Czesław Święcicki

Czesław Święcicki
	major kawalerii
Data i miejsce urodzenia	5 października 1894 ; Maliszewo
Data i miejsce śmierci	29 listopada 1952 ; Londyn
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	8 Pułk Strzelców Konnych
Stanowiska	kwatermistrz
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia

Czesław Święcicki^[a] h. Jastrzębiec (ur. 5 października 1894 w Maliszewie, zm. 29 listopada 1952 w Londynie) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 5 października 1894, w rodzinie Tadeusza z rodu Święcickich h. Jastrzębiec (1866–1926) i Jadwigi z Gockowskich h. Prawdzic (1866–1940).

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do Wojska Polskiego. Zweryfikowany do stopnia porucznika kawalerii. Przydzielony do 2 pułku Ułanów Grochowskich, wraz z którym brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za udział w wojnie otrzymał Order Virtuti Militari.

3 maja 1926 roku został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 34. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[2]. Pozostał w macierzystym pułku, stacjonującym w garnizonie Suwałki^[3]. Następnie służył w 8 pułku strzelców konnych w garnizonie Chełmno. W 1937 roku został kwatermistrzem pułku. W następnym roku zajmowane przez niego stanowisko kwatermistrza zostało podniesione do rangi II zastępcy dowódcy pułku.

W czasie kampanii wrześniowej był kwatermistrzem 8 pułku strzelców konnych. Został wzięty do niewoli przez Niemców. Był osadzony w Oflagu VII A Murnau. Po zakończeniu wojny i oswobodzeniu pozostał na emigracji osiadając w Wielkiej Brytanii. Zamieszkiwał w Londynie. Zmarł 29 listopada 1952. Został pochowany na cmentarzu w londyńskiej dzielnicy Wimbledon.

Jego żoną była Kazimiera z Jasiewiczów h. Rawicz (1904–1974).

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Krzyż Niepodległości (16 marca 1937)^[4]^[5]
Krzyż Walecznych (dwukrotnie – „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”)
Złoty Krzyż Zasługi
Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[6]
Order Krzyża Orła III klasy (Estonia, zezwolenie w 1931)^[7]
Krzyż Oficerski Orderu Kambodży (III Republika Francuska, zezwolenie w 1933)^[8]
Krzyż Oficerski Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa, zezwolenie w 1933)^[9]
Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, zezwolenie w 1929)^[10]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Czesław I Święcicki”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 291, 350.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 130.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 150, 629.
↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296).
↑ „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 29, Nr 2 z 11 listopada 1937. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 8, s. 380, 11 listopada 1931.
↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 291, 11 listopada 1933.
↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 292, 11 listopada 1933.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Czesław Święcicki – profil w bazie Sejm Wielki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-04-03].
Czesław Święcicki – profil w bazie Ulężałka. ulezalka.genealogiapolska.pl. [dostęp 2015-04-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 kwietnia 2015)].

[2] W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Czesław I Święcicki”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko^[1].

[CITEREFRocznik_Oficerski1928291,_350-1] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 291, 350.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_18_z_3_maja_1926_roku,_s._130-3] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 130.

[CITEREFRocznik_Oficerski1932150,_629-4] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 150, 629.

[5] M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296).

[6] „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 29, Nr 2 z 11 listopada 1937. Ministerstwo Spraw Wojskowych.

[7] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

[8] Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 8, s. 380, 11 listopada 1931.

[9] Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 291, 11 listopada 1933.

[10] Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 292, 11 listopada 1933.

[11] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.

[a]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[1]