Bill Crawford-Compton

Bill Crawford-Compton
William Vernon Crawford-Compton
	34 zwycięstwa
	; Bill Crawford-Compton, 6 czerwca 1944
	Air Vice Marshal
Data i miejsce urodzenia	2 marca 1915 ; Invercargill, Nowa Zelandia
Data śmierci	2 stycznia 1988
	Przebieg służby
Lata służby	1939–1968
Siły zbrojne	RAF; RNZAF
Jednostki	No. 485 Squadron; No. 611 Squadron; No. 64 Squadron
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia

William Vernon Crawford-Compton (ur. 2 marca 1915, zm. 2 stycznia 1988) – nowozelandzki lotnik, as myśliwski okresu II wojny światowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 2 marca 1915 w Invercargill, młodość spędził w Waiuku niedaleko Auckland^[1].

Pod koniec 1938 z trzema kolegami wypłynął keczem „Land’s End” do Anglii. Żaglowiec rozbił się na rafie u wybrzeży Nowej Gwinei. Cała czwórka przeżyła katastrofę. Z wraku zrobili tratwę na której dryfowali 12 godzin by w końcu dotrzeć do małej wyspy. Po sześciu tygodniach spędzonych z tubylcami dotarli do dużego miasta z którego mogli kontynuować podróż. Crawford-Compton zaokrętował na parowiec, podczas rejsu pracował jako cieśla. 6 września 1939 przybył do Liverpoolu, tego samego dnia wstąpił do Royal Air Force jako mechanik^[1].

Po odbyciu szkolenia lotniczego, w marcu 1941 został skierowany do 485 (nowozelandzkiego) dywizjonu w stopniu sierżanta^[1].

Po promocji na pierwszy stopień oficerski podporucznika (pilot officer) pod koniec 1941, zestrzelił messerschmitta Bf 109 na pewno oraz prawdopodobnie dwa inne. 12 lutego 1942 485 dywizjon brał udział w operacji Cerberus, Crawford-Compton, dowódca eskadry strącił Bf 109 na zachód od Ostendy^[1].

Pod koniec lutego został odznaczony Distinguished Flying Cross, w marcu i kwietniu osiągnął cztery indywidualne i jedno zespołowe zwycięstwo. Pod koniec kwietnia odniósł rany podczas przymusowego lądowania. Po powrocie do zdrowia w lipcu 1942 otrzymał przydział do 611 dywizjonu jako dowódca eskadry. W grudniu objął dowództwo 64 dywizjonu, zestrzelił 4 niemieckie myśliwce i otrzymał Distinguished Flying Cross po raz drugi^[1].

W marcu 1943 zestrzelił 2 focke-wulfy Fw 190 na pewno i jednego prawdopodobnie. W czerwcu stanął na czele skrzydła Hornchurch. Pod koniec 1943 otrzymał Distinguished Service Order i został wysłany do Stanów Zjednoczonych na wykłady z taktyki^[1].

W kwietniu 1944 awansował na podpułkownika (wing commander) i został dowódcą skrzydła złożonego z trzech francuskich dywizjonów i stacjonującego w południowej Anglii. Po lądowaniu w Normandii zestrzelił 4 maszyny wroga^[1].

Z początkiem 1945 otrzymał Distinguished Service Order^[1] po raz drugi. Po zakończeniu działań wojennych zajmował różne dowódcze stanowiska, dowodził między innymi bazami w Brüggen, Gamil oraz 22 Grupą RAF. Po nominacji generalskiej zajmował stanowiska szefa sztabu Kwatery Głównej Wojsk Brytyjskich na Cyprze.

Podczas II wojny światowej odniósł 21 indywidualnych zwycięstw oraz jedno zespołowe^[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Bill Crawford-Compton – NZ Pilot. [dostęp 2007-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 May 2011)].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

New Zealand Fighter Pilots Museum biography. nzfpm.co.nz. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-26)].

[NZFPM-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Bill Crawford-Compton – NZ Pilot. [dostęp 2007-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 May 2011)].

[1]