Przejdź do zawartości

Al McKibbon

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Al McKibbon
Ilustracja
Al McKibbon (1971)
Imię i nazwisko

Alfred Benjamin McKibbon

Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1919
Chicago

Data i miejsce śmierci

29 lipca 2005
Los Angeles

Instrumenty

kontrabas, fortepian

Gatunki

jazz

Zawód

muzyk

Powiązania

Dizzy Gillespie, George Shearing, Norman Granz

Instrument
Kontrabas Jacoba Steinera zbudowany w 1650
Zespoły
The George Shearing Quartet
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Al McKibbon, właśc. Alfred Benjamin McKibbon (ur. 1 stycznia 1919 w Chicago, zm. 29 lipca 2005 w Los Angeles)[1] – afroamerykański kontrabasista jazzowy, przedstawiciel stylów: bebop i hard bop, oraz jazzu latynoskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem pastora, który grał na tubie i gitarze, często z towarzyszeniem matki, grającej na fortepianie i śpiewającej[2]. Miał młodszą siostrę Geraldine[3]. W 1921 rodzina przeniosła się do Detroit. Tam jego starszy brat William George grał później na gitarze w Midwest Territorial Orchestra i to on doradził mu, żeby sięgnął po kontrabas. Uczęszczając do Cass Technical High School, uczył się gry na kontrabasie i fortepianie[1]. W wieku siedemnastu lat już regularnie występował w miejscowym klubie nocnym B & C. Później grał z perkusistą Kellym Martinem w The Conga Club, a następnie byłym saksofonistą Jimmie’ego Lunceforda Tedem Brucknerem.

W 1943 Lucky Millinder zabrał go ze swoim zespołem na występy do Nowego Jorku. Wtedy postanowił zamieszkać w Wielkim Jabłku, gdzie dokonał swoich pierwszych nagrań studyjnych, grając z Millinderem[1]. Wkrótce potem podpisał kontrakt z saksofonistą Tabem Smithem.

W 1944 dołączył do zespołu Colemana Hawkinsa, w którym na fortepianie grał Thelonious Monk[2]. Dzięki Hawkinsowi wziął udział w pierwszej trasie koncertowej „Jazz at the Philharmonic”, zorganizowanej przez Normana Granza, w której uczestniczyli także saksofonista Lester Young i trębacz Buck Clayton[1]. Chociaż z Hawkinsem grał niedługo, jego współpraca z Monkiem trwała kilkadziesiąt lat. Wziął udział w kilku najwcześniejszych nagraniach pianisty oraz słynnych jam sessions w Minton's Playhouse, które dały początek bebopowi. W 1946 grał w zespole perkusisty J.C. Hearda w nowojorskim klubie Café Society. W następnym roku zatrudnił go w swoim big-bandzie Dizzy Gillespie, żeby zastąpił Raya Browna, który zraził kolegów z zespołu romansem z Ellą Fitzgerald[1]. Podczas koncertów wyjazdowych dzielił pokój z urodzonym na Kubie perkusjonistą Chano Pozo. Pomimo bariery językowej udało im się stworzyć wzorzec rytmiczny[a], który stał się fundamentem jazzu afrokubańskiego[1]. Owe innowacje zostały zaprezentowane w przełomowej kompozycji Manteca Gillespie’ego, Pozo i Fullera, oraz następnych utworach m.in. takich jak Cubano Be Cubano Bop, Tin Tin Deo i Guarichi Guaro[1].

Mimo rozwiązania w 1949 zespółu Gillespie’ego, pozostał przy muzyce latynoskiej, którą grywał do końca kariery. Po wzięciu udziału w sesjach nagraniowych, których owocem stał się przełomowy w rozwoju jazzu album Birth of the Cool Milesa Davisa, przez krótki czas współpracował z Countem Basie’em, Earlem Hinesem i Johnnym Hodgesem[1]. W 1951 został członkiem kwartetu George’a Shearinga, pianisty, który także zainteresował się wówczas muzycką afrokubańskiej. Grał z jego zespołem siedem lat, a następnie przez rok z Calem Tjaderem.

W 1958 przeniósł się do Los Angeles, gdzie przez ponad dziesięć lat pracował jako muzyk sesyjny. Nagrywał także dla filmu i telewizji. W 1971 wziął udział w zorganizowanym przez producenta George’a Weina tournée pn. „The Giants of Jazz”[4]. Uczestniczyli w nim także Dizzie Gillespie, Kai Winding, Sonny Stitt, Thelonious Monk i Art Blakey[4].

