Żywice epoksydowe
Żywice epoksydowe – rodzaj jedno- lub dwuskładnikowych żywic syntetycznych, które są zdolne do tworzenia nietopliwych i nierozpuszczalnych tworzyw sztucznych na skutek reakcji sieciowania z udziałem grup epoksydowych.
Składnikami żywic epoksydowych są zwykle polifenole (rzadziej poliglikole) oraz epichlorohydryna lub oligomery posiadające na końcach ugrupowania epoksydowe.
Żywica epoksydowa jest, zależnie od masy cząsteczkowej i struktury lepką, cieczą lub topliwym ciałem stałym, rozpuszczalnym w ketonach i węglowodorach aromatycznych. Utwardzona żywica epoksydowa staje się nierozpuszczalna i nietopliwa, bardzo przyczepna do prawie wszystkich materiałów oraz względnie chemoodporna.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Żywice epoksydowe są stosowane jako lepiszcze laminatów konstrukcyjnych, do zalewania elementów elektrycznych, jako kleje do metali oraz jako surowiec do budowy form twardych.
Systemy podłogowe[edytuj | edytuj kod]
Żywica epoksydowa służy także jako tworzywo do wykonywania posadzek. Podłogi z tego materiału można spotkać m.in. w garażach, w halach magazynowych, w pomieszczeniach gospodarczych, w kotłowniach czy w hangarach, a także w pomieszczeniach mieszkalnych[1]. Ich zaletami są:
- antyelektrostatyczność, która zapobiega przyciąganiu kurzu, sierści zwierzęcej i innego rodzaju pyłków,
- antypoślizgowość,
- odporność na ciecze, w tym również na niektóre kwasy i inwazyjne środki czyszczące,
- bezspoinowa konstrukcja, która zapobiega przenikaniu wilgoci pod posadzkę,
- łatwość utrzymania higieny, pozwalająca stosować je m.in. w placówkach medycznych i zakładach przetwórstwa mięsnego[1].
Podczas wykonywania posadzki żywica epoksydowa i utwardzacz reagują ze sobą, wiążąc się jednocześnie z samą podłogą[2].
Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]
Istnieją trzy sposoby otrzymywania żywic epoksydowych w przemyśle:
- reakcja epichlorohydryny ze związkami posiadającymi ruchliwe atomy wodoru (najczęściej difenole, czasem diaminy lub poliglikole) katalizowana zasadą, a następnie oligomeryzacja powstałych związków
- bezpośrednie utlenianie za pomocą kwasów organicznych nienasyconych węglowodorów alifatycznych lub cykloalifatycznych do odpowiednich związków epoksydowych
- addycja kwasu podchlorawego (HClO) do związków nienasyconych i dehydrohalogenacja za pomocą zasady.
Środki ostrożności przy pracy z żywicami epoksydowymi[edytuj | edytuj kod]
Składniki do wytwarzania żywic epoksydowych są szkodliwe dla zdrowia. Mogą drażnić oczy i skórę, mogą wywoływać alergie, egzemy, a nawet poparzenia. Należy unikać wdychania ich oparów (zwłaszcza bisfenolu A). Przy pracy z żywicami, zwłaszcza dużymi ilościami, np. przy wylewaniu posadzek z żywicy, zaleca się stosować odzież, rękawice, obuwie i okulary ochronne, pomieszczenie wentylować, a po pracy i w przerwach myć dokładnie ręce. Składniki do wytwarzania żywic należy przechowywać i transportować w szczelnie zamkniętym oryginalnym opakowaniu[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Produkty, Techniart [dostęp 2020-08-18].
- ↑ Co to jest żywica epoksydowa i jakie są jej rodzaje?, www.skleptechniart.pl [dostęp 2020-08-18].
- ↑ Bezpieczeństwo podczas pracy z żywicą epoksydową, poliuretanową i utwardzaczami. www.festfloor.pl. [dostęp 2017-07-25].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- P. Czub, Bończa, Chemia i technologia żywic epoksydowych, WNT 2002".
- Z. Florjańczyk, S. Penczek, Chemia polimerów Tom II, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej 2002, ISBN 83-7207-368-6