Argumentum ad populum
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Argumentum ad populum (łac. „argument odwołujący się do upodobań ludu”) – pozamerytoryczny sposób argumentowania, w którym mówca odwołuje się do gustów, upodobań i przesądów tłumu. Bazując na egoizmie narodowym, instynktach, stereotypach czy uprzedzeniach, retor próbuje w ten sposób pozyskać lud do swojej tezy. Argument ten bazuje na niechęci większości ludzi do naruszenia status quo – innowacji, wszystkiego, co nowe i nieznane, trudnych problemów wymagających intensywnego myślenia, niejednoznaczności czy nonkonformizmu.
Przykłady[edytuj]
- podżegacz na wiecu: Wszyscy doskonale wiecie, że R. to banda złodziei, wichrzycieli, oszustów i darmozjadów! Od zawsze tacy byli i to się nigdy nie zmieni! Niech się stąd wynoszą skąd przyszli!
- W większości krajów świata system podatkowy jest progresywny, a bogaci obłożeni są wysokimi podatkami. To oczywiste, że biednym zawsze należy się zasiłek, finansowany przez bogatych.
Zobacz też[edytuj]
Bibliografia[edytuj]
 |
Tę sekcję należy dopracować: doprecyzować bibliografię – nr stron, tytuły rozdziałów. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji. |
- Tadeusz Kwiatkowski: Logika ogólna. Wydawnictwo UMCS, Lublin 1998.
- Narcyz Łubnicki: Nauka poprawnego myślenia. "Biblioteka Problemów", PWN, Warszawa 1963.
- Witold Marciszewski [red.]: Mała encyklopedia logiki. Ossolineum, 1988.
- Teresa Hołówka: Kultura logiczna w przykładach, PWN, Warszawa 2005.
|
|||||
