TSS Rafaello
.jpg)
| |
| Bandera | |
|---|---|
| Armator |
Società di Navigazione Italia |
| Dane podstawowe | |
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia |
Cantieri Riuniti dell'Adriatico |
| Data wodowania | |
| Data oddania do eksploatacji | |
| Data zatonięcia |
17 listopada 1983 (po zbombardowaniu) |
| Dane techniczne | |
| Liczebność załogi |
725 |
| Liczba pasażerów |
1775 |
| Długość całkowita (L) |
276,2 m |
| Szerokość (B) |
30,03 m |
| Zanurzenie (D) |
10,4 m |
| Pojemność |
45 933 RT |
| Napęd mechaniczny | |
| Silnik |
turbiny parowe o mocy 87 000 KM |
| Liczba śrub napędowych |
2 |
| Prędkość maks. |
26,5 w. |
Raffaello – włoski turbinowy statek pasażerski armatora "Società di Navigazione Italia" zbudowany w 1965 przez stocznię "Cantieri Riuniti dell'Adriatico" z Triestu i wprowadzony na linię genueńsko-nowojorską (jednostką bliźniaczą był TSS Michelangelo).
Koncepcja konstrukcyjna ostatniej pary włoskich liniowców była kontynuacją nowej architektury okrętowej, tzw. "szkoły włoskiej", w znacznym stopniu znowelizowanej. Statek dysponował 11 pokładami i nowoczesnym podziałem wodoszczelnym (16 grodzi). Z powodu wielu pożarów nękających liniowce pasażerskie Włosi zadbali o bezpieczeństwo przeciwpożarowe stosując podział pionowy wnętrza statku grodziami ognioodpornymi. W sposób szczególny zadbano o szyby wind, klatki schodowe i hole, przez które w wielu poprzednich przypadkach ogień szerzył się na przyległe pomieszczenia[1].
W celu zmniejszenia przechyłów statku, które na niespokojnym Atlantyku dawały się podczas złej pogody mocno we znaki pasażerom, zastosowano system stabilizatorów "Denny-Brown" podzielony na dwie pary. Zainstalowano centralę telefoniczną na 800 numerów. Na pokładzie znajdowała się rozgłośnia radiowa (nadająca trzy programy), studio telewizyjne i sala kinowa na 500 miejsc. Liczba zamontowanych lamp i świetlówek osiągnęła prawie 29 tysięcy. W celu lepszego odprowadzania spalin oba kominy zostały nakryte okrągłymi pokrywami o powierzchni około 160 m²[1].
Ze względu na rosnącą konkurencję lotniczą żegluga liniowa została wstrzymana, a "Rafaello" wspólnie z "Michelangelo" został sprzedany w roku 1977 do Iranu jako bazy-hotele irańskiej marynarki wojennej w porcie Bandar Abbas. 17 listopada 1983 podczas wojny iracko-irańskiej statek został zbombardowany i trafiony torpedą ulegając częściowemu zatopieniu na płytkich wodach w okolicy Bûshehr. W późniejszym okresie wrak statku został dodatkowo staranowany przez irański statek handlowy[2].
Linia regularna[edytuj | edytuj kod]
Genua – Nowy Jork
Statek siostrzany[edytuj | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Dane techniczne (język szwedzki))
- Project Michelangelo and Rafaello (Jęz. ang. i włoski)]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Janusz Wolniewicz, Niezwykłe losy transatlantyków, Wrocław, Warszawa, Kraków, Gdańsk: Ypsylon, 1980, s. 134-137, ISBN 83-85135-82-0.
- ↑ THE LAST GREAT ITALIAN SUPER-LINERS – TS MICHELANGELO AND TS RAFFAELLO. www.cruiselinehistory.com. [dostęp 2021-05-30].