Alicja Grześkowiak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Jakubkaja (dyskusja | edycje) o 16:47, 12 lip 2014. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Alicja Grześkowiak
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 czerwca 1941
Świrz

Marszałek Senatu
Okres

od 21 października 1997
do 18 października 2001

Przynależność polityczna

Akcja Wyborcza Solidarność

Poprzednik

Adam Struzik

Następca

Longin Pastusiak

Odznaczenia
Wielki Krzyż Orderu Korony (Belgia) Dama Orderu Grobu Świętego Medal Pamiątkowy 13 Stycznia
Alicja Grześkowiak (w środku) z uczestnikami obchodów XX-lecia odrodzonego Senatu (2009)
Alicja Grześkowiak przemawia podczas obchodów 20-lecia Senatu RP w 2009

Alicja Grześkowiak z domu Bautro (ur. 10 czerwca 1941 w Świrzu) – polska prawniczka i polityk, wykładowczyni akademicka, senator I, II, III i IV kadencji, marszałek Senatu IV kadencji w latach 1997–2001.

Życiorys

Urodziła się jako córka Eugeniusza i Adelajdy Bautro[1]. W 1963 ukończyła studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Doktoryzowała się w 1971, habilitację złożyła w 1978. W 1974–1975 odbyła staż na uniwersytecie w Rzymie. Od 1990 zatrudniona na stanowisku profesora na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, była też (od 1991) profesorem na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. W 1969 ukończyła aplikację sędziowską, od 1988 praktykowała jako adwokat.

Od 1968 do 1985 należała do Stronnictwa Demokratycznego. W 1980 przystąpiła do „Solidarności”. Ponadto w latach 1981–1992 była uczestnikiem prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności[2]. W latach 1989–2001 przez cztery kadencje zasiadała w Senacie, reprezentując województwo toruńskie. W 1989 została w wybrana z listy Komitetu Obywatelskiego, w 1991 z listy POC, w 1993 z ramienia Porozumienia Centrum i w 1997 z rekomendacji Akcji Wyborczej Solidarność. W II kadencji była wicemarszałkiem, w IV kadencji od 21 października 1997 do 18 października 2001 sprawowała funkcję marszałka Senatu. Od 1989 do 1997 była członkiem delegacji parlamentu polskiego do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy (od 1992 jako wiceprzewodnicząca frakcji chadeckiej). Zasiadała w radzie politycznej PC. W 1998 przystąpiła do nowo powstałej partii pod nazwą Ruch Społeczny AWS, w 2001 nie ubiegała się o reelekcję do Senatu i wycofała z życia politycznego.

Jest autorką i redaktorką publikacji naukowych z dziedziny prawa karnego i praw człowieka. Członkini Zakonu Bożogrobców. W 2005 została powołana w skład zarządu Papieskiej Akademii Życia.

Odznaczenia i wyróżnienia

W 1999 otrzymała Wielki Krzyż Orderu Korony Królestwa Belgii, a w 2001 Wielki Krzyż Orderu Zasługi Obywatelskiej Królestwa Hiszpanii.

W 1991 została odznaczona krzyżem papieskim Pro Ecclesia et Pontifice. W 1995 prezydent Litwy odznaczył ją Medalem Pamiątkowym 13 Stycznia (1996)[3]. W 1995 nadano jej tytuł doktora honoris causa Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, a w 1999 tytuł doktora honoris causa Międzynarodowego Wolnego Uniwersytetu Mołdawii w Kiszyniowie oraz Holy Family College w Filadelfii. Jest także laureatką tytułu „Człowiek Roku” przyznawanego przez „Gazetę Polską[4].

Wybrane publikacje

  • Kara śmierci w polskim prawie karnym, UMK, Toruń 1978 i 1982.
  • Postępowanie w sprawach nieletnich (polskie prawo nieletnich), UMK, Toruń 1978 i 1982.
  • Zagadnienia prawnokarnej ochrony dziecka poczętego w pracach Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1990–1991, Ottonianum, Szczecin 1994.
  • Prawo karne stanu wojennego (red.), KUL, Lublin 2003.
  • Prawo karne (red.), C.H. Beck, Warszawa 2007, 2009 i 2011.
  • Kodeks karny. Komentarz (red., razem z Krzysztofem Wiakiem), C.H. Beck, Warszawa 2012.
  1. Dane osoby z katalogu osób rozpracowywanych. ipn.gov.pl. [dostęp 2014-06-10].
  2. Kazimierz Barczyk, Stanisław Grodziski, Stefan Grzybowski: Obywatelskie Inicjatywy Ustawodawcze Solidarności 1980–1990. Warszawa: Kancelaria Sejmu, 2001. ISBN 83-7059-503-0.
  3. Apdovanotų asmenų duomenų bazė. grybauskaite.is.lt. [dostęp 2011-03-28]. (lit.).
  4. Kurtyka i ks. Isakowicz-Zaleski laureatami nagród „Gazety Polskiej”. press.pl. [dostęp 2013-04-27].

Bibliografia