Adam Gocel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Gocel
Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1939
Radom

Data śmierci

13 listopada 2023

Zawód, zajęcie

dziennikarz telewizyjny i radiowy, weterynarz, bioenergoterapeuta

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Kawaler Orderu Zasługi Rolniczej (Francja)

Adam Gocel (ur. 11 kwietnia 1939 w Radomiu[1], zm. 13 listopada 2023[2]) – polski dziennikarz telewizyjny i radiowy, lekarz weterynarii i bioenergoterapeuta. Pomysłodawca i prowadzący program "Piłkarska kadra czeka".

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent IV Liceum Ogólnokształcącego im. Tytusa Chałubińskiego w Radomiu (1956), Wydziału Weterynarii Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (1963) oraz Studium Dziennikarskiego Uniwersytetu Warszawskiego (1969).

W latach 1963-1967 pracował jako weterynarz w Kielcach, Radomiu i Jedlińsku, w latach 1967-1977 jako dziennikarz w Polskim Radiu[1]. Od czerwca 1977 do sierpnia 1980 roku przebywał w Maroku, gdzie był lekarzem weterynarii w tamtejszym Urzędzie ds. Rozwoju Rolnictwa. Od stycznia do sierpnia 1980 roku pełnił również funkcję trenera II-ligowej drużyny piłkarskiej Amhal Tiznit.

Po powrocie do Polski podjął pracę dziennikarską w redakcjach rolnych, a następnie sportowych Telewizji Polskiej oraz Polskiego Radia. W latach 80. XX wieku prowadził akcję oraz program telewizyjny "Piłkarska kadra czeka", w którym prezentował młodzież oraz drużyny piłkarskie z ośrodków wiejskich. W programie wystąpili m.in. Janusz Chomontek, Jerzy Brzęczek, Piotr Mosór i Rafał Niżnik. Za tę działalność w 1987 roku otrzymał "Złoty Ekran" - nagrodę przyznawaną przez tygodnik "Ekran". W 1998 roku został odznaczony francuskim Orderem Zasługi Rolniczej. W tym samym roku przeszedł na emeryturę.

W późniejszym okresie, po wypadku samochodowym uznał, że posiada zdolności bioenergoterapeutyczne. Z jego usług korzystali m.in. polscy piłkarze: Tomasz Frankowski, Jacek Krzynówek, Sławomir Peszko, Wojciech Kowalewski oraz Artur Sarnat. Praktykował m.in. hipnozę oraz reiki. Nigdy nie negował działania medycyny tradycyjnej.

Był również autorem reportaży i opowiadań, z czego kilka opublikowano w zbiorze "Portrety w marokańskim słońcu". W 2017 roku wydał książkę biograficzną "Moje trzecie życie".

W 1974 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, w 1985 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Elżbieta Ciborska Leksykon polskiego dziennikarstwa, wyd. Dom Wydawniczy Elipsa, Warszawa 2000, s. 169-170
  2. Adam Gocel. Nekrolog

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]