Świątynia Sybilli w Warszawie
 nr rej. 13/3 z 1 lipca 1965
| |
 Świątynia Sybilli | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Typ budynku |
świątynia |
| Styl architektoniczny |
wzorowana na budowli antycznej |
| Architekt |
Jakub Kubicki |
| Kondygnacje |
1 |
| Ukończenie budowy |
ok. 1822 |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°12′54,2160″N 21°02′08,9160″E/52,215060 21,035810
| |
Świątynia Sybilli[1][2], pierwotnie Świątynia Grecka[3][2], później nazywana Świątynią Diany[4][2] – pawilon w Łazienkach Królewskich w Warszawie.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Budynek wzniesiono po tym, jak Maria Teresa z Poniatowskich Tyszkiewiczowa sprzedała Łazienki carowi Aleksandrowi I. W przyłączonej do Ogrodu Belwederskiego części Łazienek wzniesiono wtedy trzy pawilony: Oranżerię Gotycką, Świątynię Egipską i Świątynię Grecką[5].
Świątynia Grecka została zbudowana ok. 1822 prawdopodobnie według projektu Jakuba Kubickiego[6]. Znajduje się na tyłach Belwederu, nad sadzawką. Architekt wzorował się na starożytnych budynkach greckich[7]. Ten typ budowli wprowadzano najczęściej, aby zdobić parki krajobrazowe w drugiej połowie XVIII i początkach XIX w.[8] Świątynię Sybilli wzniesiono jako typowy obiekt ogrodowy (odpowiednik współczesnych altanek), wykorzystywany jako miejsce spotkań, małych towarzyskich podwieczorków.
Pawilon jest wykonany całkowicie z drewna[2]. Jest to niewielki budynek zaprojektowany według tradycyjnego schematu antycznej świątyni-na planie prostokąta (megaronu), otoczony pojedynczą jońską kolumnadą (peripteros) z czterokolumnowym portykiem. Po jego obu stronach ustawiono dwa żeliwne lwy stylizowane na egipskie sfinksy[2]. We wnętrzu znajduje się salka oświetlona umieszczonymi w ścianach bocznych prostokątnymi oknami. Wewnętrzne ściany ozdobione są oryginalną polichromią o motywach kwiatów i owoców (nawiązanie do patronki Diany, bogini m.in. łowów i przyrody) autorstwa Adama Byczkowskiego.
Współcześnie w budynku są urządzane okolicznościowe wystawy[9].
W maju 2013 przy budynku odsłonięto artystyczną kopię Omfalosa ze świątyni w Delfach – rzeźbę wykonaną przez grecką rzeźbiarkę Christinę Papageorgiou[10].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Świątynia Sybilli i jej otoczenie od strony południowej... -
... i północnej -
Żeliwne lwy przy wejściu do budynku -
Omfalos
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Izabela Zychowicz, Jadwiga Abramowicz: Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie. Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie, 2013, s. 176. ISBN 978-83-935584-3-8.
- ↑ a b c d e Świątynia Sybilli. [w:] Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie [on-line]. lazienki-krolewskie.pl. [dostęp 2017-01-22].
- ↑ Marek Kwiatkowski: Wielka księga Łazienek. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2000, s. 153. ISBN 83-7255-684-9.
- ↑ Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 86.
- ↑ Marek Kwiatkowski: Wielka księga Łazienek. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2000, s. 151–152. ISBN 83-7255-684-9.
- ↑ Izabela Zychowicz, Jadwiga Abramowicz: Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie. Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie, 2013, s. 176, 179. ISBN 978-83-935584-3-8.
- ↑ Jarosław Zieliński, Atlas architektury ulic i placów Warszawy, Warszawa 1995, Biblioteka Towarzystwa Opieki Nad Zabytkami, ISBN 83-902793-5-5, s. 47
- ↑ Marek Kwiatkowski, Wielka Księga Łazienek, Warszawa: wyd. Prószyński i S-ka, 2000, s. 152, ISBN 83-7255-684-9, OCLC 233435237.
- ↑ Stanisław Lorentz, Andrzej Rottermund, Klasycyzm w Polsce, Henryk Białoskórski (ilustr.), Warszawa: Arkady, 1984, s. 267, ISBN 83-213-3082-7, OCLC 835908665.
- ↑ Izabela Zychowicz, Jadwiga Abramowicz: Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie. Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie, 2013, s. 213. ISBN 978-83-935584-3-8.