ARP Itaipú

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ARP Itaipú
Ilustracja
Siostrzany brazylijski „Roraima” w 2008 roku
Klasa

okręt patrolowy (kanonierka rzeczna)

Typ

Roraima

Historia
Stocznia

Arsenal de Marinha, Rio de Janeiro Brazylia

Położenie stępki

3 marca 1983

Wodowanie

16 marca 1984

 Paragwaj
Wejście do służby

2 kwietnia 1985

Los okrętu

w służbie (2019)

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

lekka: 220 ton
pełna: 384 t

Długość

46,3 metra (45 m między pionami)

Szerokość

8,45 m

Zanurzenie

1,42 m

Napęd
2 silniki wysokoprężne MAN o łącznej mocy 1824 KM
2 śruby
Prędkość

14 węzłów

Zasięg

4500 Mm przy prędkości 11 węzłów

Sensory
radar
Uzbrojenie
1 działko kal. 40 mm L/60
4 wkm kal. 12,7 mm (2 x II)
2 zestawy moździerz kal. 81 mm + wkm kal. 12,7 mm
Wyposażenie
2 LCVP
Wyposażenie lotnicze
lądowisko dla AS350
Załoga

40

ARP Itaipú (P-05) – paragwajski okręt patrolowy (kanonierka rzeczna) z lat 80. XX wieku, czwarta jednostka brazylijskiego typu Roraima. Okręt został zwodowany 16 marca 1984 roku w brazylijskiej stoczni Arsenal de Marinha w Rio de Janeiro, a do służby w Armada Nacional przyjęto go 2 kwietnia 1985 roku. Jednostka nadal służy w paragwajskiej flocie (stan na 2019 rok).

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

Rzeczne okręty patrolowe typu Roraima powstały w latach 70. XX wieku w Brazylii na potrzeby flotylli amazońskiej[1]. Zbudowano trzy jednostki dla Marinha do Brasil[1]. W końcu 1982 roku rząd Paragwaju zamówił jeden okręt tego typu dla swojej floty, klasyfikowany także jako kanonierka rzeczna[2][3].

ARP[a] „Itaipú” zbudowany został w stoczni Arsenal de Marinha do Rio de Janeiro[2][4]. Stępkę okrętu położono 3 marca 1983 roku, a zwodowany został 16 marca 1984 roku[4][5][b].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Okręt jest okrętem patrolowym (kanonierką rzeczną) o długości całkowitej 46,3 metra (45 metrów między pionami), szerokości 8,45 metra i zanurzeniu 1,42 metra[4]. Wyporność lekka wynosi 220 ton, zaś pełna 384 tony[4][c].

Okręt napędzany jest przez dwa silniki wysokoprężne MAN V6 V16/18TL o łącznej mocy 1824 KM, poruszające dwiema śrubami[2][4][d]. Maksymalna prędkość okrętu wynosi 14 węzłów[2][6]. Zasięg wynosi 4500 Mm przy prędkości 11 węzłów[2][4][e].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowi pojedyncze działko kalibru 40 mm Bofors L/60 Mark 3 oraz dwa podwójne stanowiska wielkokalibrowych karabinów maszynowych kalibru 12,7 mm L/90[3][4]. Prócz tego jednostka uzbrojona jest w dwa zestawy składające się z moździerza kalibru 81 mm M29 L/12 i wkm kalibru 12,7 mm[3][4]. Jednostka może przenosić także dwie barki desantowe LCVP oraz posiada lądowisko dla śmigłowca AS350[3][4].

Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje radar Furuno; jednostka posiada też pomieszczenia szpitalne[4][6].

Załoga okrętu składa się z 40 osób – 9 oficerów oraz 31 podoficerów i marynarzy[4][6]. Na pokład może zostać zaokrętowanych do 30 żołnierzy desantu[6].

Służba[edytuj | edytuj kod]

ARP „Itaipú” został przyjęty do służby w Armada Nacional 2 kwietnia 1985 roku[3][4]. Okręt otrzymał początkowo numer taktyczny P-2, zmieniony wkrótce na P-05[2][3]. Bazą jednostki jest Asunción[7][8]. W 2010 roku „Itaipú” przeszedł remont[6].

Okręt nadal znajduje się w składzie paragwajskiej floty (stan na 2019 rok)[4].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ ARP – Armada Republica Paraguaya – Marynarka Wojenna Republiki Paragwaju.
  2. ↑ Moore 1986 ↓, s. 403 podaje, że stępkę okrętu położono 30 marca 1983 roku.
  3. ↑ Moore 1986 ↓, s. 403 podaje, że wyporność pełna wynosi 360 ton; Sharpe 1991 ↓, s. 435, Saunders 2004 ↓, s. 539 i Saunders 2009 ↓, s. 596 podają, że 365 ton, zaś Saunders 2015 ↓, s. 620 podaje, że 371 ton.
  4. ↑ Sharpe 1991 ↓, s. 435, Saunders 2004 ↓, s. 539, Saunders 2009 ↓, s. 596 i Saunders 2015 ↓, s. 620 podają, że łączna moc silników wynosi 1920 KM.
  5. ↑ Sharpe 1991 ↓, s. 435, Saunders 2004 ↓, s. 539, Saunders 2009 ↓, s. 596 i Saunders 2015 ↓, s. 620 podają, że zasięg wynosi 6000 Mm przy prędkości 12 węzłów.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Gogin 2021r ↓.
  2. ↑ a b c d e f Moore 1986 ↓, s. 403.
  3. ↑ a b c d e f Sharpe 1991 ↓, s. 435.
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m Gogin 2021i ↓.
  5. ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 303.
  6. ↑ a b c d e Saunders 2015 ↓, s. 620.
  7. ↑ Saunders 2004 ↓, s. 539.
  8. ↑ Saunders 2009 ↓, s. 596.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • Ivan Gogin: ITAIPÚ river gunboat (1985). Navypedia. [dostęp 2021-04-28]. (ang.).
  • Ivan Gogin: RORAIMA river patrol craft (1975-1976). Navypedia. [dostęp 2021-04-28]. (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 1986-87. John E. Moore (red.). London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 1991-92. Richard Sharpe (red.). London: Jane’s Defence Data, 1991. ISBN 0-7106-0960-4. (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 2004-2005. Stephen Saunders (red.). London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 2009-2010. Stephen Saunders (red.). London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 2015-2016. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=ARP_Itaipú&oldid=63260454”