Przejdź do zawartości

Bitwa na ziemi Dziadoszan

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa na ziemi Dziadoszan
Wojna polsko-niemiecka (1015–1018)
Ilustracja
Pomnik Bitwy w Lesie Dziadoszyców odsłonięty w Parku Słowiańskim w Szprotawie w 2019
Czas

1 września 1015

Miejsce

Ziemia Dziadoszan

Terytorium

Księstwo Polskie

Przyczyna

odwrót sił niemieckich za Odrę

Wynik

wygrana wojsk polskich

Strony konfliktu
Księstwo Polskie I Rzesza (Niemcy)
Dowódcy
Bolesław I Chrobry
Mieszko II Lambert
Henryk II Święty
Gero II
arcybiskup magdeburgi Gero
Siły
nieznane nieznane
Straty
niewielkie 200
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia51°33′24″N 15°31′00″E/51,556667 15,516667

Bitwa na ziemi Dziadoszan (także: Bitwa w Lesie Dziadoszyców) – starcie zbrojne, które miało miejsce 1 września 1015 roku podczas wojny polsko-niemieckiej (1015-1018) pomiędzy wojskami polskimi dowodzonymi przez Bolesława Chrobrego a siłami niemieckimi, zakończone zwycięstwem wojsk polskich[1].

Chociaż wojska dowodzone przez Henryka II zdołały przebić się w centrum linii obrony polskiej, wyprawa czeska nie odegrała istotnej roli ze względu na dywersję sprzymierzonych z Chrobrym Morawian (zdobyła jedynie gród Businc koło Zgorzelca)[2], natomiast wojska saskie i wieleckie uderzające od północy zostały skutecznie odcięte i pomimo iż przekroczyły Odrę zadowoliły się splądrowaniem okolicy i zawróciły[3]. W tej sytuacji zagrożony otoczeniem cesarz także rozpoczął odwrót[4].

Przebieg bitwy

[edytuj | edytuj kod]

W trakcie odwrotu armia niemiecka rozłożyła się obozem na ziemi Dziadoszan. Wobec groźby okrążenia przez wojska Bolesława cesarz wraz z częścią armii przeprawił się przez bagna przy pomocy improwizowanego pomostu[5]. W obozie pozostała jedynie straż tylna dowodzona przez arcybiskupa magdeburskiego Gerona i margrabiego Łużyc Gerona II[6][1]. Oddział ten został otoczony i po trzech atakach całkowicie rozbity przez wojska polskie[7]. Po stronie niemieckiej poległo 200 rycerzy, w tym margrabia Gero II[8].

Po bitwie

[edytuj | edytuj kod]

Za resztą armii niemieckiej ruszyła pogoń dowodzona przez Mieszka. Siły polskie próbowały wtedy zdobyć gród Miśnię, lecz przeszkodziła im w tym wzbierająca Łaba[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Barkowski 2018 ↓, s. 345.
  2. Olejnik 1988 ↓, s. 51-53.
  3. Olejnik 1988 ↓, s. 53.
  4. Olejnik 1988 ↓, s. 53-55.
  5. Barkowski 2018 ↓, s. 342-344.
  6. a b Olejnik 1988 ↓, s. 55.
  7. Barkowski 2018 ↓, s. 345-346.
  8. Barkowski 2018 ↓, s. 346-347.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Karol Olejnik, Cedynia, Niemcza, Głogów, Krzyszków, Kraków: Wydawnictwo KAW, 1988, ISBN 83-03-02038-2.
  • Robert F. Barkowski, Bitwy Słowian, Warszawa: Bellona, 2018, ISBN 978-83-11-15537-4.