Uwiedzenie homoseksualne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Uwiedzenie homoseksualne – kontrowersyjna i w większości uznawana za błędną teoria[1][2], zgodnie z którą homoseksualizm jest rozpowszechniany poprzez seks międzypokoleniowy (tzw. „uwodzenie dzieci”)[3][4][5]. Teoria ta powstała na początku XX wieku pod wpływem badań niemieckich psychologów takich jak Albert Moll i Emil Kraepelin nad seksualnością nastolatków[4]. Była ona wykorzystywana podczas wczesnych prób wyjaśnienia zjawiska męskiej prostytucji[5], a później była wykorzystywana do homofobicznej propagandy(inne języki) i przez przeciwników ruchu LGBT(inne języki) do opóźniania postępu w zakresie praw osób LGBT, poprzez przedstawianie homoseksualistów jako „starych zboczeńców, którzy wykorzystują dzieci”[6][7].

Argumenty zwolenników[edytuj | edytuj kod]

Zwolennicy tej hipotezy powołują się na istnienie seksualnych zainteresowań już u dzieci. Przed 10. rokiem życia występują one u 40% osób, które rozwiną w przyszłości orientację homoseksualną. Przed rokiem 14. występują natomiast aż u 87%. Jeśli chodzi o aktywność o charakterze seksualnym, odnotowano je odpowiednio u 30% i 60%[8]. Z kolei w innym badaniu, przeprowadzonym w Polsce, pociąg seksualny do osób tej samej płci znaleziono u 12,3%, choć w grupie wiekowej do lat 15 występował u ponad połowy badanych[9]. Propagatorzy tego poglądu wskazują na wcześniejsze kontakty seksualne i większą aktywność seksualną przyszłych homoseksualistów, o czym świadczy choćby badanie Biebera z 1969[8]. Zwracają oni również uwagę, że im wcześniejszy początek kontaktów homoseksualnych, tym większe prawdopodobieństwo, że uczestnicząca w nich osoba okaże się w przyszłości homoseksualną. Zależność tę interpretują jako komponent homoseksualny rosnący wraz z malejącym wiekiem obcującej osoby[9].

Pogląd ten znajduje poparcie w badaniach łączących orientację homoseksualną z byciem ofiarą przemocy seksualnej w dzieciństwie. Na przykład wedle badań Dolla z 1992 przed osiągnięciem wieku 19 lat, 37% chłopców homoseksualnych lub biseksualnych spotkało się z zachętą lub nawet zmuszaniem do kontaktów seksualnych z innymi mężczyznami, starszymi bądź silniejszymi od nich. W nieco ponad połowie przypadków użyto siły. W 94% przypadków doszło do rzeczonego kontaktu seksualnego. Mężczyzn homoseksualnych często również zachęcano do prostytuowania się. Wedle innego badania, przemocy seksualnej doznało 35,5% mężczyzn homoseksualnych lub biseksualnych. Odsetek molestowania seksualnego w dzieciństwie osób homoseksualnych wedle Tomeo et al. znacznie przewyższa wartość dla osób heteroseksualnych (46% do 7% u mężczyzn i 22% do 1% u kobiet)[10].

Orientacja homoseksualna miałaby w tym ujęciu służyć odzyskaniu męskości czy kobiecości, których poczucie zniszczyły traumatyczne wydarzenia seksualne. Dotknięta nimi osoba potrzebuje pomocy od osób tej samej płci. Potrzeba ta ma ulegać seksualizacji[11]. W ten sposób chłopiec nadużyty przez mężczyznę rozwijać ma pociąg skierowany do mężczyzn[10]. Dziewczynka skrzywdzona przez mężczyznę ma natomiast generalizować swą nienawiść na wszystkich mężczyzn, odrzucać ich w ogólności[11], ale także odrzucać swą kobiecość[12]. Tylko w towarzystwie innych kobiet czuje się ona bezpiecznie i dlatego wśród nich szuka życiowej partnerki[11].

Argumenty przeciwników[edytuj | edytuj kod]

Z drugiej strony Janicka i Kwiatkowski w o wiele nowszej monografii (2016) nie potwierdzają, by homoseksualność wiązała się z większym zagrożeniem przemocą seksualną. Nie znajdują żadnego powiązania z przyszłym rozwojem orientacji ani u osób molestowanych, ani zgwałconych. Wedle ich danych przemoc seksualna dotknęła 2,4% dzieci, które wyrosły na mężczyzn homoseksualnych oraz 1,2% przyszłych lesbijek, a więc mniej, niż dziewczynek, z których wyrosły kobiety heteroseksualne – 2,1%[11].

