Przejdź do zawartości

Admirał Grigorowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Admirał Grigorowicz
Ilustracja
Klasa

fregata rakietowa

Typ

Admirał Grigorowicz

Projekt

11356M

Historia
Stocznia

Jantar, Królewiec Rosja

Położenie stępki

18 grudnia 2010

Wodowanie

14 marca 2014

 MW Federacji Rosyjskiej
Wejście do służby

11 marca 2016

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

bojowa: 4035 ton

Długość

124,8 m

Szerokość

15,2 m

Zanurzenie

4,2 m

Napęd
4 turbiny gazowe w układzie COGAG, o mocy 60 900 KM, 2 śruby
Prędkość

32 węzły

Zasięg

4850 Mm przy 14 w

Uzbrojenie
• 1×VIII wyrzutnia pionowa pocisków woda-woda 3M55 Oniks lub woda-ziemia / woda-woda / rakietotorped Kalibr (8 pocisków)
• 2×XII pionowych wyrzutni Sztil-1 pocisków plot. 9M317M (24 pociski)
• 8 wyrzutni pocisków plot. Igła-1
• 1 armata uniwersalna 100 mm A-190
• 2 działka plot./prak. 30 mm AK-630M
• 1×XII wyrzutnia rbg RBU-6000 (96 bomb)
Wyrzutnie torpedowe

4 wyrzutnie torped pop 533 mm

Wyposażenie lotnicze
śmigłowiec Ka-27
Multimedia w Wikimedia Commons

Admirał Grigorowicz (ros. Адмирал Григорович) – fregata rakietowa Floty Czarnomorskiej Federacji Rosyjskiej, pierwszy okręt typu Admirał Grigorowicz (projektu 11356M) z początku XXI wieku. Do służby wszedł w 2016 roku. Nosi numer burtowy 745.

Okręt ma około 4 tysiące ton wyporności, 124,8 metrów długości oraz 15,2 metrów szerokości. Napęd stanowią turbiny gazowe, pozwalające na osiąganie prędkości do 32 węzłów. Uzbrojenie główne składa się z armaty kalibru 100 mm i pionowych wyrzutni pocisków przeciwlotniczych średniego zasięgu Sztil-1 oraz pocisków przeciwokrętowych Oniks lub manewrujących Kalibr.

Budowa[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Fregaty rakietowe projektu 11356M.
„Admirał Grigorowicz” w 2016

„Admirał Grigorowicz” był pierwszą zbudowaną fregatą rakietową projektu 11356M, określanego od niego także jako typ Admirał Grigorowicz. Fregaty te, zaprojektowane i zbudowane w Rosji, były pierwszymi większymi okrętami nawodnymi nowo zbudowanymi dla Floty Czarnomorskiej po rozpadzie ZSRR[1]. Ich konstrukcja wywodzi się z powstałych na zamówienie Indii fregat typu Talwar, stanowiących z kolei rozwinięcie wcześniejszych radzieckich projektów[1]. W odróżnieniu od starszych okrętów, charakteryzowały się one między innymi wprowadzeniem nowoczesnego ukształtowania burt kadłuba i nadbudówek zgodnie z wymogami trudnowykrywalności (stealth)[1].

Stępkę pod budowę „Admirała Grigorowicza” położono w stoczni Jantar w Królewcu 18 grudnia 2010 roku, a okręt wodowano 14 marca 2014 roku[2]. Okręt następnie wszedł do służby 11 marca 2016 roku[2]. Otrzymał nazwę na cześć admirała Iwana Gregorowicza (1853—1930). Nadano mu stały numer burtowy: 745[2]. Na zdjęciach nosi także numer burtowy 494[3].

Skrócony opis[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Fregaty rakietowe projektu 11356M.

Długość całkowita fregat typu Admirał Grigorowicz wynosi 124,8 m, a szerokość maksymalna 15,2 m[4]. Zanurzenie przy wyporności bojowej wynosi 4,2 m, a razem z gruszką dziobową 5,8 m[4]. Wyporność normalna okrętów wynosi 3300 ton, bojowa: 4035 ton, a wyporność pełna: 4500 ton[4]. Napęd stanowią cztery turbiny gazowe w układzie COGAG, napędzające dwie śruby: dwie marszowe i dwie mocy szczytowej, o łącznej mocy 60 900 KM (45 400 kW)[4]. Pozwala on na osiąganie prędkości maksymalnej 30 węzłów, a krótkotrwałej 32 węzły[5]. Zasięg pływania z prędkością ekonomiczną 14 węzłów wynosi 4850 mil morskich, a przy prędkości 30 węzłów wynosi 700 mil morskich[5].

