Język jaćwiński: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
źródła Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) Zaawansowana edycja mobilna |
detal Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) Zaawansowana edycja mobilna |
||
Linia 15: | Linia 15: | ||
'''Język jaćwiński''' ('''jaćwieski''') (jatw. ''jātviun/sūdaviun bilā'') – wymarły [[język (mowa)|język]] z zespołu [[języki bałtyckie|języków bałtyckich]] określany jako [[języki zachodniobałtyckie|zachodniobałtycki]], którym posługiwali się [[Jaćwingowie]]. |
'''Język jaćwiński''' ('''jaćwieski''') (jatw. ''jātviun/sūdaviun bilā'') – wymarły [[język (mowa)|język]] z zespołu [[języki bałtyckie|języków bałtyckich]] określany jako [[języki zachodniobałtyckie|zachodniobałtycki]], którym posługiwali się [[Jaćwingowie]]. |
||
Jaćwingowie, blisko spokrewnieni z [[Prusowie|Prusami]], zaliczali się do [[Bałtowie|Bałtów]]. W średniowieczu zamieszkiwali tereny [[Jaćwież]]y – dzisiejszej północno-wschodniej [[Polska|Polski]] ([[Podlasie]], [[Suwalszczyzna]]), południowej-zachodniej [[Litwa|Litwy]], części północno-zachodniej [[Białoruś|Białorusi]]. Ślady języka jaćwińskiego zachowały się w [[toponimia|toponimii]] i słownictwie języków [[język litewski|litewskiego]] i [[język białoruski|białoruskiego]] oraz w [[dialekt północnokresowy|polskich gwarach północno-wschodnich]]. Z języka jaćwińskiego pochodzą m.in. nazwy jezior i rzek: [[Hańcza (jezioro)|Hańcza]]<ref>{{Cytuj|autor = Ewa Siatkowska |tytuł = Rodzina języków zachodniosłowiańskich |data = 1992 |isbn = 83-01-10061-3 |miejsce = Warszawa |wydawca = Wydawnictwo Naukowe PWN |s = 23 |oclc = 830057641 }}</ref>, [[Netta (rzeka)|Netta]], [[Necko]], [[Sajno (jezioro na Równinie Augustowskiej)|Sajno]]{{odn|Szlaszyński|Makowski|2007|s=16}}, [[Kolno (jezioro w powiecie augustowskim)|Kolno]]{{odn|Batura|Batura|1993|s=118}}, [[Rospuda]]{{odn|Batura|Batura|1993|s=61}}, [[Serwy (jezioro)|Serwy]]{{odn|Batura|Batura|1993|s=156}}, [[Wigry (jezioro)|Wigry]]{{odn|Ambrosiewicz|Ambrosiewicz|2006|s=}}, a także nazwiska Jeruć czy Dziądziak{{odn|Szlaszyński|Makowski|2007|s=16}}. Nie jest wykluczone, że język |
Jaćwingowie, blisko spokrewnieni z [[Prusowie|Prusami]], zaliczali się do [[Bałtowie|Bałtów]]. W średniowieczu zamieszkiwali tereny [[Jaćwież]]y – dzisiejszej północno-wschodniej [[Polska|Polski]] ([[Podlasie]], [[Suwalszczyzna]]), południowej-zachodniej [[Litwa|Litwy]], części północno-zachodniej [[Białoruś|Białorusi]]. Ślady języka jaćwińskiego zachowały się w [[toponimia|toponimii]] i słownictwie języków [[język litewski|litewskiego]] i [[język białoruski|białoruskiego]] oraz w [[dialekt północnokresowy|polskich gwarach północno-wschodnich]]. Z języka jaćwińskiego pochodzą m.in. nazwy jezior i rzek: [[Hańcza (jezioro)|Hańcza]]<ref>{{Cytuj|autor = Ewa Siatkowska |tytuł = Rodzina języków zachodniosłowiańskich |data = 1992 |isbn = 83-01-10061-3 |miejsce = Warszawa |wydawca = Wydawnictwo Naukowe PWN |s = 23 |oclc = 830057641 }}</ref>, [[Netta (rzeka)|Netta]], [[Necko]], [[Sajno (jezioro na Równinie