Wietrzne Dziury
Wietrzne Dziury (także Diabli Garnek) – położone na wysokości 1020 m n.p.m. zapadlisko, poniżej wierzchołka Szczeciny (1038 m) na północnym grzbiecie Wielkiej Przehyby (1191 m) w Beskidzie Sądeckim (Pasmo Radziejowej).
W wyniku osunięcia się mas skalnych utworzył się rów rozpadlinowy, w którym znajdują się wydłużone wały zamknięte niszami o długości do 40 metrów, rozległe i głębokie do 3,5 metra rowy, których dna są wypełnione rumowiskiem skalnym, wreszcie wysoka na 15,5 metra ściana skalna, odsłaniająca silnie spękane piaskowce magurskie. W geomorfologii tego typu układ form jest uznawany za pakietowo-szczelinowe osuwisko konsekwentne, tj. takie, gdzie płaszczyzna osuwania pokrywa się z upadem warstw skalnych. W największym z tych zapadlisk znajduje się jaskinia Wietrzna Dziura. Na skałach można obserwować typową dla tych siedlisk roślinność. Są to kobierce mchów oraz paprocie: zanokcica skalna, paprotka zwyczajna, paprotnik Brauna i inne.
W czasie II wojny światowej instruktor sportowy Julian Zubek (ps. „Tatar”) wykorzystywał te zapadliska do ukrywania broni dla partyzantów.
Szlak turystyczny[edytuj | edytuj kod]
niebieski: Rytro – Wielka Roztoka – Wdżary Niżne – Wdżary Wyżne – Wietrzne Dziury – rozdroże Zwornik – rozdroże pod Wielką Przehybą – schronisko PTTK na Przehybie
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogdan Mościcki: Beskid Sądecki i Małe Pieniny. Pruszków: Oficyna Wyd. „Rewasz”, 2007. ISBN 978-83-89188-65-6.
- Popradzki Park Krajobrazowy. Przyrodnicza ścieżka dydaktyczna na terenie Roztoki, Przystanek NR 7, Stary Sącz 2000.