Tomasz Jan Karczewski

Tomasz Jan Karczewski
	; herb Jasieńczyk
Rodzina	Karczewscy herbu Jasieńczyk
Data urodzenia	ok. 1630
Data śmierci	1691
Żona	Barbara Przerębska, Eleonora Mniewska
Dzieci	Józef, Stefan

Tomasz Jan Karczewski herbu Jasieńczyk (ur. ok. 1630, zm. w 1691 roku w Krotoszynie) – kasztelan halicki w latach 1690–1691, chorąży lwowski w latach 1682–1690, chorąży sanocki w latach 1679–1682, podstarości sanocki w 1677 roku, podwojewodzi lwowski w latach 1664–1689, oboźny koronny w 1663 roku, podczaszy sanocki w latach 1663–1676, łowczy chełmski w 1662 roku^[1], sędzia kapturowy ziemi lwowskiej w 1668 roku^[2], sędzia kapturowy ziemi lwowskiej w 1673 roku^[3], w 1680 został komisarzem co do rozgraniczenia między Rzecząpospolitą a Imperium Osmańskim^[4], oboźny i pułkownik królewski w 1674 roku^[5].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jego pierwszą żoną była Barbara Przerębska, a po jej śmierci Eleonora Mniewska, wdową po Pawle Nałęcz Gembickim. Z pierwszej żony miał trzech synów (Józef, Stefan i Antoni) oraz trzy córki (Joanna, żona Wojciecha Łosia, Zuzanna, żona Aleksandra Jana Potockiego, wojewody smoleńskiego, Marianna, żona Jana Prokopa Granowskiego, starosty żytomierskiego).

Jako poseł na sejm konwokacyjny 1674 roku z ziemi sanockiej był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 15 stycznia 1674 roku na tym sejmie^[5]. Brał udział w negocjowaniu rozejmu z Imperium Osmańskim w 1676 roku^[6].

Poseł na sejm koronacyjny 1676 roku, poseł sejmiku wiszeńskiego na sejm 1681 roku^[7].

Dzięki możnym protektorom i własnym wojskowym zasługom zgromadził duży majątek, m.in. posiadał w dożywocie wieś Sokolniki z sołectwem i Skniłów w ziemi lwowskiej, sołectwo w Porsznie, majątki Falęcice i Lekarcice w Kieleckiem, Żorniska i Łozinę, Kliniec, był też właścicielem wsi Sobotnik.

6 stycznia 1691 we Lwowie akt fundacyjny, w którym ufundował kościół Trójcy Świętej i klasztor Trynitarzy w Beresteczku^[8].

Zmarł w 1691 w Krotoszynie w czasie powrotu z Cieplic; został pochowany w kościele Jezuitów we Lwowie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Urzędnicy województwa ruskiego XIV-XVIII wieku. (Ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy”. Oprac. Kazimierz Przyboś. 1987, s. 346.
↑ Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego we Lwowie wskutek fundacyi śp. Aleksandra hr. Stadnickiego. Wyd. staraniem Galicyjskiego Wydziału Krajowego. T. 21. Lauda sejmikowe. T. 2. Lauda wiszeńskie 1648-1673 r., Lwów 1911, s. 480.
↑ Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego we Lwowie wskutek fundacyi śp. Aleksandra hr. Stadnickiego. Wyd. staraniem Galicyjskiego Wydziału Krajowego. T. 22. Lauda sejmikowe. T. 3. Lauda wiszeńskie 1673-1732 r., Lwów 1914, s. 2.
↑ Mykoła Krykun: Podilśke wojewodstwo u XV-XVIII stolittiach: Sprawy i materiały. Lwów, 2011, s. 61, 63. ISBN 978-617-607-064-1. (ukr.).
↑ ^a ^b Volumina Legum, t. V, Petersburg 1860, s. 130.
↑ Dariusz Kołodziejczyk, Ejalet kamieniecki 1672–1699. Studium z dziejów panowania tureckiego na Podolu, Warszawa 1994, s. 83.
↑ Robert Kołodziej, Ostatni wolności naszej klejnot. Sejm Rzeczypospolitej za panowania Jana III Sobieskiego, Poznań 2014, s. 605.
↑ MarekM. Wagner MarekM., Wykup jeńców polskich z niewoli tureckiej i tatarskiej w końcu XVII wieku [online], s. 30 .

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Adam Boniecki: Herbarz polski: wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich. Cz. 1. T. 9. Warszawa : Warszawskie Towarzystwo Akcyjne Artystyczno-Wydawnicze, 1906, s. 246–247.
Adam Przyboś: Karczewski Tomasz h. Jasienczyk. W: Polski Słownik Biograficzny. T. XII. Wroclaw – Warszawa – Krakow : Zaklad Narodowy Imienia Ossolinskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1966–1967, s. 37–38.
Spis ważniejszych miejscowości w powiecie starokonstantynowskim na Wołyniu. Stary Konstantynów, 1910, s. 458–459.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Tomasz Jan Karczewski z Karczewia h. Jasienczyk (ID: 9.447.400).

[1] Urzędnicy województwa ruskiego XIV-XVIII wieku. (Ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy”. Oprac. Kazimierz Przyboś. 1987, s. 346.

[2] Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego we Lwowie wskutek fundacyi śp. Aleksandra hr. Stadnickiego. Wyd. staraniem Galicyjskiego Wydziału Krajowego. T. 21. Lauda sejmikowe. T. 2. Lauda wiszeńskie 1648-1673 r., Lwów 1911, s. 480.

[3] Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego we Lwowie wskutek fundacyi śp. Aleksandra hr. Stadnickiego. Wyd. staraniem Galicyjskiego Wydziału Krajowego. T. 22. Lauda sejmikowe. T. 3. Lauda wiszeńskie 1673-1732 r., Lwów 1914, s. 2.

[4] Mykoła Krykun: Podilśke wojewodstwo u XV-XVIII stolittiach: Sprawy i materiały. Lwów, 2011, s. 61, 63. ISBN 978-617-607-064-1. (ukr.).

[Volumina-130-5] Volumina Legum, t. V, Petersburg 1860, s. 130.

[6] Dariusz Kołodziejczyk, Ejalet kamieniecki 1672–1699. Studium z dziejów panowania tureckiego na Podolu, Warszawa 1994, s. 83.

[7] Robert Kołodziej, Ostatni wolności naszej klejnot. Sejm Rzeczypospolitej za panowania Jana III Sobieskiego, Poznań 2014, s. 605.

[8] MarekM. Wagner MarekM., Wykup jeńców polskich z niewoli tureckiej i tatarskiej w końcu XVII wieku [online], s. 30 .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]