Augustowskiej)|Sajno]]{{odn|Szlaszyński|Makowski|2007|s=16}}, [[Kolno (jezioro w powiecie augustowskim)|Kolno]]{{odn|Batura|Batura|1993|s=118}}, [[Rospuda]]{{odn|Batura|Batura|1993|s=61}}, [[Serwy (jezioro)|Serwy]]{{odn|Batura|Batura|1993|s=156}}, [[Wigry (jezioro)|Wigry]]{{odn|Ambrosiewicz|Ambrosiewicz|2006|s=}}, a także nazwiska Jeruć czy Dziądziak{{odn|Szlaszyński|Makowski|2007|s=16}}. Nie jest wykluczone, że język jaćwięski był językiem odmiennym od języka innych plemion pruskich<ref>K.T.Witczak, Jaćw.wurszajtis 'starzec-ofiarnik'. Przyczynek do identyfikacji(...), Acta-Baltico-Slavica, t.20:1989, s.339-342</ref> |
||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
Wersja z 20:13, 30 sie 2019
Klasyfikacja genetyczna | |||
---|---|---|---|
{{{klasyfikacja}}} | |||
Kody języka | |||
ISO 639-1 | – | ||
ISO 639-2 | bat | ||
ISO 639-3 | xsv | ||
IETF | xsv | ||
Glottolog | brak | ||
W Wikipedii | |||
| |||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język jaćwiński (jaćwieski) (jatw. jātviun/sūdaviun bilā) – wymarły język z zespołu języków bałtyckich określany jako zachodniobałtycki, którym posługiwali się Jaćwingowie.
Jaćwingowie, blisko spokrewnieni z Prusami, zaliczali się do Bałtów. W średniowieczu zamieszkiwali tereny Jaćwieży – dzisiejszej północno-wschodniej Polski (Podlasie, Suwalszczyzna), południowej-zachodniej Litwy, części północno-zachodniej Białorusi. Ślady języka jaćwińskiego zachowały się w toponimii i słownictwie języków litewskiego i białoruskiego oraz w polskich gwarach północno-wschodnich. Z języka jaćwińskiego pochodzą m.in. nazwy jezior i rzek: Hańcza[1], Netta, Necko, Sajno[2], Kolno[3], Rospuda[4], Serwy[5], Wigry[6] , a także nazwiska Jeruć czy Dziądziak[2]. Nie jest wykluczone, że język jaćwięski był językiem odmiennym od języka innych plemion pruskich[7]
Przypisy
- ↑ Ewa Siatkowska , Rodzina języków zachodniosłowiańskich, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992, s. 23, ISBN 83-01-10061-3, OCLC 830057641 .
- ↑ a b Szlaszyński i Makowski 2007 ↓, s. 16.
- ↑ Batura i Batura 1993 ↓, s. 118.
- ↑ Batura i Batura 1993 ↓, s. 61.
- ↑ Batura i Batura 1993 ↓, s. 156.
- ↑ Ambrosiewicz i Ambrosiewicz 2006 ↓.
- ↑ K.T.Witczak, Jaćw.wurszajtis 'starzec-ofiarnik'. Przyczynek do identyfikacji(...), Acta-Baltico-Slavica, t.20:1989, s.339-342
Bibliografia
- Anna Ambrosiewicz, Maciej Ambrosiewicz. Wigry i Magdalenowo. „Kwartalnik «Wigry»”. 4, 2006.
- Irena Batura, Wojciech Batura: Po Ziemi Augustowskiej. Przewodnik dla turysty i wczasowicza. Suwałki: Wydawnictwo "Hańcza", 1993. ISBN 83-900828-3-7.
- Jerzy Nalepa: Połekszanie (Pollexiani) – Plemię Jaćwięskie u północno-wschodnich granic Polski, „Rocznik Białostocki”, t. VII: 1966, Warszawa, 1967, s. 7-33.
- Jarosław Szlaszyński, Andrzej Makowski: Augustów. Monografia historyczna. Augustów: Urząd Miejski w Augustowie, 2007. ISBN 978-83-925620-0-9.
- Jerzy Nalepa: Z badań nad jaćwieskimi relikatami onomastycznymi Połeksza, [w:] „Studia linguistica slavica baltica”, red. K.-O. Falk, Lund, 1966, s. 185-202.
- "Obyczaje, języki, ludy świata. Encyklopedia PWN", Warszawa, 2007.