Przejdź do zawartości

David Weir (szkocki piłkarz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
David Weir
Ilustracja
David Weir (2014)
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1970
Falkirk

Wzrost

190 cm

Pozycja

obrońca

Kariera juniorska
Lata Klub
0000–1988 Celtic F.C.
1988–1992 Uniwersytet Evansville
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1992–1996 Falkirk F.C. 133 (8)
1996–1999 Heart of Midlothian 76 (8)
1999–2007 Everton F.C. 235 (10)
2007–2012 Rangers F.C. 206 (4)
W sumie: 650 (30)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1997–2010  Szkocja 69 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2013 Sheffield United
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

David Gillespie Weir (ur. 10 maja 1970 w Falkirk) – szkocki piłkarz grający na pozycji środkowego obrońcy.

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Piłkarską karierę Weir rozpoczął w juniorach Celtiku. Występował w juniorskiej drużynie Celtic Boys, ale w 1988 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Uczęszczał na Uniwersytet Evansville i jednocześnie występował w tamtejszej akademickiej drużynie piłki nożnej. W 1990 roku otrzymał tytuł dla najlepszego piłkarza ligi uniwersyteckiej USA, a w 1991 roku wrócił do Szkocji. Został piłkarzem Falkirk F.C., a w sezonie 1992/1993 zadebiutował w jego barwach w Scottish Premier League. Na koniec sezonu spadł z tym klubem do First Division, ale zespół „The Bairns” już po roku powrócił do ekstraklasy szkockiej. W Falkirk grał do roku 1996 i opuścił go po kolejnej degradacji klubu o klasę niżej. Wtedy też przeszedł do Heart of Midlothian F.C. z Edynburga. Tam także był podstawowym obrońcą drużyny, a w 1998 roku zdobył swój pierwszy Puchar Szkocji.

W lutym 1999 roku Weir przeszedł za 250 tysięcy funtów do angielskiego Evertonu. W Premiership swój pierwszy mecz rozegrał 17 lutego przeciwko Middlesbrough F.C. – Everton wygrał w nim 5:0. W zespole „The Toffies” Weir był podstawowym zawodnikiem. W zespole prowadzonym przez kolejnych menedżerów, swoich rodaków, Waltera Smitha oraz Davia Moyesa był kapitanem. W drużynie z Liverpoolu występował do stycznia 2007 roku i w tym okresie rozegrał 235 meczów w Premiership i zdobył 10 goli.

17 stycznia 2007 wrócił do Szkocji i na zasadzie wolnego transferu trafił do Rangers F.C. Z klubem z Glasgow podpisał półroczny kontrakt, a 21 stycznia zadebiutował w jego barwach w wygranym 1:0 wyjazdowym spotkaniu z Dunfermline Athletic F.C. Jego postawa w lidze była na tyle wystarczająca, że kierownictwo Rangersów przedłużyło kontrakt z Davidem o rok, do końca sezonu 2007/2008. W nim Weir dotarł do półfinału Pucharu UEFA. 1 lipca 2010, po swoich 40 urodzinach, podpisał kontrakt obowiązujący przez kolejny sezon.

Sezon Klub Kraj Rozgrywki Mecze Bramki
1992/93 Falkirk F.C. Szkocja  Scottish Premier League 30 1
1993/94 Falkirk F.C. Szkocja  Scottish First Division 37 3
1994/95 Falkirk F.C. Szkocja  Scottish Premier League 32 1
1995/96 Falkirk F.C. Szkocja  Scottish Premier League 34 3
1996/97 Heart of Midlothian F.C. Szkocja  Scottish Premier League 34 6
1997/98 Heart of Midlothian F.C. Szkocja  Scottish Premier League 35 1
1998/99 Heart of Midlothian F.C. Szkocja  Scottish Premier League 23 1
1998/99 Everton F.C. Anglia  Premiership 14 0
1999/00 Everton F.C. Anglia  Premiership 35 2
2000/01 Everton F.C. Anglia  Premiership 37 1
2001/02 Everton F.C. Anglia  Premiership 36 4
2002/03 Everton F.C. Anglia  Premiership 31 1
2003/04 Everton F.C. Anglia  Premiership 10 0
2004/05 Everton F.C. Anglia  Premiership 34 1
2005/06 Everton F.C. Anglia  Premiership 33 1
2006/07 Everton F.C. Anglia  Premiership 5 0
2006/07 Rangers F.C. Szkocja  Scottish Premier League 14 0
2007/08 Rangers F.C. Szkocja  Scottish Premier League 37 2
2008/09 Rangers F.C. Szkocja  Scottish Premier League 36 2
2009/10 Rangers F.C. Szkocja  Scottish Premier League 38 0
2010/11 Rangers F.C. Szkocja  Scottish Premier League 37 0
2011/12 Rangers F.C. Szkocja  Scottish Premier League

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji Szkocji Weir zadebiutował 27 maja 1997 roku w przegranym 0:1 towarzyskim spotkaniu z Walią. W 1998 roku został powołany przez Craiga Browna do kadry na mundial we Francji. Tam zagrał we dwóch spotkaniach: zremisowanym 1:1 z Norwegią i przegranym 0:3 z Marokiem.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]