Ulica Lubelska w Warszawie
| Grochów, Kamionek | |||||||||||||||||||||||||||||||
 Ulica Lubelska, widok w kierunku Dworca Wschodniego | |||||||||||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||||||||||||||||||||
 52°14′50,0″N 21°03′06,0″E/52,247222 21,051667
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Ulica Lubelska – ulica w warszawskiej dzielnicy Pradze-Południe.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ulica została wytyczona około roku 1820, pierwotnie była to droga biegnąca wzdłuż niewielkiego, praskiego fragmentu okopów Lubomirskiego. Biegnie od Jeziorka Kamionkowskiego do Dworca Wschodniego[1].
W granicach Warszawy Kamionek znalazł się w 1889 roku. Ulica długo miała charakter przedmieścia. Po roku 1918 numeracja ulicy uległa zmianie, ponieważ wcześniej nieprawidłowo numery nieparzyste znajdowały się po prawej stronie. W latach 20. i 30. XX wieku przy ulicy znajdowały się m.in. farbiarnia i magazyn lodu, zimą wycinanego z Jeziora Kamionkowskiego.
W latach 20. przy torach kolejowych pod numerem 30/32 wzniesiono żelbetowy budynek fabryki obuwia „Polus”, wzorowanej na czeskich zakładach „Bata”, jednak z powodu kryzysu gospodarczego do otwarcia zakładu nie doszło. W 1930 roku nieużywany budynek kupił magistrat Warszawy i przeznaczył na schronisko dla bezdomnych. W schronisku mieszkało około 2000 bezdomnych, którzy z czasem zostali zdominowani przez alkoholików i złodziei[2]. W 1945 mieszkańców schroniska wysiedlono na Ziemie Zachodnie. Po wojnie budynek zajmowały zakłady konfekcyjne[1].
Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku na placyku przy ulicy chowano żołnierzy poległych w obronie Dworca Wschodniego. Ich ciała ekshumowano w 1940, a na miejscu cmentarza urządzono ogród księży pallotynów. Na rogu Lubelskiej i Skaryszewskiej stał budynek szkoły powszechnej, który po zniszczeniach wojennych został po wojnie odbudowany na zakłady konfekcyjne. Do lat 70. XX wieku przy ulicy stały latarnie gazowe[1].
W południowej części ulicy znajdują się zabudowania praskiej konkatedry wraz z cmentarzem Kamionkowskim oraz, po stronie nieparzystej, dom mieszkalny zakładów E. Wedela, projektowany przez Józefa Napoleona Czerwińskiego. Sąsiaduje z nim jeden z dwóch klasycystycznych pawilonów rogatek Grochowskich wybudowany na placu narożnym u zbiegu z ulicą Grochowską w roku 1823 według projektu Jakuba Kubickiego.
W północnej części ulicy zachowały się relikty dawnej zabudowy mieszkaniowej i przemysłowej, w tym zabytkowe zabudowania Fabryki Wyrobów Metalowych „Metalik” pod numerem 16. Przy skrzyżowaniu z ul. Grochowską znajduje się budynek dawnej fabryki „Dzwon”.
W okresie PRL przy ulicy działał bazar z odzieżą, tzw. ciuchy[3]. W 1973 został on przeniesiony do Rembertowa[4] (na plac przy ul. Paderewskiego)[5].
Ważniejsze obiekty[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Michał Gawałkiewicz. Ulica Lubelska. „Stolica”. Nr 5 (1676) (3 lutego 1980), s. 4-5. WWP RSW "Prasa Książka Ruch".
- ↑ Paweł Rzewuski: Grzechy Paryża północy. Warszawa: Wydawnictwo Literackie, 2019, s. 91-92. ISBN 978-83-08-06949-3.
- ↑ Olgierd Budrewicz: Zdumiewająca Warszawa. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1968, s. 72.
- ↑ Michał Pilich. Jak na Pradze handlowano. „Stolica”, s. 36, marzec 2016.
- ↑ Kronika wydarzeń w Warszawie 1 VII–30 IX 1973. „Kronika Warszawy”. 1 (17), s. 145, 1974.