Tożsamość Selberga

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Tożsamość Selberga, wzór asymptotyczny Selberga (ang. Selberg's identity, Selberg's asymptotic formula) – zależność asymptotyczna dotycząca liczb pierwszych, wykorzystywana w teorii liczb - szczególnie w elementarnych dowodach twierdzenia o liczbach pierwszych. Została ona udowodniona w marcu 1948 r. przez Atle Selberga i zaproponowana w artykule Paula Erdősa z 1949 r.[1]

Treść tożsamości[edytuj | edytuj kod]

Wzór asymptotyczny Selberga występuje pod wieloma różnymi formami. Wśród najczęściej stosowanych występują

lub równoważnie

,

gdzie i to odpowiednio pierwsza i druga funkcja Czebyszewa, a w podanych sumach występują jedynie liczby pierwsze . Inną, rzadziej wykorzystywaną postacią, ale nie korzystającą z dodatkowych funkcji jest

.

Tożsamość dla funkcji von Mangoldta[edytuj | edytuj kod]

Tożsamością, która może posłużyć jako lemat w dowodzie zależności asymptotycznej, jest (również nazywana tożsamością Selberga) równość

,

gdzie oznacza funkcję von Mangoldta, a funkcję Möbiusa.

Dowód:[2] Dla dowolnej funkcji arytmetycznej oznaczmy przez funkcję daną wzorem , gdzie czynnik, przez który funkcja jest przemnożona, to logarytm naturalny. Można wykazać, że tak zdefiniowane funkcje spełniają własności:

  • ,
  • , gdzie oznacza splot Dirichleta,
  • , gdzie oznacza odwrotność Dirichleta , pod warunkiem, że .

Pierwsza równość jest oczywista, druga jest prawdziwa, ponieważ

.

Trzecia równość wynika z drugiej, ponieważ

,

więc

.

Mnożąc obie strony przez , otrzymuje się

.

Można teraz przystąpić do dowodu tożsamości. Należy tu skorzystać ze znanej tożsamości dla funkcji von Mangoldta, tzn. . Zapisując tę równość w splocie Dirichleta, , gdzie dla wszystkich . Stąd

.

Podstawiając , wzór przekształca się do

.

Obie strony mnoży się przez , żeby otrzymać

.

Powyższa jest poszukiwaną tożsamością.

Funkcja generująca[edytuj | edytuj kod]

Współczynniki występujące po lewej stronie tożsamości są współczynnikami szeregu Dirichleta

,

gdzie oznacza funkcję zeta Riemanna. Funkcja ta ma biegun rzędu 2 w ze współczynnikiem 2, dlatego w szacowaniu pojawia się wyrażenie .

Ogólna postać wzoru[edytuj | edytuj kod]

Jak pisał Atle Selberg w liście do Doriana Goldfelda z 6 stycznia 1998r., otrzymana tożsamość pokazuje, że funkcje Czebyszewa spełniają zależność postaci

.

Tożsamość Selberga miała posłużyć udowodnieniu, że . Jednak w ogólności można skonstruować kontrprzykład - niemonotoniczną funkcję , dla której powyższa zależność jest spełniona, ale [1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b D. Goldfeld, The Elementary Proof of the Prime Number Theorem: An Historical Perspective, New York, NY: Springer New York, 2004, s. 179–192, ISBN 978-1-4612-6490-3 [dostęp 2024-04-22].
  2. Tom M. Apostol, Analytic Proof of the Prime Number Theorem, New York, NY: Springer New York, 1976, s. 45-46, ISBN 978-1-4419-2805-4 [dostęp 2024-04-22].