Bronisław Kaminski

Bronisław Kaminski
Бронислав Владиславович Каминский
	; Bronisław Kaminski w marcu 1944
	SS-Brigadeführer
Data i miejsce urodzenia	16 czerwca 1899 ; Witebsk
Data i miejsce śmierci	4 października 1944 ; Łódź
	Przebieg służby
Lata służby	1942–1944
Formacja	Waffen-SS,; RONA
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa powstanie warszawskie;
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 4 sty 2021, była oparta na tej wersji.

Bronisław Władysławowicz Kaminski, ros. Бронислав Владиславович Каминский (ur. 16 czerwca 1899 w Witebsku, zm. 4 października 1944 w Łodzi) – dowódca brygady (Waffen-SS Brigadeführer) Rosyjskiej Wyzwoleńczej Armii Ludowej (RONA), zbrodniarz wojenny zwany „katem Ochoty”. Starsze publikacje podawały błędnie imię Mieczysław^[1]^[2].

Życiorys

Ojciec Kaminskiego był rosyjskim Polakiem, a matka – Niemką, sam uważał się za Rosjanina^[2]. W rosyjskiej wojnie domowej walczył po stronie Armii Czerwonej. Potem studiował na Politechnice w Leningradzie. Został inżynierem chemikiem^[2]. W roku 1935 został wyrzucony z WKP(b), a w 1937 aresztowany za krytykowanie stalinowskiej polityki kolektywizacji rolnictwa oraz „współpracę z wywiadem niemieckim i polskim”. Wypuszczony z więzienia w 1941 r. osiedlił się w Briańsku, gdzie otrzymał posadę inżyniera w miejscowej gorzelni.

Po zajęciu Briańska przez Wehrmacht przyjaciel Kaminskiego Konstantin Woskobojnik został mianowany starostą kolaboracyjnego samorządu miasta Łokoć w obwodzie briańskim, a Kaminski jego zastępcą^[2]. We współpracy z Heinzem Guderianem obaj kolaboranci zorganizowali milicję w liczbie 10 000 uzbrojonych ludzi mającą za zadanie zwalczanie partyzantki sowieckiej. Po śmierci Woskobojnika Kaminski przejął urząd burmistrza i dowódcy formacji proniemieckiej, która w 1942 r. przybrała nazwę Rosyjskiej Wyzwoleńczej Armii Ludowej (RONA) (ros. Русская Освободительная Народная Армия), a jej stan liczebny osiągnął kilkanaście tysięcy. W tym czasie był on rządcą tzw. Republiki Łokockiej, terytorium zamieszkanego przez pół miliona ludzi.

Pod koniec 1943, po wycofaniu się Niemców na Białoruś, wcielono do RONA policjantów białoruskich, sowieckich jeńców wojennych i zwolnionych z więzień przestępców. Formację włączono do Waffen-SS i przetworzono w Brygadę Szturmową SS „Kaminski”, a ostatecznie w 1 Rosyjską Dywizję Grenadierów SS. Sam Kaminski otrzymał rangę SS-Brigadeführera i order Krzyża Żelaznego 1. klasy. W 1944 r. brał udział m.in. w tłumieniu powstania warszawskiego w rejonie Ochoty, gdzie RONA popełniła liczne zbrodnie wojenne (mordy, gwałty, rabunki), lecz w walce w mieście spisała się bardzo słabo. Według szacunków, żołnierze brygady popełnili prawie 700 mordów, co stanowi jednak zaledwie ok. 1% ogółu zbrodni hitlerowskich podczas powstania warszawskiego^[2]. Kaminski uważał się przy tym za bezpośrednio podległego przywódcy SS Heinrichowi Himmlerowi i nie chciał się stosować do rozkazów generała SS Ericha von dem Bacha-Zelewskiego, dowódcy oddziałów niemieckich w Warszawie.

Wkrótce po odwołaniu z Warszawy, Kaminski został skazany przez Niemców na śmierć za niesubordynację. Jak podaje Norman Davies w swej historii powstania, wezwano go do Łodzi i upozorowano wypadek samochodowy, a według innej wersji – zasadzkę partyzantów na samochód^[2]. Natomiast historyk powstania na Ochocie Józef Kazimierz Wroniszewski twierdzi, że postawiono go na rozkaz von dem Bacha „za unikanie walki, skrajną niesubordynację, grabież prywatnego skarbca i inne przestępstwa przed sądem polowym i bezzwłocznie po wyroku – przed plutonem egzekucyjnym. Jego śmierć była utrzymywana przed brygadą w tajemnicy”. Później, przed Trybunałem Norymberskim, von dem Bach przytaczał egzekucję Kaminskiego jako swą osobistą zasługę i gest protestu wobec Himmlera, a w jednej ze swoich wypowiedzi scharakteryzował Kaminskiego w następujących słowach:

„Był awanturnikiem politycznym, wygłaszał do swych ludzi mowy propagandowe o wielkiej, faszystowskiej Rosji, której chciał być przywódcą-führerem. Kobiety i alkohol były treścią jego życia. Dowództwo wojskowe pozostawiał swym dowódcom pułków. Pojęcie własności było mu obce, żadnego narodu nie nienawidził tak, jak Polaków, których wspominał jedynie obelżywymi słowami. Nie chciał się przyłączyć do Własowa; przeciwnie, pragnął kiedyś przez swoje stosunki z Himmlerem wysadzić Własowa z siodła...”^[3]

Odznaczenia

Zobacz też

rzeź Ochoty

Przypisy

↑ Imię Mieczysław podaje np. Norman Davies w książce Aufstand der Verlorenen – Der Kampf um Warschau 1994 (oryg. „Rising ’44”) – wyd. Droemer, Monachium 2003, s. 400, opis zdjęcia.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Janusz Marszalec, Z krzyżem świętego Jerzego, „Polityka” nr 31/2001, s. 66–68.
↑ Cytat za: Jerzy Kirchmayer, Powstanie Warszawskie, Książka i Wiedza, Warszawa 1964, s. 244.

Bibliografia

K.A. Zaleski, Komandiry nacijonalych formirowanii SS – biografii wojennych diejatieliej (Командиры национальных формирований СС – Биографии военных деятелей), 2007.
Norman Davies, Powstanie ’44, Kraków 2004.
NiclasN. Sennerteg NiclasN., Warszawas bödel – ett tyskt öde, Lund: Historiska Media, 2003, ISBN 91-89442-95-4, OCLC 750906818 .
Józef Kazimierz Wroniszewski, IV Obwód Armii Krajowej Ochota, Okręg Warszawa, Warszawa 1997.

Linki zewnętrzne

Biografia Bronisława Kaminskiego (jęz. rosyjski)
Niemcy. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2015-08-01].
Jarosław Gdański. Brygada Kamińskiego. „Inne Oblicza Historii”. 2, 2005. [dostęp 2016-10-09].
Przemysław Waingertner. Zagadka esesmana Kamińskiego. „Dziennik Łódzki”, 2008-10-03. [dostęp 2016-10-09].

[1] Imię Mieczysław podaje np. Norman Davies w książce Aufstand der Verlorenen – Der Kampf um Warschau 1994 (oryg. „Rising ’44”) – wyd. Droemer, Monachium 2003, s. 400, opis zdjęcia.

[polityka-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Janusz Marszalec, Z krzyżem świętego Jerzego, „Polityka” nr 31/2001, s. 66–68.

[3] Cytat za: Jerzy Kirchmayer, Powstanie Warszawskie, Książka i Wiedza, Warszawa 1964, s. 244.

[1]

[2]

[3]