Buk Sobieskiego

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Buk Sobieskiego
pomnik przyrody ustanowiony w 1962 roku
Ilustracja
Pień drzewa wraz z częścią okazałej korony.
Państwo

 Polska

Lokalizacja

Świerklany

Nazwa systematyczna

Fagus sylvatica

Obwód

718 cm

Położenie na mapie gminy Świerklany
Mapa konturowa gminy Świerklany, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Buk Sobieskiego”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Buk Sobieskiego”
Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Buk Sobieskiego”
Położenie na mapie powiatu rybnickiego
Mapa konturowa powiatu rybnickiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Buk Sobieskiego”
Ziemia50°01′19,56″N 18°35′00,06″E/50,022100 18,583350

Buk Sobieskiego – był to pomnikowy buk zwyczajny, najgrubszy jednopniowy okaz tego gatunku w Polsce. Ścięty w 2021.

Wiek i rozmiary[edytuj | edytuj kod]

Według szacunkowych danych buk miał ok. 300-330 lat. Badania przeprowadzone w 2017 r. wskazywały, że był nieco młodszy i jego wiek wynosił 280-300 lat[1]. To potężne drzewo z krótkim, masywnym pniem, który na wysokości ok. 4 m rozgałęział się na liczne konary, tworzyło okazałą koronę [potrzebny przypis].

Obwód pomnikowego buka wynosił 718 cm[2] (dane z 2013 roku). Drzewo rosło na otwartej przestrzeni, stąd też nie było bardzo wysokie – miało 22 m wysokości[3] .

Buk był starannie zadbany przez lokalne władze. Kompleksowych prac konserwacyjnych dokonano w 1992 oraz 1997 roku. Przeprowadzono wtedy cięcia sanitarne i zredukowano o około 15% koronę buka. Kolejne zabiegi zostały wykonane w 2001 roku, założono wtedy cztery wiązania elastyczne i znów odciążono koronę drzewa, zmniejszając ją o około 10%[4]. W 2021 został ścięty i w 2022 pozostał z niego jedynie niewielki fragment pnia.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Imię okazałego buka wzięło się z legendy, jakoby król Jan III Sobieski zatrzymał się pod młodym drzewem podczas marszu na oblężony Wiedeń. Podobno władca wybrał sobie na odpoczynek pobliską zagrodę chłopa Polusa, a w zamian za gościnę dał gospodarzowi sakiewki ze złotem. Gdy do mieszkańców wsi doszła wiadomość, że armia turecka została pokonana, mieli oni weselić się pod owym młodym bukiem.

Jest to jednak mało prawdopodobne, gdyż źródła wskazują na nieco inną trasę wojsk króla Sobieskiego. Z Krakowa miały one przechodzić przez Będzin, Gliwice, Rudy, Racibórz i dalej na Morawy. Być może w Świerklanach zatrzymał się jakiś podjazd wielkiej armii, ale nie jest to udokumentowane.

Słynne drzewo było już opisywane wiele lat temu – w publikacji Osobliwości i zabytki przyrody województwa śląskiego Andrzeja Czudka zapisano w 1929, że na działce kupca Wilhelma Smyczka rośnie ok. 250-letni buk o obwodzie 6 m.

Już w latach 30. XX wieku buk ze Świerklan był jednym z największych w kraju. W opracowaniu Materiały do inwentarza zabytkowych buków w Polsce w czasopiśmie „Ochrona Przyrody” odnotowano z 1937 siedem bardzo okazałych drzew tego gatunku i jednym z nich był okaz z powiatu rybnickiego, którego obwód wynosił 600 cm, co dawało mu VII miejsce w kraju, ex aequo z trzema innymi bukami.

Drzewo zostało pomnikiem przyrody w 1962 roku[4].

14 czerwca 2021, pomimo podejmowanych wcześniej działań zabezpieczających drzewo przed rozłamaniem, nastąpiło samoistne odłamanie się części korony drzewa (co najmniej 2 dużych konarów wraz z wyłamaniem części przewodnika – pnia) od strony wschodniej. Zdarzenie to spowodowało utratę statyki drzewa i powstanie poważnego zagrożenia dla zdrowia i życia użytkowników działek i zabudowy znajdującej się w zasięgu pozostałej części korony drzewa. W związku z tym konieczne było podjęcie decyzji o natychmiastowej redukcji pozostałej części korony drzewa do tzw. świadka[5]. W tym samym roku nieco później drzewo zostało całkowicie ścięte.

Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]

Buk Sobieskiego rósł w centrum Świerklan w powiecie rybnickim na prywatnej posesji przy ulicy Kościelnej 32. Był dostępny za zgodą właścicieli. Ulica Kościelna to fragment drogi DW932, czyli dawnego traktu prowadzącego z Wodzisławia Śląskiego do Żor, przy którym posadzono to drzewo. Na Śląsku jest jeszcze wiele innych tzw. Drzew Sobieskiego (m.in. Dąb Sobieskiego w Łężczoku), którym przypisuje się związek z królem Janem III Sobieskim, gdyż miał on pod nimi odpoczywać lub je sadzić.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Piotr Muras: Buk zwyczajny (Fagus sylvatica) „Sobieski” – przyrodniczy pomnik Górnego Śląska, [w:] Fragmenta Floristica et Geobotanica Polonica nr 1/2020, s.88
  2. Borkowski, Tomusiak i Zarzyński 2016 ↓, s. 203.
  3. Rejestr Polskich Drzew Pomnikowych – Buk Sobieskiego
  4. a b Żukowski 2006 ↓, s. 26.
  5. Świerklany: Buk Sobieskiego przestanie być pomnikiem przyrody?. radio90.pl. [dostęp 2022-01-21].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]