Alan Bridges
| Prawdziwe imię i nazwisko |
Alan James Stuart Bridges |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Zawód | |
| Współmałżonek |
Ann Castle (1954-2011) - dwoje dzieci |
| Lata aktywności |
1961-1991 |
Alan Bridges (ur. 28 września 1927 w Liverpoolu; zm. 7 grudnia 2013) – brytyjski reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny. Laureat Złotej Palmy na 26. MFF w Cannes. W swoich satyrycznych filmach najczęściej uwydatniał różnice klasowe w brytyjskim społeczeństwie początków XX w., dbając o wiarygodny psychologicznie rysunek postaci[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Liverpoolu w rodzinie pochodzenia szkockiego i angielskiego[2]. Przez krótki czas studiował na Uniwersytecie w Oksfordzie. Początkowo chciał zostać aktorem. W 1946 ukończył studia aktorskie na Royal Academy of Dramatic Art. W latach 50. grał role szekspirowskie w przedstawieniach Birmingham Repertory Theatre Company.
Dochodził jednak stopniowo do wniosku, że woli reżyserować niż grać. W kolejnej dekadzie zasłynął jako reżyser wielu klasycznych już dziś przedstawień teatru telewizji dla BBC. Wtedy też jego zainteresowania zaczęły stopniowo kierować się również w stronę kina. Łącznie wyreżyserował osiem filmów fabularnych[2].
Jego największym sukcesem był rozgrywający się po zakończeniu I wojny światowej dramat psychologiczny Najemnik (1973) z Robertem Shaw i Sarą Miles w rolach arystokratycznej wdowy i jej szofera, który niespodziewanie staje się dla niej powiernikiem i przyjacielem. Obraz zdobył Złotą Palmę na 26. MFF w Cannes[3].
Kolejny film Bridgesa, Po sezonie (1975) z Vanessą Redgrave, Cliffem Robertsonem i Susan George, miał swoją premierę w konkursie na 25. MFF w Berlinie. Opowiadał historię miłosnego trójkąta, podobnie jak późniejszy Powrót żołnierza (1982), pokazany w konkursie canneńskim. W tym ostatnim filmie, rzecz dotyczyła cierpiącego na zanik pamięci żołnierza, który powrócił z I wojny światowej (Alan Bates). Nie pamiętał on jednak swojej wywyższającej się żony z towarzystwa (Julie Christie) w tym stopniu, co dawną miłość z niższych sfer (Glenda Jackson)[1].
Krytyką systemu klasowego było również Polowanie (1985), którego akcja rozgrywała się w przeddzień wybuchu I wojny światowej. James Mason zagrał tu swoją ostatnią rolę jako arystokrata urządzający huczne polowanie w swojej wiejskiej posiadłości. Film stał się później inspiracją dla takich przebojów, jak Gosford Park (2001) Roberta Altmana oraz serial Downton Abbey[1].
Żoną Bridgesa w latach 1954-2011 była aktorka Ann Castle. Mieli dwoje dzieci i byli razem aż do jej śmierci.
Filmografia[edytuj | edytuj kod]
Reżyser[edytuj | edytuj kod]
Filmy fabularne[edytuj | edytuj kod]
- 1964: Act of Murder
- 1966: Invasion
- 1973: Najemnik (The Hireling)
- 1975: Po sezonie (Out of Season)
- 1977: Wiek niewinności (Age of Innocence)
- 1978: Dziewczynka w błękicie (La petite fille en velours bleu)
- 1982: Powrót żołnierza (The Return of the Soldier)
- 1985: Polowanie (The Shooting Party)[4][5]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Alan Bridges: A Director of Genuine If Occasionally Overlooked Brilliance. The Guardian. [dostęp 2018-05-19]. (ang.).
- ↑ a b Alan Bridges Obituary. The Guardian. [dostęp 2018-05-19]. (ang.).
- ↑ Alan Bridges: Awards. IMDb. [dostęp 2018-05-19]. (ang.).
- ↑ Alan Bridges. IMDb. [dostęp 2018-05-19]. (ang.).
- ↑ Alan Bridges. Filmweb. [dostęp 2018-05-19]. (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Alan Bridges w bazie IMDb (ang.)