TSS Michelangelo
| |
| Bandera | |
|---|---|
| Armator |
Società di Navigazione Italia |
| Dane podstawowe | |
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia |
Ansaldo S.A. Genua |
| Data wodowania |
16 września 1962 (w obecności ówczesnego prezydenta Włoch – Antonio Segni) |
| Data oddania do eksploatacji | |
| Data wycofania ze służby | |
| Dane techniczne | |
| Liczebność załogi |
725 |
| Liczba pasażerów |
1775 |
| Długość całkowita (L) |
275,81 m |
| Szerokość (B) |
31,05 m |
| Zanurzenie (D) |
10,4 m |
| Pojemność |
45 911 RT |
| Pojemność netto |
24 572 NT |
| Napęd mechaniczny | |
| Silnik |
turbiny parowe o mocy 87 000 KM |
| Liczba śrub napędowych |
2 |
| Prędkość maks. |
26,5 w. |
Michelangelo – włoski turbinowy statek pasażerski armatora "Società di Navigazione Italia" zbudowany w roku 1965 przez stocznię "Ansaldo S.A." z Genui i wprowadzony na linię genueńsko-nowojorską (jednostką bliźniaczą był TSS Rafaello). Podczas rejsów próbnych statek osiągnął prędkość 29 węzłów. Koncepcja konstrukcyjna ostatniej pary włoskich liniowców była kontynuacją nowej architektury okrętowej tzw. "szkoły włoskiej" w znacznym stopniu znowelizowanej. Statek dysponował 11 pokładami i nowoczesnym podziałem wodoszczelnym (16 grodzi). Z powodu wielu pożarów na statkach pasażerskich Włosi zadbali o bezpieczeństwo przeciwpożarowe stosując podział pionowy wnętrza statku grodziami ognioodpornymi. W sposób szczególny zadbano o szyby wind, klatki schodowe i hole, przez które w wielu poprzednich przypadkach ogień szerzył się na przyległe pomieszczenia[1].
W celu zmniejszenia kołysania zastosowano system stabilizatorów systemu "Denny-Brown" podzielony na dwie pary. Zainstalowano też centralę telefoniczną na 800 numerów. Na pokładzie znajdowała się rozgłośnia radiowa (nadająca trzy programy), studio telewizyjne i sala kinowa na 500 miejsc. Liczba zamontowanych lamp i świetlówek osiągnęła prawie liczbę 29 tysięcy. W celu lepszego odprowadzania spalin oba kominy zostały nakryte okrągłymi pokrywami o powierzchni około 160 m²[1].
Ze względu na rosnącą konkurencję lotniczą żegluga liniowa została wstrzymana, a "Michelangelo" wspólnie z "Rafaello" w 1975 zostały wycofane z linii i zostały sprzedane do Iranu jako bazy-hotele irańskiej marynarki wojennej w porcie Bandar Abbas. W roku 1991 statek został sprzedany na złom i zezłomowany w Pakistanie[2].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Dane techniczne (język szwedzki))
- Project Michelangelo (Jęz. ang. i włoski)
- Filmowe ujęcie TSS Michelangelo
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Janusz Wolniewicz, Niezwykłe losy transatlantyków, Wrocław, Warszawa, Kraków, Gdańsk: Ypsylon, 1980, s. 134-137, ISBN 83-85135-82-0.
- ↑ THE LAST GREAT ITALIAN SUPER-LINERS – TS MICHELANGELO AND TS RAFFAELLO. www.cruiselinehistory.com. [dostęp 2021-05-30].