Aleksander Potrykowski
 pułkownik piechoty
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Aleksander Bronisław Potrykowski |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
4 Batalion Celny |
| Stanowiska |
dowódcy batalionu, zastępca dowódcy pułku |
| Odznaczenia | |
| |
Aleksander Bronisław Potrykowski (ur. 17 sierpnia 1874, zm. ?) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
19 lutego 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora ze starszeństwem z 7 listopada 1918 roku, i zaliczony z dniem 16 stycznia 1919 roku do Rezerwy Oficerów Wojska Polskiego[1].
Do kwietnia 1921 roku był dowódcą 4 Baonu Celnego. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę na stanowisku dowódcy 6 Baonu Celnego, a jego oddziałem macierzystym był 20 Pułk Piechoty w Krakowie[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 20 Pułk Piechoty[3]. 22 lipca 1922 roku został przeniesiony z 6 Baonu Celnego do 44 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Równem z jednoczesnym zatwierdzeniem na stanowisku zastępcy dowódcy pułku[4][5]. 12 kwietnia 1924 roku otrzymał przeniesienie do 54 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Tarnopolu na stanowisko dowódcy pułku[6][7]. 31 marca 1924 roku został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[9]. Na jego zwolnienie ze stanowiska dowódcy pułku i przeniesienie w stan spoczynku niewątpliwie miała wpływ negatywna opinia ówczesnego dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI, generała dywizji Władysława Sikorskiego sporządzona jesienią 1926 roku. Na emeryturze mieszkał w Wilnie[10]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[11].
Na przełomie 1921/1922 zamieszkiwał w dzielnicy Błonie w Sanoku wraz z córką Ireną (ur. 1910), która uczęszczała wówczas do miejscowego Gimnazjum im. Królowej Zofii[12].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 23 z 1 marca 1919 roku, poz. 742. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 25 z 6 marca 1919 roku, poz. 818.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 79, 828.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 22 tu podano, że urodził się 17 sierpnia 1874 roku.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 544.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 254, 396.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 37 z 12 kwietnia 1924 roku, s. 209.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 254, 340.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 166.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 37, 44.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 886.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 890.
- ↑ Państwowe Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Katalog główny, rok 1921/22 (zespół 7, sygn. 82). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 41.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].