Stanisława Raube
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Stanisława Raube (ur. 30 listopada 1902 w Orenburgu[1][2], zm. 8 listopada 1980 w Ciechocinku[2]) – polska pianistka.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Była córką urzędnika Konstantego Raubego i Felicji z domu Bohuszewicz, jej dziadek Joachim Bohuszewicz był powstańcem styczniowym[2]. Ukończyła szkołę muzyczną w Orenburgu, następnie uczyła śpiewu i rysunku w szkołach dla dzieci polskich zesłańców[2]. W 1922 roku wstąpiła do Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Warszawie, gdzie początkowo studiowała teorię, a następnie pianistykę u Henryka Melcera i Wiktora Chrapowickiego[1][2]. Studia ukończyła w 1929 roku z wyróżnieniem[1]. W latach 1929–1939 wykładała w Konserwatorium Warszawskim grę na fortepianie[1]. Od 1945 roku wykładała w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi oraz Państwowej Średniej Szkole Muzycznej i Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie[1]. Była autorką etiud i sonatin fortepianowych oraz utworów dla dzieci[1]. Opublikowała pracę Szkoły polskie na fortepian i rozwój pedagogiki fortepianowej w Polsce[1]. Wydała także utwory m.in. Carla Czernego, Jeana-Baptiste Duvernoya i Carla Alberta Löschhorna[2]. Swoją działanością przyczyniła się do unowocześnienia procesu dydaktycznego w zakresie gry na fortepianie na poziomie szkolnictwa podstawowego i średniego[2].
Odznaczona została Srebrnym (1955) i Złotym (1958) Krzyżem Zasługi[1][2]. W 1978 roku otrzymała Odznakę tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”[2].