Przejdź do zawartości

Adolf Erhart

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adolf Erhart
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1926
Náměšť nad Oslavou

Data i miejsce śmierci

11 sierpnia 2003
Brno

Zawód, zajęcie

językoznawca

Narodowość

czeska

Adolf Erhart (ur. 31 maja 1926 w Náměšti nad Oslavou, zm. 11 sierpnia 2003 w Brnie[1]) – czeski językoznawca, indoeuropeista[1].

W latach 1945–1949 studiował germanistykę, filologię klasyczną i indoeuropeistykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Masaryka (MU) w Brnie. W 1959 r. uzyskał tytuł PhDr., od 1960 r. kandydat nauk. W 1964 r. uzyskał habilitację, a w 1972 r. otrzymał stopień doktora nauk. W 1988 r. został mianowany profesorem[1].

Ogłosił kilka wstępów do językoznawstwa, w tym monografie poświęcone etymologii i fonologii. W swojej działalności naukowej koncentrował się na językach indoeuropejskich. Zajmował się konsonantyzmem oraz genezą fleksji imiennej i czasownikowej. Przykładał wagę do języków indoirańskich (wydał pierwszą gramatykę sanskrytu w języku czeskim), bałtyckich (był czołowym specjalistą w zakresie języka litewskiego) i słowiańskich[1].

Wybrana twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • Litevština, 1958
  • Základy obecné jazykovědy, 1965
  • Sanskrt II.: Historickosrovnávací mluvnice, 1972
  • Úvod do obecné a srovnávací jazykovědy, 1973
  • Struktura indoíránských jazyků, 1981
  • Indoevropské jazyky: Srovnávací fonologie a morfologie, 1983
  • Baltské jazyky, 1984
  • Etymologický slovník jazyka staroslověnského, 1989–1999 (współautorstwo)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Adolf Erhart [online], Encyklopedie dějin města Brna, 26 maja 2020 [dostęp 2020-06-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-17] (cz.).