Argumentum ad populum (łac. „argument odwołujący się do upodobań ludu”) – pozamerytoryczny sposób argumentowania, w którym mówca odwołuje się do gustów, upodobań i przesądów tłumu. Bazując na egoizmie narodowym, instynktach, stereotypach czy uprzedzeniach, retor próbuje w ten sposób pozyskać lud do swojej tezy. Argument ten bazuje na niechęci większości ludzi do naruszenia status quo – innowacji, wszystkiego, co nowe i nieznane, trudnych problemów wymagających intensywnego myślenia, niejednoznaczności czy nonkonformizmu.
Według definicji Zygmunta Ziembińskiego jest to uciekanie się do argumentów nierzeczowych, które budzą emocje słuchaczy i odwracają uwagę od kwestii istotnych[1].
podżegacz na wiecu: Wszyscy doskonale wiecie, że R. to banda złodziei, wichrzycieli, oszustów i darmozjadów! Od zawsze tacy byli i to się nigdy nie zmieni! Niech się stąd wynoszą skąd przyszli!
polityk w programie publicystycznym: W licznych krajach Europy Wschodniej i Bliskiego Wschodu system podatkowy jest liniowy - wszystkich obowiązuje ta sama stawka podatku. To oczywiste, bo nikt, kto chce być bogaty, nie chciałby być karany wyższym podatkiem za to, że ma więcej od biedaków.
→ do źródła informacji dodać jak najpełniejszy opis bibliograficzny , doprecyzować: numery stron, tytuły rozdziałów. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
