Wiktor Feliks Fiweger

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Feliks Fiweger
Antoni Vieweger
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 listopada 1865
Warszawa

Data i miejsce śmierci

5 grudnia 1938
Leszno

Zawód, zajęcie

lekarz

Narodowość

polska

Rodzice

Antoni

Małżeństwo

Maria z d. Majewska

Dzieci

Aleksandra, Kazimiera, Tadeusz, Bolesław

Krewni i powinowaci

Władysław Majewski (teść)

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości

Wiktor Feliks Fiweger, właśc. Vieweger (ur. 1 listopada 1865 w Warszawie, zm. 5 grudnia 1938 w Lesznie) – polski lekarz oficer wojskowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 listopada 1865 w Warszawie[1][2][3]. Był potomkiem rodziny pochodzącej z obszaru Niderlandów i pierwotnie noszącej nazwisko Vieweger[4][3]. Był synem Antoniego (1818–1901, nauczyciel filolog klasyczny i dyrektor gimnazjum)[5][2][3]. W rodzinnym mieście ukończył naukę w szkole średniej oraz studia medyczne[2]. W 1893 uzyskał dyplom lekarza[6]. Jako lekarz początkowo praktykował na Lubelszczyznie, a następnie na ziemiach ukraińskich[2]. W 1895 osiadł w Grójcu[7]. Należał do PPS[3]. W 1904 w stopniu pułkownika lekarza został powołany do służby w szeregach Armii Imperium Rosyjskiego podczas wojny rosyjsko-japońskiej[2]. Potem wstąpią do służby kolejowej na Syberii i pracował w Ołowiannej oraz w Czycie w górach Ałtaj[3][2]. Przez kilka lat przebywał w Krasnojarsku, gdzie podczas I wojny światowej wspierał polskich jeńców i wygnańców, przyjmując ich w swoim domu oraz udostępniając mieszkanie na spotkania[2]. Gościł m.in. swojego teścia Władysława Majewskiego[2]. Po tym jak sformowano 5 Dywizję Strzelców Polskich w Nowonikołajewsku zrezygnował ze swojej pracy i objął funkcje naczelnego lekarza jednostki i jednocześnie chirurga w szpitalu dywizyjnym[2]. W służbie przy Dywizji udzielały się także jego dzieci[2].

W 1920 na statku „Woroneż” wraz z bliskimi powrócił do niepodległej już Polski[8][3]. Od tego czasu pracował jako lekarz garnizonowy w Jarosławiu[8]. W Wojsku Polskim został zweryfikowany w stopniu podpułkownika lekarza w rezerwie ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[9], a następnie umieszczony w grupie oficerów pospolitego ruszenia[10]. Według stanu z 1922 posiadał przydział do Kompanii Zapasowej Sanitarna 2[1], a w 1923, 1924 był przydzielony do 9 batalionu sanitarnego w Siedlcach[11][12]. Potem był lekarzem w PKP pracując w Mińsku Mazowieckim, następnie w Brześciu (1925[6]), a ostatecznie w Lesznie[8]. Był specjalistą chirurgii kobiecej[6].

Zarządzeniem prezydenta RP Ignacego Mościckiego z 7 lipca 1931 został odznaczony Medalem Niepodległości za pracę w dziele odzyskania niepodległości[13].

Z żoną Marią (z domu Majewską) miał córki Aleksandrę (po mężu Florek, przy Dywizji Syberyjskiej służyła jako siostra miłosierdzia) i Kazimierę (ur. 1893, zamężna z dr Julianem Szpunarem, przy 5DS prowadziła kurs samarytański i szpital dla rekonwalescentów, lekarka i poetka w Lesznie[14]) oraz synów Tadeusza (ur. ok. 1895, z Syberii przedarł się ziemie polskie i jako kapitan 36 pułku piechoty poległ w walkach z Ukraińcami w 1919[2][15][16] i Bolesława (inżynier rolnik, także służył w Dywizji Syberyjskiej)[8][3]. Zmarł 5 grudnia 1938 w Lesznie[8][4]. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu parafialnym[17].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 66.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Szpunar 1939 ↓, s. 55.
  3. ↑ a b c d e f g Domagała 2020 ↓.
  4. ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: ANTONI VIEWEGER, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2022-07-24].
  5. ↑ Ś. p. Antoni Vieweger. „Kurier Warszawski”. Nr 40, s. 5, 27 stycznia (9 lutego) 1901. 
  6. ↑ a b c Urzędowy spis lekarzy uprawnionych do wykonywania praktyki lekarskiej oraz aptek w Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: 1925, s. 211.
  7. ↑ Ogłoszenie. „Kurier Warszawski”. Nr 194, s. 8, 4 (16) lipca 1895. 
  8. ↑ a b c d e Szpunar 1939 ↓, s. 56.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1212.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1134.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1175.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1071.
  13. ↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227.
  14. ↑ Urzędowy spis lekarzy uprawnionych do wykonywania praktyki lekarskiej oraz aptek w Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: 1925, s. 331.
  15. ↑ Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918–1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934, s. 186.
  16. ↑ W obronie Lwowa i Wschodnich Kresów. Polegli od 1-go listopada 1918 do 30-go czerwca 1919 r.. Lwów: Straż Mogił Polskich Bohaterów, 1926, s. 91.
  17. ↑ Wiktor Feliks Fiweger. polskaniezwykla.pl. [dostęp 2022-07-24].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiktor_Feliks_Fiweger&oldid=73206263”