W 261 p.n.e. Rzymianie oblegli Akragas. Na ratunek miastu przybyła morzem armia stratega kartagińskiegoHannona, który po zdobyciu sąsiednich twierdz, rozpoczął blokadę armii oblężniczej. Po przerwaniu jej dróg zaopatrzenia wysłał jazdę numidyjską jako harcowników; Numidom udało się wywabić jazdę rzymską, która poniosła porażkę w zderzeniu z głównymi siłami Hannona. Wódz nie wykorzystał jednak tego sukcesu, ale kontynuował blokadę przez następne dwa miesiące[1].
Ponieważ załodze Akragas dokuczał głód, Hannon przystąpił wreszcie do bitwy. Jego armia prawdopodobnie była nieco liczniejsza od przeciwnika (30 tys. piechoty, 1,5 tys. jazdy i 30 słoni), bo Rzymianie część swoich sił (38 tys. piechoty i 2 tys. kawalerzystów) musieli zostawić dla kontynuacji oblężenia. Popełnił wszakże błąd ustawiając słonie w drugiej linii, między pierwszą linią bojową, złożoną z najemników, a szykiem pozostałych wojsk punickich. Rzymianie uszykowali się w klasycznym szyku manipularnym z jazdą na skrzydłach.
Armie spotkały się na równinie obok Akragas. W zaciętej walce Rzymianom udało się zmusić najemników kartagińskich do odwrotu w kierunku słoni bojowych. Zwierzęta wpadły w popłoch, rozproszyły drugą linię i cała armia kartagińska rzuciła się do ucieczki. Część zginęła, pozostali schronili się w Heraklei. Dowodzący Akragas Hannibal spóźnił się, i zamiast uderzyć na tyły Rzymian w czasie walki, poczekał do nocy i pod jej osłoną opuścił miasto. Rzymianie zdobyli miasto następnego ranka, plądrując je i biorąc mieszkańców do niewoli. Ich zwycięstwo było bardzo kosztowne – wraz z oblężeniem stracili ok. 30 tys. ludzi[1].
