Stara romantyczka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Stara romantyczkakomedia Stanisława Bogusławskiego w dwóch aktach. Prapremiera odbyła się w Teatrze Rozmaitości w Warszawie 30 sierpnia 1837 r.[1][2]

Treść[edytuj | edytuj kod]

Utwór stanowi satyrę na romantyzm. Tytułową bohaterką jest Aldona, zamożna wdowa, która pragnie pragnie przeżyć romantyczną miłość. Aldona kreuje się na bohaterkę romantyczną: chodzi nocami po ogrodach, każe się nazywać Aldoną (na wzór ukochanej Konrada Wallenroda), choć w rzeczywistości nosi prozaiczne imię – Barbara i posługuje się przesadnie poetycznym językiem. Konkurentami do jej ręki są: piękny młodzieniec Wacław i podstarzały Baron. Baron jest zainteresowany głównie majątkiem Aldony, Wacław natomiast ma w zalotach inny interes: chce skłonić Aldonę do zgody na małżeństwo jej siostrzenicy Zofii z jego przyjacielem – Alfredem. Aldona chętnie wierzy w ich piękne słowa, gdyż pasują one do jej romantycznej wizji świata.[3][4].

Dzieje sceniczne.[edytuj | edytuj kod]

W rok po warszawskiej premierze Starą romantyczkę wystawił teatr w Wilnie (1838). W XIX w. grano ją także wielokrotnie we Lwowie, Krakowie, Lublinie, Lidzie, Druskiennikach i Mohylowie[2]. W 2022 r. czytanie sceniczne Starej romantyczki w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego zainaugurowało cykl wydarzeń artystycznych z okazji obchodów Roku Polskiego Romantyzmu[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Stanisław Bogusławski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [dostęp 2024-02-19].
  2. a b Stara romantyczka, [w:] Halina Waszkiel, Stanisław Bogusławski, Warszawa: Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza, 2010, s. 233-248, ISBN 978-83-927763-1-4.
  3. a b „Stara romantyczka”. Romantyzm. Od-czytywanie [online], Instytut Teatralny, 17 lutego 2022 [dostęp 2024-02-19].
  4. Antoni Leszmowski, Literatura i sztuki piękne, „Gazeta Warszawska”, Crispa : biblioteka cyfrowa Uniwersytetu Warszawskiego, 24 grudnia 1841, s. 3-4 [dostęp 2024-02-19].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]