Afrowiórka namibijska

Afrowiórka namibijska
	Geosciurus inauris
	(Zimmerman, 1780)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	gryzonie
Podrząd	wiewiórkokształtne
Rodzina	wiewiórkowate
Podrodzina	afrowiórki
Plemię	afrowiórki
Rodzaj	Geosciurus
Gatunek	afrowiórka namibijska
Synonimy
	africanus (Shaw, 1801); capensis (Kerr, 1792); dschinshicus (Gmelin, 1788); ginginianus (Shaw, 1801); levaillantii (Kuhl, 1820); namaquensis (Lichtenstein, 1793); setosus (Smuts, 1832);
	africanus (Shaw, 1801); capensis (Kerr, 1792); dschinshicus (Gmelin, 1788); ginginianus (Shaw, 1801); levaillantii (Kuhl, 1820); namaquensis (Lichtenstein, 1793); setosus (Smuts, 1832);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Afrowiórka namibijska^[4] (Geosciurus inauris) – gatunek ssaka z rodziny wiewiórkowatych występujący w Afryce od Namibii do Republiki Południowej Afryki. Zamieszkuje suche środowiska, takie jak sawanny.

Wygląd[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 43,5 – 47,6 cm. Masa 423-649 g. Samce większe od samic. Futro krótkie, na grzbiecie brązowe, na brzuchu, szyi, pysku i łapach białe. Skóra czarna. Ogon biały, niemal równy długości ciała, w gorące dni służy jako parasol – wiewiórki unoszą go i chronią się w jego cieniu przed słońcem. Małe uszy.

Tryb życia[edytuj | edytuj kod]

Dzienny tryb życia. Żyją w wykopanych w ziemi norach. Są terytorialne. Żyją w stadach złożonych z 1-4 samic i ich młodych. Samce zbierają się w osobne, ściśle zhierarchizowane stada liczące do 19 osobników. Żywią się trawą, ziołami, nasionami, bulwami i owadami.

Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]

Rozmnażają się przez cały rok, najczęściej w zimie. Są poligamiczne – zarówno samice, jak i samce mają wielu partnerów. Po 42-49 dniach ciąży samica rodzi 1-3 ślepe, nagie młode, które karmi mlekiem przez ok. 52 dni. 45 dnia małe są już na tyle duże, by pierwszy raz wyjść z nory. Po około 153 dniach młode są już w pełni samodzielne i osiągają rozmiary dorosłych osobników. Samce są zdolne do rozrodu w wieku ośmiu miesięcy, samice – 2 miesiące później. Samice całe życie spędzają w rodzinnej grupie, samce odchodzą po osiągnięciu dojrzałości płciowej. Najstarszy znany osobnik żył 11,5 roku.

Korelacje z innymi gatunkami[edytuj | edytuj kod]

Afrowiórki namibijskie stanowią pożywienie drapieżników afrykańskich, zwłaszcza szakala czaprakowego, żmii sykliwej i warana stepowego. Jej nory są wykorzystywane jako schronienia przez surykatki i mangusty lisie. Wiewiórki często żyją w pobliżu surykatek. Pozwalają im korzystać ze swoich nor, w zamian za co surykatki ostrzegają je przed niebezpieczeństwem.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Geosciurus inauris, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Xerus (Geosciurus) inauris. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 25 września 2011]
↑ Geosciurus inauris, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Xerus inauris. Animal Diversity Web. [dostęp 2010-08-19]. (ang.).

[itis-1] Geosciurus inauris, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[msw-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Xerus (Geosciurus) inauris. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 25 września 2011]

[iucn-3] Geosciurus inauris, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[miiz-4] Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.

[1]

[2]

[3]

[4]