Charles de Gaulle (ur. 1948)
|
||
| Data i miejsce urodzenia | 25 września 1948 Dijon |
|
| Poseł do PE V kadencji | ||
| Okres | od 20 lipca 1999 do 19 lipca 2004 |
|
| Przynależność polityczna | Front Narodowy | |
Charles de Gaulle (ur. 25 września 1948 w Dijon) – francuski polityk i prawnik, od 1993 do 2004 eurodeputowany III, IV i V kadencji. Wnuk Charles’a de Gaulle’a, syn Philippe’a de Gaulle’a.
Życiorys[edytuj]
Z wykształcenia prawnik, z zawodu adwokat. Kształcił się m.in. w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu[1], w 1971 rozpoczął praktykę w paryskiej palestrze. Był radnym regionu Nord-Pas-de-Calais i zastępcą mera miejscowości Rueil-Malmaison[2].
W 1989 kandydował do Europarlamentu z ramienia Unii na rzecz Demokracji Francuskiej. Mandat europosła III kadencji objął w 1993. Był wówczas wiceprzewodniczącym Komisji ds. Energii, Badań Naukowych i Technologii. W 1994 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję do Parlamentu Europejskiego IV kadencji z listy Majorité pour l'autre Europe , którą zorganizował Philippe de Villiers. Został wybrany z listy Ruchu na rzecz Francji. W 1999 przeszedł do Frontu Narodowego Jeana-Marie Le Pena i z jego listy odnowił mandat na V kadencję, w trakcie której był m.in. współprzewodniczącym Technicznej Grupy Niezależnych Posłów. W 2004 nie ubiegał się o reelekcję.
Przystąpienie do Frontu Narodowego, ugrupowania określanego czasem jako rasistowskie i antysemickie, spotkało się z krytyką rodziny. Jeszcze przed wyborami w 1999 grupa 57 potomków i krewnych generała Charles’a de Gaulle’a opublikowała w „Le Monde” list, w którym publicznie zarzuciła mu szarganie rodzinnego nazwiska i przeciwstawienie się ideom dziadka[3].
Przypisy
- ↑ Elections Parlement européen 1999. France (fr.). europarl.europa.eu. [dostęp 17 marca 2011].
- ↑ La politique une affaire de famille (fr.). lautrefraternite.com, 24 października 2010. [dostęp 17 marca 2011].
- ↑ De Gaulle Grandson's Politics Upset Family (ang.). nytimes.com, 20 maja 2009. [dostęp 17 marca 2011].
Bibliografia[edytuj]
- Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 17 marca 2011].
