Arsenał Królewski w Warszawie
 nr rej. 87 z 1.07.1965
| |
 Gmach dawnego Arsenału | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Długa 52 |
| Architekt | |
| Inwestor | |
| Ukończenie budowy |
1643 |
| Ważniejsze przebudowy |
1752−54, 1779−82, 1822, 1935−1938 |
| Zniszczono |
1944 |
| Odbudowano |
1948–1950 |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°14′44,267″N 21°00′05,292″E/52,245630 21,001470
| |
Arsenał Królewski w Warszawie – gmach dawnego arsenału znajdujący się przy ulicy Długiej 52 w Warszawie.
Historia
Warszawski arsenał, czyli królewski magazyn broni, to wczesnobarokowy, dwukondygnacyjny budynek w formie zamkniętego czworoboku o wymiarach 64 na 83 metry, z obszernym wewnętrznym dziedzińcem. Gmach ten wzniesiony został w latach 1638−1643 z rozkazu króla Władysława IV. Budową kierowali kolejno Paweł Grodzicki i Krzysztof Arciszewski. W swojej niemal czterystuletniej historii był jeszcze wielokrotnie przebudowywany: w latach 1752−54 (według projektu Jana Zygmunta Deybla lub Joachima Daniela Jaucha), 1779−82, 1822 (przez Wilhelma Mintera), 1832–1835 (przebudowa na więzienie) i 1935−1938 (przez "Biuro Budowlane T. Czosnowski i Ska") − usunięcie z gmachu więzienia i adaptacja na potrzeby Archiwum Miejskiego Warszawy, przywracająca w dużej części pierwotny wygląd.
W połowie XVII wieku w Arsenale przechowywano ok. 100 dział oraz broń ręczną. We wrześniu 1655 budynek został zdobyty przez Szwedów. W 1702 został częściowo zniszczony wskutek wybuchu prochu wywołanego uderzeniem pioruna. W 1808 roku książę Józef Poniatowski zorganizował w warszawskim Arsenale Królewskim Szkołę Artylerii oraz Saperów Księstwa Warszawskiego[1].
Arsenał był kilkukrotnie świadkiem ważnych wydarzeń z polskiej historii. W nocy z 29 na 30 listopada 1830 roku ludność Warszawy zdobyła budynek, wspierając tym samym rozpoczynające się powstanie listopadowe.
W 1938 zakończono przebudowę gmachu na siedzibę Archiwum Miejskiego Warszawy[2].
26 marca 1943 miała tu miejsce najsłynniejsza akcja Szarych Szeregów, znana jako akcja pod Arsenałem.
5 sierpnia gmach Arsenału zostaje zajęty przez powstańców, którzy bronili go do 23 sierpnia. Tego dnia zniszczeniu uległy najcenniejsze zbiory Archiwum Miejskiego zgromadzone w sali parterowej pawilonu zachodniego[3].
Uszkodzony w czasie walk powstańczych budynek został spalony przez Niemców 4 listopada. Całkowitemu zniszczeniu uległa wtedy pozostała część zbiorów Archiwum[3].
W latach 1948–50 Arsenał został odbudowany według projektu Bruno Zborowskiego Od 1959 jest siedzibą Państwowego Muzeum Archeologicznego.
W 1965 gmach Arsenału został wpisany do rejestru zabytków pod nr 87.
31 sierpnia 2006 Rada Warszawy podjęła uchwałę o zmianie nazwy stacji warszawskiego metra Ratusz na Ratusz Arsenał[4].
Otoczenie
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o dawnej broni palnej. Warszawa: MON, 1987. ISBN 83-11-07350-3.
- ↑ Zbigniew Bania: Arsenał Warszawski. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1978, s. 77.
- ↑ a b Zbigniew Bania: Arsenał Warszawski. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1978, s. 82.
- ↑ Uchwała nr LXXX/2542/2006 Rady m. st. Warszawy w sprawie zmiany nazwy stacji Metra Warszawskiego w Dzielnicy Śródmieście m. st. Warszawy. bip.warszawa.pl, 07.09.2006. [dostęp 2013-05-10].
Bibliografia
- Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 35. ISBN 83-01-08836-2.