Tejsowo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tejsowo
Położenie
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Region

Pojezierze Mrągowskie

Położenie na mapie gminy Piecki
Mapa konturowa gminy Piecki, po lewej nieco na dole znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Tejsowo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry nieco na prawo znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Tejsowo”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, w centrum znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Tejsowo”
Położenie na mapie powiatu mrągowskiego
Mapa konturowa powiatu mrągowskiego, na dole po lewej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Tejsowo”
Ziemia53°41′23″N 21°13′12″E/53,689722 21,220000

Tejsowojezioro położone w woj. warmińsko-mazurskim, w powiecie mrągowskim, w gminie Piecki.

Morfometria[edytuj | edytuj kod]

Jezioro ma następujące cechy morfometryczne: powierzchnia – 33,42 hektara, maksymalna głębokość – 15,8 metra, maksymalna długość – 925 metrów, maksymalna szerokość – 400 metrów, średnia szerokość – 322 metry, objętość – 1356,7 m³, położenie – 131,9 m n.p.m. W odległości około dwóch kilometrów od akwenu nie ma żadnych zabudowań (dalej leży wieś Machary). Do jeziora wpływa od zachodu ciek Babięty (Babant), odwadniający jezioro Babięty Małe, który po wypłynięciu, po około kilometrze uchodzi do Babięckiej Strugi. Akwen zasila też struga Krawno, która odwadnia jezioro Kał (Kały)[1].

Przyroda[edytuj | edytuj kod]

Jest to akwen linowo-szczupakowy. Występują tu: szczupak, lin, okoń, leszcz, płoć, wzdręga, karaś, krąp oraz węgorz. Na płaskich, podmokłych pobrzeżach od wschodu i zachodu położone są łąki z kępami drzew. Pozostałe brzegi są wyższe i porośnięte lasami. Roślinność wodna jest dobrze rozwinięta – na brzegach rosną oczerety, a w wodzie roślinność zanurzona[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Marian Paruzel, Jeziora Mazur Południowych, w: Wiadomości Wędkarskie, nr 4/2001, s. 20-21, ISSN 0137-8104