Monareczka płaczliwa
| Symposiachrus infelix[1] | |||
| (P.L. Sclater, 1877) | |||
 Monareczka płaczliwa na XIX-wiecznej ilustracji | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
monareczka płaczliwa | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
Monareczka płaczliwa[4], monarka płaczliwa[5] (Symposiachrus infelix) – gatunek małego ptaka z rodziny monarek (Monarchidae). Jest endemitem Wysp Admiralicji należących do Papui-Nowej Gwinei. Jego naturalne siedliska to subtropikalne lub tropikalne wilgotne lasy nizinne oraz subtropikalne lub tropikalne lasy namorzynowe. Jest bliski zagrożenia wyginięciem ze względu na utratę siedlisk.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Ptak został pierwotnie umieszczony w rodzaju Monarcha, następnie przeniesiony do Symposiachrus w 2009[6].
Podgatunki[edytuj | edytuj kod]
Wyróżnia się dwa podgatunki[4][7][8]:
- S. i. infelix (P.L. Sclater, 1877) – monareczka płaczliwa – występujący na wyspie Manus,
- S. i. coultasi (Mayr, 1955) – monareczka białoplama – występujący na wyspach Tong i Rambutyo.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Obie płcie są do siebie podobne[7]. Głowa i pierś w większości czarne, z dużą białą łatą od ucha po boki szyi, biały także brzuch. Wierzch ciała i skrzydła czarne z dużą białą plamą na skrzydle. Ogon czarny z białymi piórami zewnętrznymi[9] (podgatunek coultasi ma ogon biały z czarnymi końcówkami środkowych sterówek[7]). Długość ciała 14,5–15 cm[7].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Monareczka płaczliwa jest endemitem Wysp Admiralicji należących do Papui-Nowej Gwinei. Zasięg występowania (Extent of Occurrence, EOO) obejmuje 13 800 km²[10]. Występuje w większości siedlisk z zadrzewieniami[9]. Zasiedla lasy pierwotne, a także lasy wtórne i zadrzewienia, zarośla i namorzyny[7]. Ptak nie migruje[3].
Zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Wokalizacja obejmuje serię wysokich gwizdów i skrzeczących dźwięków[9]. Sporadycznie unosi ogon, gdy jest zaniepokojony[7].
Zdobywanie pokarmu[edytuj | edytuj kod]
Brak informacji na temat diety. Zazwyczaj żeruje samotnie lub w parach. Żywi się na niższych i średnich poziomach drzew leśnych[7].
Status i zagrożenia[edytuj | edytuj kod]
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody gatunek został zaliczony do kategorii NT (ang. Near Threatened – bliski zagrożenia). BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za malejący[3]. Gatunek ten ma ograniczony zasięg i uważa się, że obszar i jakość jego siedlisk stale się pogarszają. Wielkość populacji nie została określona ilościowo[10].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Symposiachrus infelix, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ D. Lepage: Manus Monarch Symposiachrus infelix. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-08-03]. (ang.).
- ↑ a b c Symposiachrus infelix, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Monarchidae Bonaparte, 1854 – monarki – Monarchs (wersja: 2022-08-28). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2023-08-03].
- ↑ P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 332, 1999.
- ↑ IOC Bird List v2.0. 2009. [dostęp 2016-10-28]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g P. Clement: Manus Monarch (Symposiachrus infelix), version 1.0. [w:] Birds of the World (red. J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana) [on-line]. Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2020. [dostęp 2023-08-03]. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v13.1). [dostęp 2023-08-03]. (ang.).
- ↑ a b c Manus monarch, [w:] eBird [online], Cornell Lab of Ornithology [dostęp 2023-07-01] (ang.).
- ↑ a b Species factsheet: Symposiachrus infelix [online], BirdLife International [dostęp 2023-07-05] (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia monareczki płaczliwej. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).