Walkie-talkie
Walkie-talkie – radiotelefon służący do dwukierunkowej łączności (półdupleks) w technologii naciśnij i mów między użytkownikami, wyposażonymi w identyczne lub kompatybilne ze sobą urządzenia, bez pośrednictwa sieci radiotelefonicznej. Walkie-talkie używany obecnie jest urządzeniem osobistym, głównie w postaci wielokanałowego (8–25 kanałów) przenośnego kieszonkowego radiotelefonu. Ze względu na małą moc nadajnika (0,1–0,5 W) walkie-talkie ma mały zasięg wynoszący maksymalnie do kilku kilometrów.
Walkie-talkie zostało wynalezione w 1938 r. przez amerykańskiego inżyniera Alfreda J. Grossa. W latach 1940–1943 polski inżynier Henryk Magnuski, pracując w firmie Galvin Manufacturing Corporation (od 1947 Motorola), opracował dwa typy walkie-talkie, dla Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych: SCR-536 i jego następcę SCR-300[1]. Model SCR-300 ważący 17 kg miał zasięg do 15 km.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ walkie-talkie, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2018-06-01].