacji bez uzgodnienia z archeologami polskimi podjęła się strona ukraińska karygodnie łamiąc podstawowe zasady budowlane:
 {{Cytat|Szczątki informacji z Bołszowiec mówią o wykonanych pracach remontowych klasztoru, wykonywanych w myśl ukraińskiego projektu oraz o pracach budowlanych w kościele, które mają znamiona samowoli budowlanej, są realizowane bez projektu, wbrew zaleceniom z dokumentów oraz wbrew uznawanym w Polsce elementarnym zasadą sztuki budowlanej i wiedzy konserwatorskiej. Najnowsze nieoficjalne i niepotwierdzone wiadomości (z listopada 2007 r.) mówią o zawaleniu sklepień i ucieczce kolejnej ekipy wykonawców placu budowy}}