Główny system uzbrojenia ofensywnego stanowi ośmiokomorowa wyrzutnia pionowa w części dziobowej dla ośmiu pocisków manewrujących. Można wystrzeliwać z niej pociski przeciwokrętowe 3M55 Oniks lub pociski manewrujące rodziny Kalibr: przeciwokrętowe 3M-54, woda-ziemia 3M-14 lub rakietotorpedy 91RE1[6]. Brak jest uniwersalnych pocisków, wymuszający ograniczenie zestawu zabieranych pocisków służących do zwalczania konkretnych celów[6]. Drugim systemem uzbrojenia rakietowego są dwa 12-komorowe bloki pionowych wyrzutni Sztil-1 (Tornado) pocisków przeciwlotniczych średniego zasięgu 9M317M[6]. Pociski te mogą zwalczać cele powietrzne na wysokości do 15 000 m i w odległości do 50 km, a w razie konieczności także cele nawodne[4]. Wyrzutnie umieszczone są na pokładówce na dziobie, między armatą a wyrzutniami pocisków Oniks/Kalibr[7]. Uzbrojenie rakietowe uzupełnia osiem wyrzutni przenośnych pocisków krótkiego zasięgu 9K38 Igła-1[4].

Uzbrojenie artyleryjskie składa się z szybkostrzelnej armaty uniwersalnej kalibru 100 mm A-190, umieszczonej na dziobie, w wieży o zmniejszonej skutecznej powierzchni odbicia[4]. Całkowity zapas amunicji wynosi 480 pocisków[4]. Jako zestaw obrony bezpośredniej służą dwa działka wielolufowe 30 mm AK-630M, rozmieszczone po bokach hangaru na rufie[7]. Artyleria kierowana jest radarowo. Okręt ponadto przenosi broń maszynową[7].

Broń podwodną stanowią przede wszystkim cztery wyrzutnie torped kalibru 533 mm, służące przede wszystkim do odpalania ciężkich torped przeciwpodwodnych różnych wzorów[2]. Ich uzupełnienie stanowi pojedyncza dwunastoprowadnicowa wyrzutnia rakietowych bomb głębinowych RBU-6000, o zasięgu 5800 m, z zapasem 96 bomb[2]. Możliwości zwalczania okrętów podwodnych zwiększa śmigłowiec pokładowy Ka-27, ze stałym hangarem i lądowiskiem na rufie[2].

Okręty mają stosunkowo bogaty zestaw sensorów, aczkolwiek złożony głównie z nowych wersji urządzeń wywodzących się z czasów ZSRR, umiarkowanie nowoczesnych[5]. Składa się on z dwóch radarów obserwacji powietrznej i nawodnej (MR-760MA Friegat-M2EM i MR-352 Pozitiw-E), dwóch radarów wykrywania celów niskolecących MR-212 Wajgacz-Najada, radarów naprowadzania pocisków przeciwlotniczych i pocisków Kalibr, radaru artyleryjskiego oraz systemu hydrolokacyjnego[8]. Posiada również urządzenia walki radioelektronicznej[8].

Służba[edytuj | edytuj kod]

Po próbach państwowych okrętu, 11 marca 2016 roku „Admirał Grigorowicz” podniósł banderę rosyjską[9]. Pierwszym dowódcą został komandor por. (kapitan 2. rangi) Anatolij Wieliczko[9] 29 kwietnia wyszedł z Bałtyjska na Morze Czarne, pełniąc po drodze służbę w składzie rosyjskiego stałego zespołu na Morzu Śródziemnym i zachodząc na Maltę[9]. 10 czerwca 2016 roku po raz pierwszy uroczyście przybył do docelowej bazy Floty Czarnomorskiej w Sewastopolu[9]. Jeszcze w tym roku popłynął na Morze Śródziemne i we wrześniu–październiku brał udział w uroczystościach XV tygodnia rosyjskiego na Wyspach Jońskich, wracając do Sewastopola 19 grudnia[10]. Ponownie popłynął na Morze Śródziemne w lutym 2017 roku[11].

W maju 2018 roku powrócił do Sewastopola z fregatą „Pytliwyj” po kolejnej służbie na Morzu Śródziemnym[12]. W sierpniu 2018 roku wyszedł ponownie na Morze Śródziemne[13]. Ponownie na Morze Śródziemne „Admirał Grigorowicz” wyszedł w kwietniu 2019 roku[14]. 31 sierpnia 2019 roku powrócił do Sewastopola po wykonywaniu zadań na Morzu Śródziemnym i Atlantyku[15]

20 maja 2020 roku z holownikiem ratowniczym „Professor Nikołaj Muru” przeszedł przez Kanał Sueski na Ocean Indyjski[16]. Pod koniec czerwca 2020 roku powrócił do Sewastopola po wykonywaniu zadań na Morzu Śródziemnym i Oceanie Indyjskim[17]. W grudniu 2020 roku ponownie odbył rejs na Morze Śródziemne, w celu zamiany fregaty „Admirał Essen”[3]. Przeszedł następnie na Ocean Indyjski i 11 lutego 2021 roku odwiedził pakistański port Karaczi, w celu uczestnictwa w manewrach z marynarką Pakistanu AMAN-2021 (z okrętem patrolowym „Dmitrij Rogaczow” i holownikiem ratowniczym SB-739)[18]. Dowódcą był wtedy kmdr ppor. (kapitan 3. rangi) Konstantin Aksionow[18].

