Achinger (herb szlachecki)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Achinger
Ilustracja
Typ herbu

szlachecki

Alternatywne nazwy

Aichinger, Ajchinger, Ajchigier, Bażyński, Wiewiórka

Pierwsza wzmianka

XV wiek

Achinger (Aichinger, Ajchinger, Ajchigier, Bażyński, Wiewiórka) – polski herb szlachecki pochodzenia niemieckiego.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Opis zgodnie z klasycznymi regułami blazonowania:

W polu złotym wiewiórka czerwona siedząca z puszystym ogonem zadartym na grzbiet. W klejnocie dwie trąby a między nimi taka sama wiewiórka. Orgelbrand i Znamierowski podają, że labry złote podbite czerwienią[1].

Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]

Herb pochodzenia niemieckiego, pojawił się w Polsce w połowie XV wieku[2].

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Achinger, Adamski, Afner, Aychingerski, Barwiński, Berwiński, Denter[3], Ichnatowicz, Ichnatowski, Ihnatowicz, Ihnatowski, Leszniewski, Pilchowski, Plichtowski, Ryczewski, Ryczowski, Ryszewski[4].


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zazwyczaj metal jest podbiciem labrów lub płaszcza
  2. Alfred Znamierowski: Herbarz rodowy. Warszawa: Świat Książki, 2004, s. 87. ISBN 83-7391-166-9.
  3. Jaŭhien Hlinski: Herboŭnik biełaruskaj šlachty. T. 5. Miensk: Беларусь, 2018, s. 681-682. ISBN 978-985-01-1252-1. (pol.).
  4. Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]