Bąków (szczyt)
 Widok z południa na Bąków (po lewej) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
766 m n.p.m. |
Położenie na mapie powiatu żywieckiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
 49°41′26,8″N 19°22′03,0″E/49,690778 19,367500
| |
Bąków (766 m n.p.m.)[1] lub Czeretnik[2] – najwyższy szczyt w Paśmie Pewelskim, które w regionalizacji fizycznogeograficznej Polski według Jerzego Kondrackiego zaliczane jest do Beskidu Makowskiego[3], w nowszej regionalizacji z 2018 roku do Pasm Pewelsko-Krzeszowskich[4]. Bąków znajduje się w nim pomiędzy szczytami Bigosy i Ubocz[2][1].
Południowo-wschodni stok Bąkowa opada do Pewlicy Jeleśniańskiej i jest w dużym stopniu bezleśny. Od doliny tej rzeki aż po wierzchołek Bąkowa podchodzą nim najdalej wysunięte ku północy pola i zabudowania miejscowości Pewel Wielka. Bąków jest zwornikiem; w kierunku północno-zachodnim tworzy porośnięty lasem grzbiet łączący się z Jasną Górką przez Przełęcz Ślemieńską. Grzbiet ten oddziela doliny Pewlicy i potoku Frydziowskiego[1][5].
Przez szczyt Bąkowa biegnie granica między miejscowościami Pewel Ślemieńska i Pewel Wielka (obydwie w województwie śląskim, w powiecie żywieckim)[1]
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Według Aleksego Siemionowa prawidłowa nazwa to Czeretnik i od niej pochodzi nazwa całego pasma – Czeretniki. Na mapach jednak nadano mu zdaniem Siemionowa błędną nazwę Baków lub Bąków[6]. Na mapie Geoportalu bazującej na państwowym rejestrze nazw geograficznych ma nazwę Bąków[1].
Szlak turystyczny[edytuj | edytuj kod]
Jeleśnia – Janikowa Grapa – Beskid – Madeje – Garlejów Groń – Gracówka – Zawaliska – Bigosy – Bąków – Ubocz – Baków Groń. Czas przejścia: 2:30 h, ↓ 2:10 h[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2024-03-19].
- ↑ a b c Beskid Mały. Mapa 1:50 000, Kraków: Compass, 2014, s. 2, ISBN 978-83-7605-329-5.
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 318, 327–328, ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ J. Balon, M.Jodłowski, Regionalizacja fizycznogeograficzna Karpat Zachodnich – studium metodologiczne, [w:] W. Ziaja. M. Jodłowski (red.), Struktura środowiska przyrodniczego a fizjonomia krajobrazu, Kraków 2014, s. 85–106.
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna [online] [dostęp 2024-03-19].
- ↑ Aleksy Siemionow, Ziemia Wadowicka. Monografia turystyczno-krajoznawcza, Wadowice: Komisja Turystyki Górskiej Oddziału PTTK „Ziemia Wadowicka” w Wadowicach, 1984, s. 22.