Lucky Millinder
| |
| Imię i nazwisko |
Lucius Venable Millinder |
|---|---|
| Pseudonim |
„Lucky” |
| Data i miejsce urodzenia |
8 sierpnia 1910 |
| Data i miejsce śmierci |
28 września 1966 |
| Gatunki | |
| Zawód |
muzyk (bandlider, wokalista) |
| Wydawnictwo | |
| Zespoły | |
| The Mills Blue Rhythm Band Lucky Millinder and His Orchestra | |
Lucius Venable Millinder, ps. „Lucky” (ur. 8 sierpnia 1910 w Anniston, zm. 28 września 1966 w Nowym Jorku)[1] – afroamerykański bandlider jazzowy i rhythm and bluesowy, oraz wokalista.
„Celluloid Improvisations”: „Szczęściarz” Millinder był jednym z najbardziej charyzmatycznych bandliderów. Postawił w swojej karierze na umiejętność komunikowania się z publicznością i przez dwie i pół dekady wygrywał[2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodził z Alabamy, ale wychował się w Chicago. Ukończył Wendell Phillips High School[3]. Miejska legenda głosi, że mając siedemnaście lat rozpowiadał w Chicago, iż jest synem milionera – showmana z Nowego Jorku[3]. W rezultacie za wielkie wynagrodzenie miał otrzymać pracę konferansjera w The Cotton Club w Cicero[3]. Faktem jednak jest, że pod koniec lat 20. występował w roli konferansjera oraz tancerza w wielu klubach i salach tanecznych Chicago[2].
Wg innej opowieści miejskiej pewnego razu gangster Al Capone przegrał dziesięć tysięcy dolarów w grze w kości, wtedy Lucius zaproponował mu, że potrze kostki na szczęście[3]. Następnie Capone wygrał pięćdziesiąt tysięcy i od razu nadał mu przydomek „Szczęściarz” („Lucky”)[3]. Ponadto w dowód wdzięczności miał mu kupić jego pierwszy zespół[3]. Naprawdę po raz pierwszy stanął na czele orkiestry w 1931 podczas tournée miejscowego RKO Theater. Przedstawiał się wówczas jako „Lucius Venable”, ale szybko zmienił nazwisko[1]. W 1932 przejął zespół Doca Crawforda w Harlemie. Rok później, po reorganizacji wyjechał z nim na kilka miesięcy do Europy, występując w Paryżu i Monte Carlo[2].
Po powrocie do Nowego Jorku przejął w 1934 The Mills Blue Rhythm Band, którą prowadził do 1938. Zespół regularnie występował w Cotton Clubie. Grali w niej wówczas m.in. Red Allen, Charlie Shavers, Harry „Sweets” Edison i puzonista J.C. Higginbotham. W 1940 założył orkiestrę, której siedzibą była słynna sala taneczna Savoy[2]. Jej gwiazdami byli: wokalistka i gitarzystka Rosetta Tharpe, pianista i organista Bill Doggett, Eddie „Lockjaw” Davis, saksofonista Tab Smith oraz przez krótki okres w 1942 Dizzy Gillespie[2]. Jeszcze z jego udziałem orkiestra nagrała antywojenny song When the Lights Go On Again (All Over the World), zaśpiewany przez Trevora Bacona. Utwór osiągnął pierwsze miejsce na liście R&B tygodnika „Billboard” oraz czternaste w zestawieniu „Hot 100”[4].
W połowie lat 40. orkiestra zaczęła skłaniać się ku rhythm and bluesowi, zachowując jednak jazzowe brzmienia. W 1944 zaangażował wokalistę bluesowego Wynonie’ego Harrisa, z którym orkiestra nagrała utwór Who Threw the Whiskey in the Well. Mająca premierę w 1945 piosenka stała się największym przebojem zespołu. Przez osiem tygodni utrzymywała się na pierwszym miejscu listy R&B „Billboardu”[4]. Osiągnęła także siódmą pozycję na liście „Hot 100”. Po odejściu Harrisa nagrał kolejny przebój Shorty's Got to Go, w którym sam śpiewał[4]. Niedługo potem, ale jeszcze w 1945 zatrudnił Ruth Brown, która jednak po miesiącu odeszła, rozpoczynając karierę solową. Ostatnim dużym przebojem orkiestry była piosenka I’m Waiting Just for You, śpiewana przez Annisteen Allen. W 1951 utwór dotarł do drugiego miejsca na billboardowej liście R&B i dziewiętnastego na „Hot 100”[4].
W 1954 na krótko objął orkiestrę nowojorskiego Apollo Theater. Rok później wycofał się życia estradowego. Ostatnich nagrań dokonał w 1960. Później zajął się działalnością wydawniczą. Przez pewien czas był także rzecznikiem wytwórni whiskey[2].
Zmarł w wieku 56. lat. Przez szereg lat zmagał się z chorobą wątroby. Został pochowany na Ferncliff Cemetery and Mausoleum w Hartsdale w stanie Nowy Jork[5].
Małżeństwa i dzieci
[edytuj | edytuj kod]Był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą małżonką została Sally z d. Nix[3]. Drugą wybranką była Vivian z d. Browington[3]. Miał dwoje dzieci: córkę – Tami i syna – Luciusa Leroya jra[3].
Dyskografia
[edytuj | edytuj kod]- 1980 Lucky Days 1941–1945 (MCA)
- 1982 Let It Roll (MCA)
- 1984 Shorty's Got to Go (Jukebox)
- 1986 Let It Roll Again (Jukebox)
- 2005 The Very Best of Lucky Millinder (King/Collectables)
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]- 1986 Wprowadzony pośmiertnie do Jazzowego Panteonu Sław Alabamy (Alabama Jazz Hall of Fame)[6]
- 1996 Wprowadzony pośmiertnie do Panteonu Sław Big-bandów i Jazzu (The Big Band and Jazz Hall of Fame).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Lucky Millinder. allmusic.com. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Lucky Millinder. jazz-on-film.com. [dostęp 2024-08-07]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i Lucky Millinder. Big Band Library. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
- ↑ a b c d Lucky Millinder and His Orchestra Top Songs. musicvf.com. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
- ↑ Lucius LeRoy „Lucky” Millinder. Find a Grave. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
- ↑ Alabama Jazz Hall of Fame. Inductees. [dostęp 2024-08-28]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Lucky Millinder, allmusic.com
- Lucky Millinder, jazz-on-film.com
- Lucky Millinder, Big Band Library