Beata (Beatrix) Barnimówna
| księżniczka szczecińska i pomorska; pani na Penzlinie | |
| Jako żona |
Henryka II |
|---|---|
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia | |
| Data śmierci |
w okr. 1315–grudzień 1316 w Szczecinie? |
| Ojciec | |
| Matka |
Matylda askańska |
| Mąż |
Henryk II |
| Dzieci |
Barnim, Matylda |
Beata (Beatrix) Barnimówna (ur. w okr. 1270–1274, zm. w okr. 1315–grudzień 1316 w Szczecinie?[1]) – żona Henryka II z Orli (Werle), pana na Penzlinie, córka Barnima I Dobrego, księcia szczecińskiego i pomorskiego oraz Matyldy askańskiej.
Związki z rodem Werlów
[edytuj | edytuj kod]Jej związki z rodem Werlów poświadczone zostały przez XIV-wiecznego kronikarza Ernesta Kirchberga, który na kartach swej kroniki napisał o małżeństwie księżniczki szczecińskiej z Henrykiem II, synem Henryka I, księcia meklemburskiego na Güstrowie. Wspomniana księżniczka była wymieniona bezimiennie, jednak śladem jej identyfikacji było wymienienie przez kronikarza syna Barnima, który imię miał otrzymać po swym dziadzie[2].
W nowożytnej literaturze przedmiotu wskazywano błędnie na Matyldę, która w licznych dokumentach źródłowych była przedstawiana, jako siostra Bogusława IV. Współczesne genealogia odrzuca tę hipotezę, wskazując, że chodziło o trzecią żonę Barnima I – Matyldę askańską, a więc macochę Bogusława IV. Istnienie Beaty (Beatrix) zostało odkryte w dokumencie Henryka, biskupa kamieńskiego z 1315, gdzie została wymieniona obok brata Ottona I i matki Matyldy askańskiej, jako fundatorki jednej z trzech prebend[2].
Życie
[edytuj | edytuj kod]W II poł. 1292, po zawarciu pokoju margrabiów brandenburskich z Mikołajem II z Parchimia (21 sierpnia 1292) osiadła wraz z małżonkiem w Penzlinie. Po śmierci męża, który był uwikłany w spór i śmierć swojego ojca oraz walki z Mikołajem II – prawdopodobnie opuściła swoje dobra i przeniosła się wraz z dziećmi do Szczecina. Według E. Rymara opuszczenie dóbr mogło nastąpić jeszcze przed śmiercią Henryka II, ponieważ istnieją przesłanki, że tenże zmarł na wygnaniu[3][4].
Beata (Beatrix) zamieszkała w jednym z domów w Szczecinie, dzieci natomiast wychowywały się na dworze szczecińskim do osiągnięcia wieku sprawnego. O jej życiu i fundacjach, poza tą z 1315 niewiele wiadomo. Zmarła w okresie 1315–grudzień 1316. Pochowana została w klasztorze cysterek w Szczecinie. W historiografii pojawia się pogląd, że została mniszką tamtejszego klasztoru, stąd jej miejsce pochówku[3][4].
Rodzina
[edytuj | edytuj kod]Beata (Beatrix) była żoną Henryka II z Orli (Werle), pana na Penzlinie. Ze związku małżeńskiego pochodziło dwoje dzieci:
- Barnim (ur. po 1291, zm. ?) – archidiakon dymiński, prepozyt kościoła kolegiackiego NMP w Szczecinie i prepozyt kapituły kamieńskiej,
- Matylda (ur. po 1291, zm. przed 21 stycznia 1356) – przełożona klasztoru augustianek w Pyrzycach[1].
Genealogia
[edytuj | edytuj kod]| Bogusław II ur. w okr. 1178–1184 zm. 23 lub 24 I 1220 lub 1221 |
Mirosława ur. w okr. 1190–1195 zm. p. przed 2 II 1237 |
Otton III Pobożny ur. 1215 zm. 9 X 1267 |
Bożena (Beatrix) ur. przed 1230 zm. 27 V 1290[5] | ||||||||||
| Barnim I Dobry ur. zap. ok. 1210 zm. 13 lub 14 XI 1278 |
Matylda askańska ur. ? zm. 20 XII 1316 |
||||||||||||
| Henryk II ur. zap. w okr. 1265–1267 zm. po 1302 OO przed 1291 |
Beata (Beatrix) Barnimówna (ur. w okr. 1270–1274, zm. w okr. 1315–XII 1316) |
||||||||
| Matylda ur. po 1291 zm. przed 21 I 1356 |
Barnim ur. po 1291 zm. ? |
||||||||
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, ss. 164-166.
- ↑ a b E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, s. 164.
- ↑ a b E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, s. 165.
- ↑ a b J.W. Szymański, Książęcy ród Gryfitów, s. 93.
- ↑ P. Sommer, D. Třeštík, J. Žemlička (pod red.),Přemyslovci. Budování českého státu, s. 567.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Edward Rymar, Rodowód książąt pomorskich, Szczecin: Książnica Pomorska im. Stanisława Staszica, 2005, ISBN 83-87879-50-9, OCLC 69296056.
- Sommer P., Třeštík D., Žemlička J. (pod red.), Přemyslovci. Budování českého státu, Praha 2009, ISBN 978-80-7106-352-0.
- Szymański J.W., Książęcy ród Gryfitów, Goleniów – Kielce 2006, ISBN 83-7273-224-8.