Clitocybe truncicola
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Clitocybe truncicola |
| Nazwa systematyczna | |
| Clitocybe truncicola (Peck) Sacc. Sylloge fungorum (Abellini) 5: 184 (1887) | |
Clitocybe truncicola (Peck) Sacc. – gatunek grzybów z rzędu pieczarkowców (Agaricales)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Clitocybe, Incertae sedis, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten opisał w 1863 r. Charles Horton Peck, nadając mu nazwę Agaricus trucicola. Obecną nazwę nadał mu Pier Andrea Saccardo w 1887 r.[1]
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 1–5(6,5) cm, początkowo szeroko wypukły z podwiniętym brzegiem, potem rozszerzający się do szeroko i lekko wklęsłego z prostym, falistym brzegiem. Powierzchnia błyszcząca, miejscami delikatnie włóknisto-łuseczkowata, rzadko pomarszczona, biaława, różowawo-płowa, różowawo-brązowa, czasami na środku lekko żółtawo wodnista,w stanie wilgotnym całkowicie biaława, z wiekiem lekko płowa do beżowej[2].
Przyrosłe do krótko zbiegających, wąskie, do 3–5 mm szerokości, nie rozwidlone ani nie poprzeplatane, gęste lub dość gęste, białawe, żółtawe kremowe do bladoróżowych[2].
Wysokość 1–3(5) cm, grubość 0,15–1(1,5) cm, czasami ekscentryczny, smukły, równy lub lekko rozszerzony i często zakrzywiony u podstawy, początkowo pełny, potem watowaty, a następnie pusty. Powierzchnia lekko oprószona na wierzchołkowi, lekko włóknista przy podstawie, początkowo bladokremowa, potem różowawo-płowa, bladobeżowa do brązowawej, z grzybnią u podstawy, z ryzomorfami lub bez[2].
Cienki, jędrny, biały, białawy do szarawego. Zapach i smak słaby, subtelnie kwaśny[2].
Biały, rzadko jasnokremowy[2].
- Cechy mikroskopowe
Podstawki z 4 sterygmami, 12–23(26) x 3,5–5(6) µm. Zarodniki kuliste do szeroko elipsoidalnych, gładkie, nieamyloidalne, cyjanofilne, 3,5–4,5(5) x 2,53,5(4) µm. Cystyd w hymenium brak, strzępki ze sprzążkami[2].
- Gatunki podobne
Jest to jedyna mała biała lejkówka rosnąca na drewnie. Oprócz siedliska jej charakterystycznymi cechami są małe podstawki, białawe zarodniki i często zakrzywiony trzon. Ossicaulis lignatilis ma twardy trzon, i drewnopodobny miąższ, silny ogórkowy zapach, nieco dłuższe zarodniki i włoski z kilkoma koralopodobnymi strzępkami[2].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Znane jest występowanie Clitocybe truncicola w Ameryce Północnej, Europie i Azji[3]. Brak go w opracowanym w 2003 r. przez Władysława Wojewodę wykazie wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski[4], ale został znaleziony w późniejszych latach[5].
Nadrzewny grzyb saprotroficzny występujący na spróchniałym, twardym drewnie, kłodach i pniakach[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2023-05-03] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Roland Labbé, Clitocybe truncicola / Clitocybe des troncs [online], Mycoquébec.org, kwiecień 2023 [dostęp 2023-05-03] (fr.).
- ↑ Występowanie Clitocybe truncicola na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2023-05-03] (ang.).
- ↑ Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ Grzyby makroskopijne Polski w literaturze mikologicznej [online], grzyby.pl [dostęp 2023-05-03].