Aleksander Hulek
 Tablica pamiątkowa na budynku dawnego seminarium nauczycielskiego w Rzeszwoei | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
24 marca 1916 |
| Data śmierci | |
| prof. dr hab. | |
| Specjalność: pedagogika specjalna | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
1952-1974 |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
od 1973 |
Aleksander Wojciech Hulek (ur. 24 marca 1916 w Będziemyślu, zm. 1993) – polski pedagog specjalny[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 24 marca 1916 roku w Będziemyślu koło Rzeszowa. Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego pracował jako nauczyciel w szkole podstawowej w Boryni i Krzyżowicach (1938–39), a później odbywał czynną służbę wojskową we Lwowie. Brał udział w kampanii wrześniowej i przeszedł wraz z armią polską przez Węgry, Jugosławię, Francję do Anglii (1939)[2]. W okresie II wojny światowej przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie został skierowany na studia pedagogiczne i psychologiczne do Edynburga. Ukończył je w 1947 roku[3].
Po powrocie do kraju podjął pracę w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. Zajmował się rehabilitacją zawodową[3]. Objął nowo utworzone stanowisko specjalisty ds. rehabilitacji w Głównym Urzędzie Inwalidzkim. Zadaniem tej instytucji było opracowanie programu rehabilitacji inwalidów pod kątem potrzeb społecznych oraz koordynowanie go. Już w 1947 rozpoczęto szkolenie przyfabryczne w Zakładach Przemysłu Metalowego w Poznaniu oraz Pafawagu[4].
Doktoryzował się na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu w 1951. W latach 1952–1974 wykładał w Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie[3].
W latach 1957–1958 odbywał staż naukowy w USA, Kanadzie i Francji. W ramach stypendium ONZ poszerzał wiedzę na temat rehabilitacji osób z niepełnosprawnością[3].
Habilitował się w 1968 w zakresie pedagogiki specjalnej na Wydziale Psychologii i Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego[3]. Od 1973 wykładał na Uniwersytecie Warszawskim[3].
Był założycielem i wieloletnim prezesem Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem[3]. Pełnił także funkcje eksperta ds. rehabilitacji i kształcenia osób z niepełnosprawnością w organizacjach międzynarodowych: ONZ, UNICEF i UNESCO[3]. W latach 1962-1967 był kierownikiem Działu Rehabilitacji w Biurze Spraw Socjalnych ONZ[3].
Zainteresowania naukowe[edytuj | edytuj kod]
Interesował się problematyką rehabilitacji osób z niepełnosprawnością; początkowo dorosłych, później dzieci i młodzieży[3]. Był zwolennikiem i propagatorem idei integracji społecznej i zawodowej[3][5].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Podstawy rehabilitacji inwalidów (1961)
- Teoria i praktyka rehabilitacji inwalidów (1969)
- Pedagogika rewalidacyjna (1977)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Prof. dr hab. Aleksander Wojciech Hulek, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2016-08-18].[martwy link]
- ↑ Marianna Marek-Ruka: Profesor Aleksander Hulek (1916–1993). aps.edu.pl. [dostęp 2020-03-04].
- ↑ a b c d e f g h i j k Małgorzata Kupisiewicz: Słownik pedagogiki specjalnej. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2013, s. 441-442. ISBN 978-83-01-17338-8. (pol.).
- ↑ Marianna Marek–Ruka: Rehabilitacja społeczna osób niepełnosprawnych. Wyd. II uzupełnione. Warszawa: Akademia Pedagogiki Specjalnej, 2001, s. 25. ISBN 83-912349-1-6. (pol.).
- ↑ Anna Firkowska-Mankiewicz, Grzegorz Szumski: Pedagogika specjalna i system kształcenia osób z niepełnosprawnościami w Polsce. W: Deborah Deutsch Smith: Pedagogika specjalna. Podręcznik akademicki.. Anna Firkowska-Mankiewicz (red. nauk.), Grzegorz Szumski (red. nauk.). Wyd. I. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 332. ISBN 978-83-01-15707-4. (pol.).