Przejdź do zawartości

Beatrice d’Este

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Beatrycze d’Este
Ilustracja
Beatrycze d’Este i jej syn Maksymilian Sforza, portret z l. 1494–1495 znajdujący się w muzeum Pinakoteka Brera w Mediolanie
ilustracja herbu
podpis
księżna Bari
Okres

od 1491
do 1497

Jako żona

Ludwika Sforzy

Poprzedniczka

Eleonora Aragońska

Następczyni

Zygmunt I Stary (jako mąż Bony Sforzy)

księżna Mediolanu
Okres

od 1494
do 1497

Jako żona

Ludwika Sforzy

Poprzedniczka

Izabela Aragońska

Następczyni

Anna Bretońska

Dane biograficzne
Dynastia

D’Este

Data i miejsce urodzenia

29 czerwca 1475
Ferrara

Data i miejsce śmierci

2 stycznia 1497
Mediolan

Ojciec

Herkules I d’Este

Matka

Eleonora Aragońska

Mąż

Ludwik Sforza

Dzieci

Maksymilian,
Franciszek II

Beatrycze d’Este, wł. Beatrice d’Este (ur. 29 czerwca 1475, zm. 2 stycznia 1497) – księżna Bari i Mediolanu, córka księcia Ferrary i Modeny Herkulesa z rodu Estów oraz jego żony Eleonory Aragońskiej, siostra Alfonsa I i markizy Mantui Izabeli.

Życie

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się jako drugie dziecko Ercole d’Este i Eleonory Aragońskiej. Beatrice odebrała staranne wykształcenie, lubiła otaczać się z uczonymi, poetami i artystami, takimi jak Niccolò da Correggio, Bernardo Castiglione, Bramante, Leonardo da Vinci i wielu innych. W 1491 poślubiła Ludovica Sforzę. Leonardo da Vinci namalował jej portret jako prezent ślubny dla niej. W 1492 roku odwiedziła Wenecję jako ambasador do męża w jego politycznych interesach, które składały się głównie z chęci uznania go za księcia Mediolanu.

Po śmierci Giana Galeazzo Sforzy, uzurpacja Ludovico została zalegalizowana, a po bitwie pod Fornovo (1495), on i jego żona brali udział w kongresie pokoju w Vercelli między Karolem VIII a książętami włoskimi, na którym Beatrice pokazała wielkie polityczne możliwości. Jednak jej błyskotliwą karierę przerwała śmierć.

Śmierć

[edytuj | edytuj kod]

Beatrice zmarła przy porodzie 3 stycznia 1497 roku w wieku 22 lat.

Małżeństwo

[edytuj | edytuj kod]

W wieku 15 lat została zaręczona z Ludovikiem Sforzą (znanym jako il Moro), księciem Bari, regentem, a następnie księciem Mediolanu. Poślubiła go w styczniu 1491. Odbyło się podwójne wesele. Ludovico Sforza poślubił Beatrycze, podczas gdy jej brat, Alfons I d’Este poślubił Annę Sforzę, siostrę Giana Galeazzo Sforzy. Leonardo da Vinci zorganizował uroczystość ślubu.

Z Ludovikiem miała 2 dzieci:

  • Maksymiliana (1493–1530), księcia Mediolanu 1512–1515
  • Franciszka (1495–1535), księcia Mediolanu 1521–1535

Beatrice w kulturze

[edytuj | edytuj kod]

Beatrice należy do czołowych kobiet renesansu, w dużej mierze jej patronat i dobry smak są odpowiedzialne za blask Castello w Mediolanie, Certosa w Pawii, i wiele innych znanych budynków w Lombardii. Leonardo da Vinci umieścił jej portret na „Ostatniej Wieczerzy” w refektarzu Santa Maria delle Grazie w Mediolanie. Jest główną postacią w powieści EL Konigsburg, ,,The Second Mrs.Gioconda”, w którym Konigsburg twierdzi, że była inspiracją dla „Mony LisyLeonarda da Vinci.