Władysław Boziewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Edward Boziewicz
kapitan intendent kapitan intendent
Data i miejsce urodzenia

24 grudnia 1886
Bogusza

Data i miejsce śmierci

1946
Kraków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier,
Wojsko Polskie

Jednostki

5 batalion administracyjny

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Władysław Edward Boziewicz (ur. 24 grudnia 1886 w Boguszy, zm. 1946 w Krakowie) – kapitan intendent Wojska Polskiego, autor Polskiego kodeksu honorowego (1919).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie szlacheckiej Aleksandra i Marii z Borowskich. Maturę zdał w roku 1908 w III Gimnazjum im. J. Sobieskiego w Krakowie. Studia w roku 1914 ukończył na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując absolutorium (zdał egzamin historyczny). 1 sierpnia 1914 wstąpił do cesarskiej i królewskiej armii 1 sierpnia 1914 r. jako jednoroczny ochotnik. W czasie wojny awansowany na podporucznika.

W 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, gdzie później uzyskał stopień porucznika. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów rezerwy administracji, dział gospodarczy. Jako oficer rezerwy zatrzymany został w służbie czynnej. Pełnił tę służbę w Rejonowym Zakładzie Gospodarczym w Katowicach (1923) i w Mysłowicach (1924), pozostając równocześnie oficerem nadetatowym Okręgowego Zakładu Gospodarczego Nr V w Krakowie. Następnie przeniesiony został z rezerwy do służby czynnej, w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919, w korpusie oficerów administracji, grupa gospodarcza. W 1928 pełnił służbę zawodową w Kadrze 5 batalionu administracyjnego w Krakowie. W 1934 pozostawał na liście starszeństwa oficerów stanu spoczynku intendentów, w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919.

Żoną Boziewicza była Zofia z Czaszów, małżeństwo to było bezdzietne. W czasie okupacji Boziewicz prowadził sklepik spożywczy. Za pomoc partyzantom przez kilka miesięcy był więziony na Montelupich w Krakowie.

Zarówno wykształcenie prawnicze, jak i służba wojskowa dały Boziewiczowi znajomość realiów związanych z pojedynkami. Nie jest natomiast jasne czy autor Kodeksu Honorowego osobiście się pojedynkował. Jedyny ślad wskazujący na związki z postępowaniem honorowym to protokół sądu honorowego dla oficerów z 30 czerwca 1923, stwierdzający, że Kapitan Władysław Boziewicz nie ma być oddany pod sąd honorowy, ponieważ ani z aktów sądowych, ani z przeprowadzonego dochodzenia nie wynika, aby (...) dopuścił się uchylenia godności stanu oficerskiego, jak również, by był osobiście przez p. Salca obrażony. Można więc wyciągnąć wniosek, że do pojedynku nie doszło.[potrzebny przypis]

Kodeks zawiera zbiór reguł, którymi kierować się winni ludzie honoru w przypadkach gdy ktoś ich obrazi. W praktyce chodziło głównie o przepisy dotyczące pojedynków. Przepisy te nie były aktem prawnym, jedynie prawem zwyczajowym[potrzebny przypis]; pojedynek zgodnie z tymczasowo obowiązującym prawem wywodzącym się od byłych zaborców był ścigany jako osobne przestępstwo. Wprowadzony w 1932 roku Kodeks Karny nie uwzględniał karalności wyzwania na pojedynek ani udziału w nim, dopiero za zadanie uszkodzeń ciała lub śmierci pojedynkowicz był pociągany do odpowiedzialności karnej, sekundantów sąd mógł uwolnić od kary. Kodeks karny wojskowy z 1932 w art. 57 głosił § 1. Żołnierz, który z powodów służbowych wyzywa na pojedynek przełożonego lub starszego w stopniu służbowym, podlega karze więzienia do lat 10. § 2. Tej samej karze podlega przełożony, lub starszy w stopniu służbowym, który na takie wezwanie stanie do pojedynku.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1923
  • Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924
  • Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34
  • Jerzy Rawicz, „Do pierwszej krwi", Warszawa 1974
  • Wielka Księga Pojedynków. Kodeks Boziewicza. bpiotrow.w.interia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-10)].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]