Bylica draganek
| ||
| ||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klad | rośliny naczyniowe | |
| Klad | Euphyllophyta | |
| Klad | rośliny nasienne | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Klad | astrowe | |
| Rząd | astrowce | |
| Rodzina | astrowate | |
| Podrodzina | Asteroideae | |
| Rodzaj | bylica | |
| Gatunek | bylica draganek | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Artemisia dracunculus L. Sp. Pl. 849. 1753 | ||
| Synonimy | ||
|
Artemisia glauca Pall. ex Willd., | ||
Bylica draganek, zwana także bylicą estragon, bylicą głupich, dragankiem, estragonem (Artemisia dracunculus L.) – gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych. Dziko występuje w Azji, południowo-wschodniej Europie i Ameryce Północnej[2]. Powszechnie stosowana w szczególności w Hiszpanii, Niemczech i Francji. W tym ostatnim kraju zyskała miano króla przypraw[3]. W wielu krajach jest uprawiana. Status gatunku we florze Polski: gatunek uprawiany, kenofit i efemerofit.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Kształtem i wysokością zbliżona do bylicy piołun, lecz słabiej rozkrzewiona.
- Łodyga
- Prosta, na wpół zdrewniała, wysokość do 150 cm.
- Liście
- Lancetowate lub równowąskie, zaostrzone, całobrzegie, lekko zwisające.
- Kwiaty
- Koszyczki osadzone wzdłuż gałązek szczytowych, nieco mniejsze niż u bylicy piołun, zebrane w luźne wiechy.
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od lipca do października. Siedlisko: spotykana czasem w stanie dzikim przy drogach, budynkach, na rumowiskach. Lubi stanowiska nasłonecznione, gleby próchniczne i wilgotne. Liczba chromosomów 2n= 18[4].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- Sztuka kulinarna
- Estragon używany jest do zaprawiania octów ziołowych i musztardy.
- Używa się go do kiszenia ogórków i kapusty.
- Świeże ziele można dodawać do sałatek oraz zup.
- Poprawia smak niesłonych potraw, z tego względu jest stosowany w diecie bezsolnej.
- Doskonały do drobiu, ryb i potraw z jajek.
- Estragonu nie należy gotować.
- Roślina lecznicza – najczęściej stanowi składnik mieszanek ziołowych.
- Surowiec zielarski: ziele estragonu (Herba Dracunculi), w jego skład wchodzą olejki eteryczne do 0,8% (m.in. estragol), gorycze, garbniki, karoteny i dużo soli mineralnych, w tym jod[5].
- Działanie: lekko moczopędne; wzmaga wydzielanie soków trawiennych i uzupełnia braki witaminy A[6]. Stosuje się go przy kuracjach wzmacniających, przy braku apetytu lub też przy zaburzeniach żołądkowych. Jednak jego działanie jest słabe, stąd też używa się go najczęściej w mieszankach ziołowych[6].
- Zbiór i suszenie: ziele zbiera się następnego roku. Należy ściąć pędy długości 20-30 cm przed kwitnieniem (kolejne zbiory w miarę odrastania pędów) i suszyć związane w niewielkie pęczki.
- Roślina uprawna, uprawiana jako roślina przyprawowa.
Uprawa[edytuj | edytuj kod]
W czasie surowych zim w Polsce może przemarzać (strefy mrozoodporności 6-9)[7]. Dlatego też przed zimą ścina się ją przy ziemi i okrywa. Najłatwiej rozmnażać roślinę przez podział starszych roślin wykopanych w tym celu w kwietniu lub maju. Każda oddzielona sadzonka powinna mieć pęd z korzeniami. Nie wymaga specjalnej pielęgnacji, wystarczy odchwaszczać i podlewać.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-04-15].
- ↑ a b Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-05-27].
- ↑ /http://www.seremet.org/przyprawy/estragon.html
- ↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
- ↑ Jan Macků, Jindrich Krejča, Apoloniusz Rymkiewicz: Atlas roślin leczniczych. Wrocław [etc.]: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, 1989. ISBN 83-04-03281-3.
- ↑ a b Anna Mazerant: Mała księga ziół. Warszawa: Inst. Wyd. Zw. Zawodowych, 1990. ISBN 83-202-0810-6.
- ↑ Geoff Burnie i inni: Botanica. Rośliny ogrodowe. Könemann, 2005. ISBN 3-8331-1916-0.