Kolejny rejs na Morze Śródziemne okręt odbył w październiku 2021 roku, ponownie zastępując „Admirała Essena”[19]. 13 listopada odbył wizytę w Algierze, a następnie uczestniczył w manewrach z marynarką Algierii (z okrętem patrolowym „Dmitrij Rogaczow” i holownikiem ratowniczym SB-742)[20]. Po inwazji Rosji na Ukrainę w 2022 roku okręt musiał pozostać na Morzu Śródziemnym na skutek zamknięcia przez Turcję cieśnin czarnomorskich. 31 lipca 2022 roku uczestniczył w paradzie z okazji Dnia Marynarki Rosji w używanym przez Rosję jako baza syryjskim porcie Tartus[21].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Lipiecki 2018 ↓, s. 88-89.
  2. ↑ a b c d e f Lipiecki 2018 ↓, s. 98.
  3. ↑ a b Фрегат ЧФ «Адмирал Григорович» проходит черноморские проливы в направлении Средиземного моря. Ministerstwo Obrony Rosji, 24 grudnia 2020. [dostęp 2023-04-01]. (ros.).
  4. ↑ a b c d e f g h Lipiecki 2018 ↓, s. 96.
  5. ↑ a b c Lipiecki 2018 ↓, s. 92.
  6. ↑ a b c Lipiecki 2018 ↓, s. 95.
  7. ↑ a b c Lipiecki 2018 ↓, s. 97.
  8. ↑ a b Lipiecki 2018 ↓, s. 93-94.
  9. ↑ a b c d Новейший фрегат Черноморского флота «Адмирал Григорович» прибыл в Севастополь. Ministerstwo Obrony Rosji, 10 czerwca 2016. [dostęp 2023-04-01]. (ros.).
  10. ↑ Новейший фрегат Черноморского флота «Адмирал Григорович» вернулся в Севастополь из Средиземного моряь. Ministerstwo Obrony Rosji, 19 grudnia 2016. [dostęp 2023-04-01]. (ros.).
  11. ↑ Фрегат Черноморского флота «Адмирал Григорович» вышел из Севастополя в Средиземное море. Ministerstwo Obrony Rosji, 27 lutego 2017. [dostęp 2023-04-01]. (ros.).
  12. ↑ Фрегат «Адмирал Григорович» и сторожевой корабль «Пытливый» Черноморского флота завершили выполнение задач в Средиземном море. Ministerstwo Obrony Rosji, 31 maja 2018. [dostęp 2023-04-01]. (ros.).
  13. ↑ Фрегаты «Адмирал Григорович» и «Адмирал Эссен» Черноморского флота пополнят соединение ВМФ в Средиземном море. Ministerstwo Obrony Rosji, 25 sierpnia 2018. [dostęp 2023-04-01]. (ros.).
  14. ↑ Фрегат Черноморского флота «Адмирал Григорович» пополнил группировку ВМФ в Средиземном море. Ministerstwo Obrony Rosji, 23 kwietnia 2019. [dostęp 2023-04-01]. (ros.).
  15. ↑ Фрегат Черноморского флота «Адмирал Григорович» прибыл в Севастополь после выполнения задач в Атлантическом океане и Средиземном море. Ministerstwo Obrony Rosji, 31 sierpnia 2019. [dostęp 2023-04-01]. (ros.).
  16. ↑ Фрегат Черноморского флота «Адмирал Григорович» проходит Суэцкий канал в направлении Индийского океана. Ministerstwo Obrony Rosji, 20 maja 2020. [dostęp 2023-04-01]. (ros.).
  17. ↑ Фрегат «Адмирал Григорович» Черноморского флота возвращается в Севастополь. Ministerstwo Obrony Rosji, 26 czerwca 2020. [dostęp 2023-04-01]. (ros.).
  18. ↑ a b Командующий ВМС Пакистана посетил российский фрегат «Адмирал Григорович». Ministerstwo Obrony Rosji, 13 lutego 2021. [dostęp 2023-04-01]. (ros.).
  19. ↑ Фрегат «Адмирал Григорович» Черноморского флота проходит черноморский пролив Босфор в направлении Средиземного моря. Ministerstwo Obrony Rosji, 28 października 2021. [dostęp 2023-04-01]. (ros.).
  20. ↑ Отряд кораблей Черноморского флота прибыл в порт Алжир для участия в российско-алжирском военно-морском учении. Ministerstwo Obrony Rosji, 13 listopada 2021. [dostęp 2023-04-01]. (ros.).
  21. ↑ Военно-морской парад в честь Дня Военно-Морского Флота России прошел в сирийском Тартусе. Ministerstwo Obrony Rosji, 31 lipca 2022. [dostęp 2023-04-01]. (ros.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Admirał_Grigorowicz&oldid=73178393”