Przemoc seksualna prowadzi więc raczej nie do homoseksualizmu, ale do zaburzeń psychicznych i trudności społecznych. Wśród konsekwencji wymienia się zaburzenia depresyjne, nadużywanie substancji psychoaktywnych. Mogą pojawić się poczucie osamotnienia, myśli suicydalne, próby samobójcze, zachowania ryzykowne, zachowania niezgodne z identyfikacją płciową[11].

Jeśli chodzi zaś o pewne różnice między przyszłymi osobami homoseksualnymi i heteroseksualnymi w dzieciństwie, to o ile w literaturze spotyka się pojęcie dzieci prehomoseksualnych[13] czy nawet osobowości prehomoseksualnej, to chodzi raczej o czynniki neurorozwojowe, zaburzenia identyfikacji płciowej w dzieciństwie[14] czy też rozwój osobowości, naznaczony poczuciem inności, wstydem, lękiem, niską samooceną. Dzieci prehomoseksualne z uwagi na znaczne trudności metodologiczne zbadane są bardzo słabo i trudno stwierdzić, które ich cechy różniące je od reszty populacji mogą być przyczyną, a które są raczej skutkiem kształtującej się orientacji homoseksualnej[15].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Statement from the Lebanese Psychiatric Society [online], 2013 [dostęp 2021-03-01] [zarchiwizowane z adresu 2015-12-24].
  2. ↑ Simon LeVay, Gay, straight, and the reason why : the science of sexual orientation, Oxford 2017, ISBN 978-0-19-029737-4, OCLC 945433998 [dostęp 2021-03-01], Cytat: Thus the weight of the evidence does not support the notion that childhood abuse is a causal factor in the development of homosexuality..
  3. ↑ Terry Leahy, Positively Experienced Man/Boy Sex: The Discourse of Seduction and the Social Construction of Masculinity:, „The Australian and New Zealand Journal of Sociology”, 2016, DOI: 10.1177/144078339202800104 [dostęp 2021-03-02] (ang.).
  4. ↑ a b Javier Samper Vendrell, Chapter One. Theories of Adolescent Sexuality and Homosexual Seduction, University of Toronto Press, 7 września 2020, DOI: 10.3138/9781487536053-004/html, ISBN 978-1-4875-3605-3 [dostęp 2021-03-02] (ang.).
  5. ↑ a b John Scott, A Prostitute's progress: male prostitution in scientific discourse, „Social Semiotics”, 13 (2), 2003, s. 179–199, DOI: 10.1080/1035033032000152606, ISSN 1035-0330 [dostęp 2021-03-02].
  6. ↑ Kyle Frackman, Persistent Ambivalence: Theorizing Queer East German Studies, „Journal of Homosexuality”, 66 (5), 2019, s. 669–689, DOI: 10.1080/00918369.2017.1423220, ISSN 0091-8369, PMID: 29336699 [dostęp 2021-03-02].
  7. ↑ Teemu Ratinen, Is It a Sin? The Therapeutic Turn and Changing Views on Homosexuality in the Finnish Evangelical Lutheran Church, 1952–1984, „Pastoral Psychology”, 66 (5), 2017, s. 641–656, DOI: 10.1007/s11089-017-0778-9, ISSN 1573-6679 [dostęp 2021-03-02] (ang.).
  8. ↑ a b Janicka i Kwiatkowski 2016 ↓, s. 109.
  9. ↑ a b Janicka i Kwiatkowski 2016 ↓, s. 110.
  10. ↑ a b Janicka i Kwiatkowski 2016 ↓, s. 111.
  11. ↑ a b c d e Janicka i Kwiatkowski 2016 ↓, s. 112.
  12. ↑ Janicka i Kwiatkowski 2016 ↓, s. 113.
  13. ↑ Iniewicz 2012 ↓, s. 140.
  14. ↑ Brzask 2008 ↓, s. 66.
  15. ↑ Iniewicz 2012 ↓, s. 140–141.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Arkadiusz Brzask: Homoseksualizm u mężczyzn. Aspekty psychologiczne, psychiatryczne i ewolucyjne. Wrocław: Wydawnictwo Continuo, 2008. ISBN 978-83-89629-87-6.
  • Gregorz Iniewicz: Osoby LGB w biegu życia. W: Grzegorz Iniewicz, Magdalena Mijas, Bartosz Grabski: Wprowadzenie do Psychologii LGB. Wrocław: Wydawnictwo Continuo, 2012. ISBN 978-83-62182-30-5.
  • Iwona Janicka, Marcin Kwiatkowski: Homoseksualizm męski i kobiecy w perspektywie psychologicznej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2016. ISBN 978-83-01-18617-3.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Uwiedzenie_homoseksualne&oldid=70315182”