Chrynicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chrynicki
Chrynicki II

Chrynicki (Węda) – polski herb szlachecki.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Juliusz Karol Ostrowski przytacza dwa warianty tego herbu[1]. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego[2]:

Chrynicki: W polu czerwonym krzyż srebrny, odwrócony, rozdarty u góry, z końcami zagiętymi ku bokom tarczy, zakończonymi żeleźcami strzały (krzyż z zaćwieczoną wędą).

Chrynicki II: W polu czerwonym krzyż kawalerski srebrny, odwrócony, rozdarty u góry w wąs (kotwica odwrócona, zakończona krzyżem).

Klejnot w obu wariantach: pięć piór strusich.

W wieku XVI, z którego pochodzą pierwsze wzmianki o herbie, znano wariant II herbu i to właśnie on jest przytaczany m.in. przez Józefa Szymańskiego jako wariant podstawowy. Nie znano wówczas jeszcze barw herbu.

Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]

Bezbarwny wizerunek herbu pojawia się po raz pierwszy w Herbach rycerstwa polskiego Bartosza Paprockiego oraz w Gnieździe cnoty tego samego autora[3]. Juliusz Karol Ostrowski pisze, że jest to jeden ze starszych herbów ruskich[1]. Kasper Niesiecki podaje, że używała go rodzina Chrynickich z Wołynia[4].

Legenda herbowa[edytuj | edytuj kod]

Według Kaspra Niesieckiego, herb z krzyżem i wędą miał otrzymać rycerz, który, zaskoczony przez Tatarów przy łowieniu ryb, część z nich pokonał w walce, część zaś wziął w niewolę[4].

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Gajl wymienia dwa rody herbownych:

Chrynicki (Chrennicki, Hranicki), Chyczewski (Hyczewski).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. T. 2. Warszawa: Główny skład księgarnia antykwarska B. Bolcewicza, 1897-1906, s. 39.
  2. Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104-108. ISBN 978-83-247-0100-1.
  3. Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 38. ISBN 83-7181-217-5.
  4. a b Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S. J. T. 3. Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1841, s. 92.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]