Bolesław Brymora

Bolesław Brymora
	kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	19 października 1897 ; Sosnowiec
Data i miejsce śmierci	1967 ; Wolverhampton
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie ; Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich
Stanowiska	adiutant batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa; kampania norweska
	Odznaczenia

Bolesław Brymora (ur. 19 października 1897 w Sosnowcu, zm. 1967 w Wolverhampton) – kapitan piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W czasie I wojny światowej służył w szeregach 4. kompanii I baonu 5 Pułku Piechoty Legionów Polskich. Z takim przydziałem został odnotowany w spisie podoficerów i żołnierzy pułku dla Komendy LP z 29 kwietnia 1917^[1].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 61. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 5 Pułk Piechoty Legionów^[2]^[3]. 27 lutego 1924 został mianowany z dniem 1 marca 1924 porucznikiem ze starszeństwem z 1 czerwca 1920 i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]^[5]. Później został przeniesiony do 58 Pułku Piechoty w Poznaniu^[6]. 27 stycznia 1930 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 138. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[7]. W czerwcu 1935 w dalszym ciągu pełnił służbę w 58 pp^[8]^[9]. W marcu 1939 pełnił służbę w Batalionie KOP „Ostróg” na stanowisku dowódcy kompanii odwodowej^[10].

W kampanii wrześniowej 1939 walczył jako dowódca 5. kompanii strzeleckiej 98 Pułku Piechoty^[11]. W kwietniu 1940 walczył w kampanii norweskiej na stanowisku adiutanta I baonu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich^[12]. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii służył w 21 Baonie Kadrowym Strzelców (od 3 marca 1941 Batalion Strzelców Podhalańskich 7 Brygady Kadrowej Strzelców) na stanowisku zastępcy dowódcy 9. kompanii. 26 września 1941 został odkomenderowany do Ośrodka Zapasowego Broni Pancernej, w charakterze słuchacza II Oficerskiego Kursu Samochodowego.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4812^[13]
Krzyż Niepodległości (16 września 1931)^[14]
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[13]
Krzyż Walecznych (9 grudnia 1940)^[15]
Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[16]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Żołnierze Niepodległości ↓.
↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 123.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 138, 461.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 7 marca 1924 roku, s. 101.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 133, 389.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 72, 242.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 27.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 73, 586.
↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 72.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 936.
↑ Dalecki 1989 ↓, s. 117, 321.
↑ Majorkiewicz 1957 ↓, s. 199.
↑ ^a ^b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 73.
↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ Kronika 7-ej Brygady 1941 ↓, s. 20, za kampanię norweską.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 242.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
Kronika 7 Brygady Kadrowej Strzelców, sygn. C.52. [dostęp 2016-09-16].
Rozkazy dzienne 7 Brygady Kadrowej Strzelców, sygn. R.16. [dostęp 2016-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-05)].
Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r.. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02830-8.
Felicjan Majorkiewicz: Narwik. Dzieje Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1957.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-09-22].

[CITEREFŻołnierze_Niepodległości-1] Żołnierze Niepodległości ↓.

[CITEREFLista_starszeństwa1922123-2] Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 123.

[CITEREFRocznik_Oficerski1923138,_461-3] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 138, 461.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_21_z_7_marca_1924_roku,_s._101-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 7 marca 1924 roku, s. 101.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924133,_389-5] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 133, 389.

[CITEREFRocznik_Oficerski192872,_242-6] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 72, 242.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_2_z_28_stycznia_1930_roku,_s._27-7] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 27.

[CITEREFRocznik_Oficerski193273,_586-8] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 73, 586.

[CITEREFLista_starszeństwa193572-9] Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 72.

[CITEREFRybkaStepan2006936-10] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 936.

[CITEREFDalecki1989117,_321-11] Dalecki 1989 ↓, s. 117, 321.

[CITEREFMajorkiewicz1957199-12] Majorkiewicz 1957 ↓, s. 199.

[CITEREFRocznik_Oficerski193273-13] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 73.

[14] M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[CITEREFKronika_7-ej_Brygady194120,_za_kampanię_norweską-15] Kronika 7-ej Brygady 1941 ↓, s. 20, za kampanię norweską.

[16] Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 242.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]