Władimir Barkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez 178.90.32.206 (dyskusja) o 08:44, 6 kwi 2017. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Władimir Borisowicz Barkowski
Владимир Борисович Барковский
Den (ros. Дэн)
ilustracja
pułkownik
Data i miejsce urodzenia

16 października 1913
Biełgorod

Data i miejsce śmierci

21 lipca 2003
Moskwa

Odznaczenia
Bohater Federacji Rosyjskiej Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Znak Honoru” Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal Weterana Radzieckich Sił Zbrojnych Medal „30 lat Radzieckich Sił Zbrojnych” Medal „40 lat Radzieckich Sił Zbrojnych” Medal „50 lat Radzieckich Sił Zbrojnych” Medal „60 lat Radzieckich Sił Zbrojnych” Medal „70 lat Radzieckich Sił Zbrojnych” Medal Za nienaganną służbę I stopnia

Władimir Borisowicz Barkowski, ros. Владимир Борисович Барковский (ur. 16 października 1913, zm. 21 lipca 2003) – pułkownik radzieckiego wywiadu, m.in. szef Pionu X odpowiedzialnego za wywiad naukowo-techniczny w radzieckiej rezydenturze w Londynie.

Życiorys

W 1939 roku ukończył Moskiewski Instytut Obrabiarek i Narzędzi. W tym samym roku zwrócił na niego uwagę wywiad radziecki poszukujący nowych kandydatów do pracy do wyniszczonego czystkami z lat 1937-1938 NKWD. Barkowski został skierowany do nowo utworzonej szkoły zadań specjalnych (lub Szkoła Specjalnego Przeznaczenia) zob.SZON, która szkoliła przyszłych oficerów radzieckiego wywiadu. Wyszkolony został jako specjalista do spraw naukowo-technicznych. Szkolenie ukończył w tym samym czasie co Paweł Fitin, który jeszcze w tym samym roku został szefem wywiadu, Oddziału Zagranicznego NKWD INO, co zapewne wpłynęło na dalszą karierę Barkowskiego, gdyż znali się nawzajem. Po ukończeniu szkoły zwrócił na niego uwagę Paweł Sudopłatow, wówczas wysoki oficer wywiadu NKWD i w 1941 roku wysłał go do londyńskiej rezydentury Ludowego Komisariatu Bezpieczeństwa Państwowego, gdzie pracował jako specjalista naukowo-techniczny.

Jesienią 1941 roku został przydzielony do grupy oficerów zajmujących się zbieraniem informacji o badaniach nad bombą atomową w Wielkiej Brytanii. Podczas pobytu w Londynie Barkowski zajmował się m.in. analizą materiałów dostarczonych przez tzw. Siatkę Szpiegowską Cambridge. Wtajemniczenie go w sekrety atomowe było równoznaczne z wprowadzeniem w niewielki krąg uprzywilejowanych oficerów wywiadu, znanych jako szpiedzy atomowi. Zajmował się także prowadzeniem i werbowaniem agentów. Pod koniec swojego pobytu w Wielkiej Brytanii został szefem Pionu X odpowiedzialnego za wywiad naukowo-techniczny w radzieckiej rezydenturze w Londynie.

Za służbę w wywiadzie został odznaczony wieloma orderami, m.in. Czerwonego Sztandaru, Czerwonego Sztandaru Pracy, Czerwonej Gwiazdy, „Znak HOnoru”, oraz medalami. W latach 70. wykładał w akademii KGB, noszącej kolejno nazwy Wyższa Szkoła Wywiadu (kryptonim Szkoła Nr 101), Instytut Czerwonego Sztandaru oraz Instytut im. Andropowa.

Zmarł w 2003 roku.

Bibliografia

  • Andrew C., Mitrochin W., Archiwum Mitrochina. KGB w Europie i na Zachodzie, Warszawa 2001. ISBN 83-7200-651-2.
  • West N., Tsarev O., Klejnoty Koronne. Brytyjskie tajemnice z archiwów KGB, Warszawa 2000. ISBN 83-85852-45-X.

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władimir_Barkowski&oldid=48985386”