Zygmunt Badowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zygmunt Badowski
Ilustracja
Zygmunt Badowski (1927)
Data i miejsce urodzenia

9 lutego 1875
Warszawa

Data i miejsce śmierci

30 grudnia 1959
Warszawa

Dziedzina sztuki

malarstwo, litografia

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Zygmunta Badowskiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Zygmunt Ignacy Badowski (ur. 9 lutego 1875[1] w Warszawie, zm. 30 grudnia 1959 tamże[1]) – polski malarz, pedagog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Pawła[2] (1821–1904) i pisarki Eweliny z Łaszczewskich[2] (1838–1918). Ukończył V Gimnazjum w Warszawie. Od 1892 do 1901[1] uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona, a następnie w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Władysława Łuszczkiewicza. Naukę kontynuował w Paryżu, w szkole Vittiego u Raphaëla Collina w latach 1901–1903[1]. W międzyczasie podróżował po Europie samodzielnie zdobywając wiedzę o malarstwie podczas zwiedzania muzeów i galerii. Powrócił do Krakowa, gdzie pobierał naukę u Leona Wyczółkowskiego. Po jej zakończeniu zamieszkał na stałe w Warszawie, w 1902 był współorganizatorem wystawy wiosennej młodych artystów polskich z Kongresówki, Galicji i Rosji. W 1908 zorganizował żeńską szkołę rzemiosł i przemysłu artystycznego, udzielał lekcji malarstwa, a w Szkole Sztuk Pięknych im. Wojciecha Gersona wykładał historię sztuki. W 1920 ochotniczo zgłosił się do wojska[2] i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym Warszawy, był członkiem Polskiego Towarzystwa Artystycznego.

Po II wojnie światowej wykładał w Towarzystwie Wolnej Wszechnicy Polskiej i Uniwersytecie Robotniczym TUR[3].

16 października 1902 ożenił się z Idalią Kamillą z Oziembłowskich[4][5]. Mieli syna Witolda Gustawa (1903–1940), nauczyciela, porucznika w st. sp. - ofiarę zbrodni katyńskiej[6].

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 32-5-3,4)[7].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Tworzył kompozycje figuralne, akty, malarstwo portretowe, duża część prac Zygmunta Badowskiego ma wymowę symboliczną. Stosował pastele, sangwiny i farby olejne, tworzył litografie. Przed 1918 współpracował z „Tygodnikiem Ilustrowanym”, jego prace uczestniczyły w wystawach zbiorowych w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (1913, 1922, 1931, 1937). W latach 1947–1949 przewodniczył artystycznej Grupie Niezależnych.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Słownik artystów plastyków. Artyści plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP 1945–1970. Słownik biograficzny. Maria Serafińska (kierownik redakcji). Warszawa: Okręg Warszawski ZPAP, 1972, s. 23.
  2. ↑ a b c Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 18.
  3. ↑ Zygmunt Badowski, biografia, ArtInfo
  4. ↑ Zygmunt Ignacy Badowski M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2023-11-13].
  5. ↑ Metryki - Skanoteka - Baza skanów akt metrykalnych [online], metryki.genealodzy.pl [dostęp 2023-11-13].
  6. ↑ Zespół pod kier. Marka Tarczyńskiego: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000, s. 12. ISBN 83-905590-7-2. [dostęp 2023-11-13].
  7. ↑ Cmentarz Stare Powązki: PAWEŁ BADOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-15].
  8. ↑ M.P. z 1956 r. nr 13, poz. 216 „za długoletnią działalność artystyczną w dziedzinie sztuk plastycznych”.
  9. ↑ M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  10. ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zygmunt_Badowski&oldid=71840279”