Jakiś czas później kupił kontrabas zbudowany w 1650 przez Jacoba Steinera, wybitnego lutnika austriackego[2]. Dzięki temu jego gra nabrała jeszcze bogatszego i mocniejszego brzmienia[1]. Z upływem lat zainteresował się wykonawstwem muzyki klasycznej. W 1992 wraz z orkiestrą symfoniczną udał się na pustynię Mojave, żeby pośród piaszczystego pustkowia nagrać z orkiestrą symfoniczną IX Symfonię Ludwiga van Beethovena. Swój pierwszy album jako lider wydał dopiero w 1999. Była to płyta Tumbao Para los Congueros de Mi Vida.

Zmarł w wieku 86. lat. Został pochowany na cmentarzu Forest Lawn Memorial Park w Los Angeles[3].

Małżeństwa

[edytuj | edytuj kod]

Był dwukrotnie żonaty. W 1940 poślubił Classie z d. Heard, która zmarła w 1967[3]. Jego drugą żoną została w 1969 Jeanine[3]. Byli ze sobą do jej śmierci w 1996.

Wybrana dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 1999 Tumbao Para los Congueros de Mi Vida (Blue Lady Records)
  • 2004 Black Orchid (Niche Records)

Jako sideman

[edytuj | edytuj kod]
  • 1951
    • Billy Taylor – Billy Taylor and His Rhythm – Piano Panorama (Feisted)
  • 1954
    • Cal Tjader – Cal Tjader – Vibist (Savoy)
  • 1955
    • Thelonious Monk – Genius of Modern Music – Volume 2 (Blue Note)
    • Johnny Hodges – Castle Rock (Norgran Records)
    • Herbie Nichols – The Prophetic Herbie Nichols Vol. 1 (Blue Note)
    • Herbie Nichols – The Prophetic Herbie Nichols Vol. 2 (Blue Note)
    • Cal Tjader – Cal Tjader Plays Afro-Cuban (Fantasy)
  • 1956
    • George Shearing – Latin Escapade
    • Nat Adderley – To the Ivy League from Nat (EmArcy)
    • Herbie Nichols – Herbie Nichols Trio (Blue Note)
    • Cal Tjader – Ritmo Caliente! (Fantasy)
    • Cal Tjader – Tjader Plays Tjazz (Fantasy)
  • 1957
    • Coleman Howkins – The Coleman Hawkins, Roy Eldridge, Pete Brown, Jo Jones All Stars at Newport (Verve)
    • Miles Davis – Birth of the Cool (Capitol)
    • Cal Tjader – Mas Ritmo Caliente (Fantasy)
  • 1958
    • Billy Taylor – The Billy Taylor Touch (Atlantic)
    • George Shearing – Latin Escapade (Capitol)
    • George Shearing i Dakota Staton – In the Night (Capitol)
    • Cal Tjader – Latin for Lovers (Fantasy)
    • Cal Tjader – Cal Tjader’s Latin Concert (Fantasy)
    • Cal Tjader – A Night at the Blackhawk (Fantasy)
  • 1959
    • Cal Tjader – Cal Tjader Goes Latin (Fantasy)
    • Cal Tjader – Cal Tjader's Concert by the Sea (Fantasy)
    • Cal Tjader – Cal Tjader’s Concert by the Sea, Vol. 2 (Fantasy)
  • 1960
    • Victor Feldman – Latinsville! (Contemporary Records)
    • George Shearing – On the Sunny Side of the Strip (Capitol)
    • Cal Tjader – Demasiado Caliente (Fantasy)
    • Cal Tjader – Cal Tjader Plays Harold Arlen (Fantasy)
  • 1961 Cal Tjader – In a Latin Bag (Verve)
  • 1964 Charles Kynard i Buddy Collette – Warm Winds (World Pacific)
  • 1965 The Jazz Crusaders – Chile Con Soul (Pacific Jazz)
  • 1968
  • 1970 Randy Newman – 12 Songs (Reprise)
  • 1971
    • The Giants of Jazz (Atlantic)
    • Thelonious Monk – The London Sessions (Black Lion)
  • 1976 Dizzy Gillespie – Carter, Gillespie Inc. (Pablo)
  • 1978 Martha Reeves – We Meet Again (Fantasy)
  • 1995 Dizzy Gillespie – The Complete RCA Victor Recordings (Bluebird Records)

Uwaga

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wzorzec oparty na figurach rytmicznych clave, wystukiwanych na klawesach.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i Al McKibbon. allmusic.com. [dostęp 2024-08-23]. (ang.).
  2. ↑ a b c Al McKibbon. bassland.net. [dostęp 2024-08-23]. (ang.).
  3. ↑ a b c d Alfred Benjamin „Al” McKibbon. Find a Grave. [dostęp 2024-08-23]. (ang.).
  4. ↑ a b Joachim-Ernst Berendt, Od raga do rocka, wyd. PWM, 1979, s. 473

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Al_McKibbon&oldid=74615301”